Monaster Świętych Piotra i Pawła w Mińsku
Sobór Świętych Piotra i Pawła w Mińsku | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Kościół | |
Eparchia | |
Typ monasteru |
męski |
Obiekty sakralne | |
Sobór | |
Styl | |
Data budowy |
1612 |
Data zamknięcia |
1799 |
Położenie na mapie Mińska | |
Położenie na mapie Białorusi | |
53°54′17″N 27°33′06″E/53,904694 27,551667 |
Monaster Świętych Piotra i Pawła – prawosławny męski klasztor w Mińsku, funkcjonujący w latach 1612–1799.
Monaster został ufundowany przez bractwo prawosławne w Mińsku oraz grupę prywatnych fundatorów (szlachtę i mieszczan) w 1612[1], jako jedna ze wspólnot podlegających wileńskiemu monasterowi Świętego Ducha[2]. Fundatorzy monasteru, mimo faktu, że prawosławna hierarcha duchowna była w momencie jego erygowania nielegalna[a], zwrócili się do przełożonego monasteru wileńskiego archimandryty Leoncjusza z prośbą o skierowanie do Mińska grupy mnichów. Na czele przysłanych zakonników stał ihumen Paweł (Damżawa), drukarz i kaznodzieja. Pięć lat po otwarciu monasteru istniała już przy nim szkoła[1]. Klasztor zachował wyznanie prawosławne mimo nacisków na wspólnotę ze strony miejscowej wspólnoty bazyliańskiej i katolickiego szlachcica Piotra Tyszkiewicza[1]. Po objęciu tronu polskiego przez Władysława IV Wazę władca ten nadał klasztorowi przywilej na prowadzenie drukarni, szpitala i szkoły[1].
W pierwszych latach XVIII w. monaster ucierpiał w toku działań wojennych (III wojna północna), przez co został niemal całkowicie zniszczony. Po synodzie zamojskim w 1720 klasztor został napadnięty i zdewastowany przez grupę katolickich szlachciców[1]. W 1777 w zrujnowanym monasterze pozostawało tylko pięciu mnichów. Gdy po II rozbiorze Polski Mińsk znalazł się w granicach Imperium Rosyjskiego, caryca Katarzyna II sfinansowała remont głównej klasztornej cerkwi, lecz równocześnie nakazała skasować wspólnotę i przenieść ostatnich mnichów do monasteru w Pińsku[1][b]. Monasterski sobór Świętych Piotra i Pawła w Mińsku pozostał czynny jako siedziba parafii[1].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Od podpisania unii brzeskiej w 1596 do zgody króla Władysława IV na równoległe istnienie Kościołów prawosławnego i unickiego w 1633 jedynym legalnym w Rzeczypospolitej związkiem wyznaniowym chrześcijaństwa obrządku bizantyńskiego był Kościół unicki.
- ↑ Za panowania tej władczyni kasacie uległo 75% rosyjskich monasterów. Por. Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 28. ISBN 978-83-7431-127-4.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g A. Radziukiewicz, Hymn do prawosławia, „Przegląd Prawosławny”, nr 8 (326), sierpień 2012.
- ↑ Pawluczuk U.A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 29. ISBN 978-83-7431-127-4.