Miina Härma
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 lutego 1864 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
16 listopada 1941 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Miina Härma (ur. 9 lutego 1864 w Raadi, zm. 16 listopada 1941 w Tartu)[1] – estońska kompozytorka, organistka i pedagog.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się i wychowywała w rodzinie nauczycielskiej. Jej ojciec był skrzypkiem i aktywnie udzielał się muzycznie w gminie, prowadząc chór i orkiestrę. On również był jej pierwszym nauczycielem gry na organach. Następnie uczyła się w Tartu kompozycji i gry na fortepianie u Karla Augusta Hermanna[1].
W latach 1883–1890 kontynuowała naukę w Konserwatorium Petersburskim, studiując grę organową pod kierunkiem Louisa Homiliusa[2], harmonię u V. Siecke oraz kontrapunkt i fugę u Juliusa Johannsena)[1]. Po ukończeniu studiów pozostała w Petersburgu i zarabiała na życie dając prywatne lekcje gry na fortepianie. Zapotrzebowanie na nie było wysokie, szczególnie w rodzinach najbogatszych oficerów marynarki w Petersburgu[2]. Jako organistka występowała w Estonii, Rosji, Finlandii, Anglii i Niemczech[1].
W 1894 założyła chór mieszany[1][2], który w 1920 został nazwany jej imieniem: Miina Hermanni Lauluseltsi segakoor. Był to jeden z najlepszych chórów koncertowych w Estonii[1]. Härma występowała z nim za granicą i uczestniczyła w VI Estońskim Festiwalu Pieśni (Laulupidu) w Tallinnie (1896)[1][2].
Od 1903 do 1915 mieszkała w Kronsztadzie, pracując jako nauczycielka fortepianu i organistka. Po wybuchu I wojny światowej wróciła do Tartu (1915). Współredagowała czasopisma muzyczne i objęła stanowisko nauczycielki muzyki w gimnazjum dla dziewcząt, zarządzanym w latach 1917-1929 przez Towarzystwo Edukacji Młodzieży Estońskiej. W 1964 szkoła została nazwana jej imieniem (Miina Härma Gümnaasium)[1][2].
Härma skomponowała ponad 200 pieśni solowych i chóralnych oraz kantatę Kalev ja Linda[1][2]. Przez pewnie czas komponowała też utwory instrumentalne na instrumenty dęte blaszane[2]. Jej utwory chóralne były często włączane do repertuaru festiwalowego, a pieśni solowe wykonywane przez kilka pokoleń śpiewaków[1].
Odznaczona Orderem Krzyża Orła III Klasy (1930)[3] i Orderem Estońskiego Czerwonego Krzyża II Klasy (1935)[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Miina Härma. [w:] Estonian Music Information Centre [on-line]. [dostęp 2018-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-15)]. (ang. • est.).
- ↑ a b c d e f g Villem Kapp. [w:] Opetaja [on-line]. [dostęp 2018-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-11)]. (est.).
- ↑ Kotkaristi III klassi teenetemärk, seeria 177. president.ee. [dostęp 2020-02-15]. (est.).
- ↑ Eesti Punase Risti mälestusmärgi II järgu II aste, seeria 521. president.ee. [dostęp 2020-02-15]. (est.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Miina Härma w bazie AllMusic (ang.) (ang.)
- Dyskografia Miina Härma w bazie MusicBrainz (ang.) (ang.)
- Miina Härma w bazie Discogs.com (ang.) (ang.)
- Miina Härma w Estonian Music Information Centre (ang.)