Muzeum Sztuki Współczesnej w Caracas

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Muzeum Sztuki Współczesnej
w Caracas
Museo de Arte Contemporáneo
de Caracas
Fotografia barwna, w centrum betonowy budynek o prostych geometrycznych kształtach z czarnym napisem nazwy muzeum na elewacji, przed budynkiem czarna rzeźba przypominająca poskręcany i zasupłany pręt; na pierwszym planie egzotyczne kwiaty w donicach
Siedziba muzeum (2010)
Państwo

 Wenezuela

Miejscowość

Caracas

Data założenia

1974

Zakres zbiorów

sztuka współczesna

Powierzchnia ekspozycji

9000 m²

Dyrektor

Roberto Cárdenas

Położenie na mapie Caracas
Mapa konturowa Caracas, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Muzeum Sztuki Współczesnejw Caracas”
Położenie na mapie Wenezueli
Mapa konturowa Wenezueli, u góry znajduje się punkt z opisem „Muzeum Sztuki Współczesnejw Caracas”
Ziemia10°29′54,4″N 66°53′58,8″W/10,498444 -66,899667
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Muzeum Sztuki Współczesnej w Caracas[1] (hiszp. Museo de Arte Contemporáneo de Caracas, MACC[2]; Museo de Arte Contemporáneo de Caracas Sofía Imber, MACCSI[3]) – najważniejsze muzeum sztuki(inne języki) w Wenezueli, położone w Caracas, otwarte w 1974 roku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Centrum Simóna Bolívara w celu utworzenia muzeum powołało Fundację Muzeum Sztuki Współczesnej w Caracas 30 sierpnia 1973 roku[4] na fali boomu naftowego w Wenezueli[5]. Muzeum otwarto 20 lutego 1974 roku[4]; jego założycielką i kierowniczką była Sofía Ímber(inne języki)[5]. Oficjalne otwarcie nowej siedziby odbyło się 22 kwietnia 1982 roku. Uczestniczył w nim prezydent Luis Herrera Campins[6].

Była to pierwsza placówka muzealna w Wenezueli oferująca usługi biblioteczne w zakresie sztuki, dysponująca przestrzenią do zajęć plastycznych dla dzieci i dorosłych, wyposażona w dział edukacyjny dla osób niewidomych oraz multimedialne centrum sztuki[4].

Po dojściu do władzy Hugo Cháveza Sofía Ímber została zwolniona z pracy w muzeum, co było transmitowane na żywo w telewizji[5]. W 2001 roku z muzeum skradziono obraz Odaliska w szarawarach Henri Matisse’a[7], co przez dwa lata pozostało niezauważone[8], gdyż w jego miejsce powieszono falsyfikat[9]. Kradzież obrazu zainspirowała kilkanaście kobiet do kilkudniowego happeningu-protestu topless w czerwonych szarawarach (stroju odaliski z obrazu) przed siedzibą muzeum, który miał na celu odzyskanie płótna[10]. Dzieło ostatecznie odnaleziono w 2012 roku w Stanach Zjednoczonych[9].

Kryzys w Wenezueli(inne języki) znacząco wpłynął na działalność muzeum, gdyż nakłady finansowe na kulturę zostały ograniczone[5]. Słabo opłacani pracownicy (miesięczna pensja pracowników wyższego szczebla odpowiadała 12 dolarom[11]) podjęli działania mające na celu ocalenie zbiorów przed zniszczeniem, zwłaszcza na skutek wzrostu wilgotności powietrza[5]. Po dwuletnim zamknięciu, w lutym 2022 roku muzeum zostało częściowo ponownie otwarte dla publiczności[5]. Dyrektorem placówki jest Roberto Cárdenas[11].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Muzeum znajduje się we wschodniej części kompleksu Parque Central(inne języki)[12][5]. Budynek zaprojektowało biuro architektoniczne Siso & Shaw Associated (głównym architektem był Daniel Fernández-Shaw[2]). Projekt nadzorował architekt Nicolás Sidorkovs.[6] Gmach muzeum wznoszono w latach 1970–1983[2]. Główne budulce to zbrojony beton, szkło i stal[6].

Ekspozycja została rozlokowana na pięciu kondygnacjach w 16 salach, z czego część jest wykorzystywana do prezentacji wystaw czasowych[12]. Obecnie budynek ma dwa razy większą powierzchnię użytkową niż pierwotna siedziba – jest to około 9 tysięcy m²[11]. W celu eliminacji szkodliwego wpływu ultrafioletu na zbiory podczas oświetlania światłem dziennym zastosowano specjalne filtry[6].

Zbiory[edytuj | edytuj kod]

Jest to najważniejsze muzeum tego typu w Wenezueli[12] i jedno z ważniejszych w Ameryce Łacińskiej[4]. Wartość kolekcji jest szacowana na co najmniej kilkaset milionów dolarów (2022)[5]. Zbiory muzeum skupiają się na sztuce powstałej po 1945 roku[6] i obejmują prace artystów wenezuelskich m.in. Carlosa Cruza-Dieza(inne języki)[13], Gego[11], Jesúsa Rafaela Sota(inne języki), a także twórców zagranicznych, m.in. Magdaleny Abakanowicz[14], Alexandra Caldera[5], Marca Chagalla[12], Salvadora Dalíego[5], Luciana Freuda[12], Fernanda Légera[12], Joana Miró[12], Pabla Picassa (100 grafik Picassa z lat 1931–1934)[12].

