NHL (1997/1998)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
NHL 1997/1998
1996/1997 1998/1999
Szczegóły
Państwo

 Stany Zjednoczone
 Kanada

Liczba zespołów

26

Runda zasadnicza
Termin

1 października 1997 – 19 kwietnia 1998

Liczba kolejek

82

Zwycięzca

Konferencja Zachodnia: Detroit Red Wings
Konferencja Wschodnia: Washington Capitals

Najskuteczniejszy zawodnik

Jaromír Jágr (Pittsburgh Penguins)

Runda finałowa
Zwycięzca

Detroit Red Wings

2. miejsce

Washington Capitals

MVP

Steve Yzerman (Detroit Red Wings)

Sezon NHL 1997/1998 – 81 sezon gry National Hockey League. W lidze zadebiutowała drużyna Carolina Hurricanes poprzednio występująca jako Hartford Whalers. Pierwsze mecze sezonu odbyły się 1 października 1997 a sezon zasadniczy zakończył się 19 kwietnia 1998. Puchar Stanleya rozpoczął się 22 kwietnia a zakończył 16 czerwca 1998.Puchar Stanleya zdobyła drużyna Detroit Red Wings. 48 Mecz Gwiazd odbył się w dniu 18 stycznia 1998 w Vancouver.

Wydarzenia przedsezonowe[edytuj | edytuj kod]

NHL Entry Draft 1997[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: NHL Entry Draft 1997.

W dniu 21 czerwca 1997 w hali Civic Arena w Pittsburghu (USA) odbył się 35 draft w historii. Z numerem pierwszym został wybrany Kanadyjczyk Joe Thornton przez Boston Bruins (najgorszy zespół sezonu 1996/97), z numerem drugim Patrick Marleau przez San Jose Sharks, a z numerem trzecim Fin Olli Jokinen przez Los Angeles Kings[1].

Sezon regularny[edytuj | edytuj kod]

Mecze poza Ameryką Północną[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy w historii mecze sezonu regularnego rozegrane zostały poza Ameryką Północną. Na otwarcie sezonu Vancouver Canucks i Mighty Ducks of Anaheim rozegrały dwa spotkania w Tokio.

NHL All-Star Game[edytuj | edytuj kod]

48 Mecz Gwiazd ligi NHL odbył się 18 stycznia 1998 w hali General Motors Place w Vancouver. Gospodarzem była miejscowa drużyna Vancouver Canucks. Wystąpiły drużyny reprezentujące Amerykę Północną i Resztę Świata. Zwyciężyła drużyna Ameryki Północnej 9 : 8.

Tabela końcowa[edytuj | edytuj kod]

Konferencja Wschodnia
Dywizja Atlantycka
Lp. Drużyna M Z R P ZB SB Pkt
1. Stany Zjednoczone New Jersey Devils 82 48 11 23 225 166 107
2. Stany Zjednoczone Philadelphia Flyers 82 42 11 29 242 193 95
3. Stany Zjednoczone Washington Capitals 82 40 12 30 219 202 92
4. Stany Zjednoczone New York Islanders 82 30 11 41 212 225 71
5. Stany Zjednoczone New York Rangers 82 25 18 39 197 231 68
6. Stany Zjednoczone Florida Panthers 82 24 15 43 203 256 63
7. Stany Zjednoczone Tampa Bay Lightning 82 17 10 55 151 269 44
Dywizja Północno-Wschodnia
Lp. Drużyna M Z R P ZB SB Pkt
1. Stany Zjednoczone Pittsburgh Penguins 82 40 18 24 228 188 98
2. Stany Zjednoczone Boston Bruins 82 39 13 30 221 194 91
3. Stany Zjednoczone Buffalo Sabres 82 36 17 29 211 187 89
4. Kanada Montreal Canadiens 82 37 13 32 235 208 87
5. Kanada Ottawa Senators 82 34 15 33 193 200 83
6. Stany Zjednoczone Carolina Hurricanes 82 33 8 41 200 219 74
x.
Konferencja Zachodnia
Dywizja Centralna
Lp. Drużyna M Z R P ZB SB Pkt
1. Stany Zjednoczone Dallas Stars 82 49 11 22 242 167 109
2. Stany Zjednoczone Detroit Red Wings 82 44 15 23 250 196 103
3. Stany Zjednoczone St. Louis Blues 82 45 8 29 256 204 98
4. Stany Zjednoczone Phoenix Coyotes 82 35 12 35 224 227 82
5. Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks 82 30 13 39 192 199 73
6. Kanada Toronto Maple Leafs 82 30 9 43 194 237 69
x.
Dywizja Pacyficzna
Lp. Drużyna M Z R P ZB SB Pkt
1. Stany Zjednoczone Colorado Avalanche 82 39 17 26 231 205 95
2. Stany Zjednoczone Los Angeles Kings 82 38 11 33 227 225 87
3. Kanada Edmonton Oilers 82 35 10 37 215 224 80
4. Stany Zjednoczone San Jose Sharks 82 34 10 38 210 216 78
5. Kanada Calgary Flames 82 26 15 41 217 252 67
6. Stany Zjednoczone Mighty Ducks of Anaheim 82 43 13 42 205 261 65
7. Kanada Vancouver Canucks 82 25 14 43 224 273 64
Legenda:     = zwycięzca Pucharu Prezydenta,     = mistrz dywizji,     = awans do playoff,

