Minuskuł 18
| Data powstania |
1364 |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Numer |
18 |
| Zawartość |
Nowy Testament |
| Język | |
| Rozmiary |
29 × 21 cm |
| Typ tekstu |
tekst bizantyński |
| Miejsce przechowywania |
Minuskuł 18 (według numeracji Gregory-Aland), ε 1021 (von Soden)[1] – rękopis Nowego Testamentu pisany minuskułą na pergaminie w języku greckim z XIV wieku[2]. Przechowywany jest w Paryżu.
Opis rękopisu[edytuj | edytuj kod]
Kodeks zawiera tekst całego Nowego Testamentu, na 444 pergaminowych kartach (29 cm na 21 cm)[2]. Kolejność sekcji Nowego Testamentu: Ewangelie, Dzieje Apostolskie, Listy powszechne, Listy Pawła, Apokalipsa[3]. Zawiera też księgi liturgiczne z żywotami świętych: synaksarion i menologium[3].
Tekst rękopisu pisany jest jedną kolumną na stronę, 23 linijek w kolumnie[2]. Litery są wielkie[3].
Tekst Ewangelii dzielony jest według κεφαλαια (rozdziałów), których numery umieszczono na marginesie. W górnym marginesie umieszczono τιτλοι (tytuły) rozdziałów. Ponadto przed każdą z nich umieszczone zostały listy κεφαλαια (spis treści)[4].
Tekst Pericope adulterae (Jan 7,53-8,11) oznakowany został przy pomocy obelisku jako wątpliwy[3].
Tekst[edytuj | edytuj kod]
Grecki tekst Ewangelii reprezentuje bizantyńską tradycję tekstualną. Aland zaklasyfikował go do kategorii V[5]. Według Claremont Profile Method, tj. metody wielokrotnych wariantów, reprezentuje standardowy tekst bizantyński. Metodą tą przebadano jednak tylko dwa rozdziały Ewangelii Łukasza (1; 20)[6].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Według kolofonu rękopis sporządzony został w roku 1364[2], przez Nicephorusa Cannavusa z Konstantynopola. W 1687 roku kodeks został zakupiony w Konstantynopolu[4]. Na listę rękopisów Nowego Testamentu wciągnął go Wettstein[7].
Rękopis badał Griesbach, Scholz, Paulin Martin[8], C.R. Gregory (1884), Reiche[3], oraz Hoskier (tylko Apokalipsę)[9].
Obecnie przechowywany jest we Francuskiej Bibliotece Narodowej w Paryżu, pod numerem katalogowym Gr. 47[2].
Nie jest cytowany w krytycznych wydaniach greckiego Novum Testamentum Nestle–Alanda (NA26, NA27).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J.C.Hinrichs'sche Buchhandlung, 1908, s. 48.
- ↑ a b c d e K. Aland, M. Welte, B. Köster, K. Junack: Kurzgefasste Liste der griechischen Handschriften des Neues Testaments. Berlin, New York: Walter de Gruyter, 1994, s. 48.
- ↑ a b c d e C. R. Gregory: Textkritik des Neuen Testaments. T. 1. Leipzig: J.C.Hinrichs, 1900, s. 133.
- ↑ a b F. H. A. Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. T. 1. London: 1894, s. 193.
- ↑ K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 138. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
- ↑ Frederik Wisse: The profile method for the classification and evaluation of manuscript evidence, as Applied to the Continuous Greek Text of the Gospel of Luke. Grand Rapids: William B. Eerdmans Publishing Company, 1982, s. 53, 94. ISBN 0-8028-1918-4.
- ↑ Johann Jakob Wettstein: Novum Testamentum Graecum editionis receptae cum lectionibus variantibus codicum manuscripts. T. 1. Amsterdam: Ex Officina Dommeriana, 1751, s. 47. [dostęp 2012-06-06]. (łac.).
- ↑ Jean-Pierre-Paul Martin, Description technique des manuscrits grecs, relatif au Nouveau Testament, conservé dans les bibliothèques des Paris (Paris 1883), p. 30–31
- ↑ Herman C. Hoskier, Concerning the Text of the Apocalypse 1 (London 1929), pp. 150–157.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- R. Waltz, Minuscule 18, Encyclopedia of Textual Criticism