Wybrane obrazy[edytuj | edytuj kod]

Galeria[edytuj | edytuj kod]

  • Siedziba muzeum, elewacja od strony wejścia głównego (2007)
    Siedziba muzeum, elewacja od strony wejścia głównego (2007)
  • Elewacja z nazwą muzeum im. Sofíi Imber (2014)
    Elewacja z nazwą muzeum im. Sofíi Imber (2014)
  • Obrazy Fernanda Légera (2014)
    Obrazy Fernanda Légera (2014)
  • Obrazy Pabla Picassa (2014)
    Obrazy Pabla Picassa (2014)
  • Obrazy Francisa Bacona i rzeźby Magdaleny Abakanowicz (2014)
    Obrazy Francisa Bacona i rzeźby Magdaleny Abakanowicz (2014)
  • Obrazy Jesusa Sota i Cruza-Dieza (2014)
    Obrazy Jesusa Sota i Cruza-Dieza (2014)
  • Parter z obrazem Joana Miró, La Leçon de ski (2014)
    Parter z obrazem Joana Miró, La Leçon de ski (2014)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Obraz Matisse’a inspiruje protest w Caracas [online], Onet Kultura, 22 sierpnia 2012 [dostęp 2023-07-29] (pol.).
  2. ↑ a b c Museo de Arte Contemporáneo de Caracas (MACC) [online], IAM Venezuela, 12 kwietnia 2015 [dostęp 2023-07-29] (hiszp.).
  3. ↑ Museo de Arte Contemporáneo de Caracas Sofía Imber [online], www.artnexus.com [dostęp 2023-07-29].
  4. ↑ a b c d VADB, Museo de Arte Contemporáneo de Caracas [online], vadb.org [dostęp 2023-07-29].
  5. ↑ a b c d e f g h i j Anatoly Kurmanaev, Isayen Herrera, From Dalí to Picasso, a Museum With a Masterpiece Collection Partially Reopens (Published 2022) [online], 7 kwietnia 2022 [dostęp 2023-07-29] (ang.).
  6. ↑ a b c d e José Maria Salvador, The Caracas Museum of Contemporary Art, „Museum International”, 37 (1), 1985, s. 41, DOI: 10.1111/j.1468-0033.1985.tb00543.x, ISSN 1350-0775 [dostęp 2023-07-29] (ang.).
  7. ↑ Sarah Cascone, Stolen Matisse Returned to Venezuela [online], Artnet News, 29 października 2014 [dostęp 2023-07-29] (ang.).
  8. ↑ International Foundation for Art Research (IFAR)-IFAR Publication Detail [online], www.ifar.org [dostęp 2023-07-29].
  9. ↑ a b Znalazła się „Odaliska w szarawarach” [online], www.tvp.info, 19 lipca 2012 [dostęp 2023-07-29] (pol.).
  10. ↑ Virginia Lopez, Lost Matisse painting inspires topless protest in Caracas, „The Guardian”, 17 sierpnia 2012, ISSN 0261-3077 [dostęp 2023-07-29] (ang.).
  11. ↑ a b c d Anatoly Kurmanaev, Isayen Herrera, Una joya artística en declive que simboliza las brechas de Venezuela podría ayudar a sanar al país (Published 2022) [online], 7 kwietnia 2022 [dostęp 2023-07-29] (hiszp.).
  12. ↑ a b c d e f g h Krzysztof Cierniak, James Lyon (red.), Ameryka Południowa. Cz. 2: Brazylia, Kolumbia, Falklandy, Gujana, Gujana Francuska, Paragwaj, Surinam, Wenezuela, Wyd.1, Praktyczny Przewodnik, Bielsko-Biała: "Pascal", 1998, s. 553, ISBN 978-83-87037-67-3 [dostęp 2023-07-29].
  13. ↑ museo de arte contemporáneo de caracas, [w:] masdearte [online] [dostęp 2023-07-29] (hiszp.).
  14. ↑ Magdalena Abakanowicz [online], www.abakanowicz.art.pl [dostęp 2023-07-29].
  15. ↑ De Picasso a Chagall – Conheça o Carnaval retratado na arte. Jornal Empresas & Negócios [online], jornalempresasenegocios.com.br, 9 lutego 2018 [dostęp 2023-07-29] (port. braz.).
  16. ↑ Successió Miró. Object: 1237. La Leçon de ski (The Skiing Lesson) [online], successiomiro.com [dostęp 2023-07-29].
  17. ↑ Portrait of Dora Maar, Poster Print, Museum of Comtemporary Art in Caracas, 1973 [online], 1stDibs.com [dostęp 2023-07-29] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Muzeum_Sztuki_Współczesnej_w_Caracas&oldid=71021536”