Przejdź do zawartości

Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2013

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2013
Sevens Grand Prix Series 2013
2012 2014
Szczegóły
Organizacja

Europa

Termin

18 maja – 22 września 2013

Zwycięzca

 Anglia

Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2013 – dwunaste mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez FIRA-AER mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie sześciu turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 18 maja – 22 września 2013 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi trzema istniał system awansów i spadków.

W obydwu turniejach zwyciężyli Anglicy broniąc tym samym tytułu sprzed roku, pozostałe miejsca na podium zajęli Francuzi i Rosjanie[1][2][3][4][5].

Informacje ogólne

[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa zostały rozegrane w formie sześciu turniejów w dwunasto- lub ośmiozespołowej obsadzie – po dwa na każdym poziomie rozgrywek[6][7].

 Osobny artykuł: Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2013 (dywizje).

Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu dwóch turniejów w czerwcu i sierpniu – w Lyonie i Bukareszcie – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca[8][9]:

Miejsce Punkty
1 20
2 18
3 15
4 14
5 12
6 10
7 7
8 6
9 4
10 3
11 2
12 1

W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[7]:

  1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
  2. większej liczby zdobytych przyłożeń;
  3. rzutu monetą.

Reprezentacje zostały podzielone na dwie sześciozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – dwie czołowe drużyny z każdej grupy awansowały do półfinałów, zespoły z miejsc trzeciego i czwartego do turnieju Plate, a pozostałe walczyły o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci[10].

Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku[11].

Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie najsłabsza reprezentacja z Grand Prix Series oraz i dwie z Dywizji A zostały relegowane do niższych klas rozgrywkowych, a ich miejsce zajęli zwycięzcy zawodów odpowiednio Dywizji A oraz obu turniejów Dywizji B[12][7].

Turnieje

[edytuj | edytuj kod]

Lyon (8-9 czerwca)

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2013 – GPS 1.
Miejsce Reprezentacja
1  Anglia
2  Rosja
3  Francja
4  Walia
5  Portugalia
6  Szkocja
7  Hiszpania
8  Rumunia
9  Włochy
10  Niemcy
11  Ukraina
12  Gruzja
PółfinałyFinał
09 czerwca 2013
 Walia12
09 czerwca 2013
 Rosja14
 Rosja5
09 czerwca 2013
 Anglia33
 Anglia21
 Francja7
Mecz o 3. miejsce
09 czerwca 2013
 Walia10
 Francja12

Bukareszt (21-22 września)

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2013 – GPS 2.
Miejsce Reprezentacja
1  Anglia
2  Francja
3  Rosja
4  Włochy
5  Portugalia
6  Gruzja
7  Szkocja
8  Niemcy
9  Rumunia
10  Walia
11  Hiszpania
12  Ukraina
PółfinałyFinał
22 września 2013
 Anglia24
22 września 2013
 Rosja14
 Anglia31
22 września 2013
 Francja7
 Włochy0
 Francja21
Mecz o 3. miejsce
22 września 2013
 Rosja31
 Włochy7

Klasyfikacja końcowa[13]

[edytuj | edytuj kod]
Poz. Drużyna LYO BUK Ogółem
Punkty +/- Punkty +/- Punkty +/-
złoto  Anglia 20 +142 20 +122 40 +264
srebro  Francja 15 +64 18 +68 33 +132
brąz  Rosja 18 +55 15 +62 33 +117
4  Portugalia 12 +3 12 +24 24 +27
5  Włochy 4 -47 14 -52 18 -99
6  Walia 14 +138 3 -39 17 +99
7  Szkocja 10 -21 7 +22 17 +1
8  Gruzja 1 -73 10 -10 11 -83
9  Rumunia 6 -40 4 -1 10 -41
10  Hiszpania 7 -45 2 +22 9 -23
11  Niemcy 3 -58 6 -21 9 -79
12  Ukraina 2 -118 1 -197 3 -315

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ England won the Lyon 7's Grand Prix Series for the third time. rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. (ang.).
  2. ↑ England Sevens get World Cup boost in Lyon. irb.com @ web.archive.org. [dostęp 2015-08-22]. (ang.).
  3. ↑ England dominates the European Rugby Seven. rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. (ang.).
  4. ↑ Romania locul 9 in clasamentul general la rugby in 7. frr.ro. [dostęp 2015-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-04)]. (rum.).
  5. ↑ GPS: Anglicy obronili tytuł – 23/09/2013. old.pzrugby.pl. [dostęp 2015-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-17)]. (ang.).
  6. ↑ Tournament Manual, s. 7, 12
  7. ↑ a b c MEN’S EUROPEAN 7’S CHAMPIONSHIP 2013 Group A & B – Tournament Manual. rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-08)]. (ang.).
  8. ↑ Tournament Manual, s. 12–13
  9. ↑ Start of the 2013 7's Grand Prix Series. rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-21)]. (ang.).
  10. ↑ Tournament Manual, s. 13–17
  11. ↑ Tournament Manual, s. 7, 10, 13
  12. ↑ Tournament Manual, s. 13
  13. ↑ 2013 Ranking 7s Grand Prix Series competition. rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-08)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mistrzostwa_Europy_w_Rugby_7_Mężczyzn_2013&oldid=66720076”