Michał Kritobul
Data i miejsce urodzenia |
pocz. XV w. |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie |
Michał Kritobul (gr.: Μιχαήλ Κριτοβούλος, Michaēl Kritoboúlos; zm. ok. 1470) – bizantyński historyk. Autor Dziejów w 5 księgach obejmującego wydarzenia z lat 1451-1467.
Życie
[edytuj | edytuj kod]Michał urodził się w pierwszym dziesięcioleciu XV wieku na Imbros. Upadek Konstantynopola przeżył na rodzinnej wyspie. W 1457 roku, dzięki zabiegom dyplomatycznym udało mu się uchronić Imbros przed atakiem floty papieskiej, przyczynił się też do uwolnienia Lemnos z ręki Wenecjan W 1465 roku został tureckim namiestnikiem Imbros. Po zajęciu wyspy przez Wenecjan w 1467 roku przeniósł się do Stambułu, na dwór sułtana i został osobistym sekretarzem Mehmeda II. Z czasem stracił zaufanie władcy i wstąpił do klasztoru na górze Athos, gdzie zmarł ok. 1470 roku[1].
Dzieło
[edytuj | edytuj kod]Michał Kritobul napisał swe Dzieje w 5 księgach obejmujących okres od 1451 do 1467 roku. W księdze I przedstawił objęcie władzy przez sułtana Mehmeda II i zdobycie Konstnatynopola. W księdze II – podbój Ajnos, ziem serbskich oraz okupację Lemnos, Thasos i Samotraki przez Włochów. W III księdze – dwie wyprawy tureckie na Peloponez w latach 1457-1460. W IV – zdobycie przez Turków Synopy i kres Cesarstwa Trapezuntu, antytureckie powstanie Włochów, zdobycie Lesbos i wyprawę na Bośnię w latach 1460-1464. W ostatniej księdze opisał wojnę z Wenecją, drugą wyprawę na Bośnię oraz podbój Albanii w latach 1464-1467. Dzieje Kritobula zostały napisane ze stanowiska tureckiego. Rozpoczyna je dedykacja dla sułtana Mehmeda II, którego autor przyrównuje do Aleksandra Macedońskiego i cesarzy rzymskich i tytułuje "królem królów", wychwala za dbałość o Konstantynopol i zainteresowanie przeszłością Aten[1].
Kritobul pisał klasycznym językiem greckim. Stylistycznie i gdy idzie o metodę wzorował się na Tukidydesie. Jego Dzieje stanowią cenne dopełnienie prac historycznych Laonika Chalkokondylesa, Dukasa i Jerzego Sphrantzesa. Zachowały się w jednym rękopisie z XV wieku[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b O. Jurewicz: Historia literatury bizantyńskiej. s. 278.
- ↑ O. Jurewicz: Historia literatury bizantyńskiej. s. 279.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- O. Jurewicz: Historia literatury bizantyńskiej. Wrocław: Ossolineum, 1984, s. 194–195. ISBN 83-04-01422-X.
- G. Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2008. ISBN 978-83-01-15268-0.
- S. Runciman: Upadek Konstantynopola 1453. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1994. ISBN 83-06-02351-X.
- ISNI: 000000045307744X
- VIAF: 210998499, 452159474048227660669, 8454159477629527990001
- LCCN: n86028627
- GND: 118677357
- LIBRIS: dbqssnpx4r4b6lg
- BnF: 12032794n
- SUDOC: 028505239
- SBN: CFIV082275
- NTA: 070073791
- BIBSYS: 98035833
- CiNii: DA05146502
- PLWABN: 9810532497205606
- NUKAT: n96017184
- J9U: 987007367686405171
- NSK: 000115150
- CONOR: 219488355
- ΕΒΕ: 206658