Najlepsi zawodnicy sezonu regularnego[edytuj | edytuj kod]

Teemu Selänne

Zawodnicy z pola[2]

Punkty Gole Asysty +/−
Czechy Jaromír Jágr 102 Finlandia Teemu Selänne
Słowacja Peter Bondra
52 Czechy Jaromír Jágr
Kanada Wayne Gretzky
67 Kanada Chris Pronger +47
Szwecja Peter Forsberg 91 Kanada Larry Murphy +35
Rosja Pawieł Bure
Kanada Wayne Gretzky
90 Rosja Pawieł Bure
Stany Zjednoczone John LeClair
51 Szwecja Peter Forsberg 66 Kanada Jason Allison +33
Kanada Ron Francis 62 Stany Zjednoczone John LeClair
Kanada Randy McKay
+30
Stany Zjednoczone John LeClair
Słowacja Žigmund Pálffy
Kanada Ron Francis
87 Słowacja Žigmund Pálffy 45 Słowacja Jozef Stümpel
Kanada Adam Oates
58

Bramkarze[2]

W zestawieniu ujęto bramkarzy grających przez przynajmniej 1200 minut.

Martin Brodeur
Obrony (w %) GAA[a] Shutouty Zwycięstwa
Czechy Dominik Hašek .932 Kanada Martin Brodeur 1.87 Czechy Dominik Hašek 13 Kanada Martin Brodeur 43
Stany Zjednoczone Tom Barrasso
Kanada Trevor Kidd
.922 Kanada Ed Belfour 1.89 Kanada Martin Brodeur 10 Kanada Ed Belfour 37
Czechy Dominik Hašek 2.08 Kanada Ed Belfour 9 Czechy Dominik Hašek
Niemcy Olaf Kölzig
Stany Zjednoczone Chris Osgood
33
Niemcy Olaf Kölzig .920 Stany Zjednoczone Tom Barrasso 2.10 Kanada Curtis Joseph
Kanada Jeff Hackett
8
Kanada Martin Brodeur
Kanada Jeff Hackett
.917 Kanada Ron Hextal 2.17

Play-off[edytuj | edytuj kod]

Rozstawienie[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu sezonu zasadniczego 16 zespołów zapewniło sobie start w fazie play-off. Drużyna Dallas Stars zdobywca Presidents’ Trophy uzyskała najlepszy wynik w lidze zdobywając w 82 spotkaniach 109 punktów. Była to najwyżej rozstawiona drużyna. Kolejne miejsce rozstawione uzupełnili mistrzowie dywizji: Colorado Avalanche, New Jersey Devils i Pittsburgh Penguins.

Konferencja Wschodnia

Puchar Stanleya
  1. Stany Zjednoczone New Jersey Devils – mistrz Dywizji Atlantyckiej i Konferencji Wschodniej – 107 punktów
  2. Stany Zjednoczone Pittsburgh Penguins – mistrz Dywizji Północno-wschodniej – 98 punktów
  3. Stany Zjednoczone Philadelphia Flyers – 95 punktów
  4. Stany Zjednoczone Washington Capitals – 92 punkty
  5. Stany Zjednoczone Boston Bruins – 91 punktów
  6. Stany Zjednoczone Buffalo Sabres – 89 punktów
  7. Kanada Montreal Canadiens – 87 punktów
  8. Kanada Ottawa Senators – 83 punkty

Konferencja Zachodnia

  1. Stany Zjednoczone Dallas Stars – mistrz Dywizji Centralnej i Konferencji Zachodniej, zdobywca Presidents’ Trophy – 109 punktów
  2. Stany Zjednoczone Colorado Avalanche – mistrz Dywizji Pacyficznej – 95 punktów
  3. Stany Zjednoczone Detroit Red Wings – 103 punkty
  4. Stany Zjednoczone St. Louis Blues – 98 punktów
  5. Stany Zjednoczone Los Angeles Kings – 87 punktów
  6. Stany Zjednoczone Phoenix Coyotes – 82 punkty
  7. Kanada Edmonton Oilers – 80 punktów
  8. Stany Zjednoczone San Jose Sharks – 78 punktów

Drzewko playoff[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu sezonu zasadniczego rozpoczęła się walka o mistrzostwo ligi w fazie playoff, rozgrywana w czterech rundach. Drużyna, która zajęła wyższe miejsce w sezonie zasadniczym w nagrodę zostaje gospodarzem ewentualnego siódmego meczu. Z tym, że zdobywca Presidents’ Trophy (w tym wypadku Dallas Stars) zawsze jest gospodarzem siódmego meczu. Wszystkie cztery rundy rozgrywane są w formuje do czterech zwycięstw według schematu: 2-2-1-1-1, czyli wyżej rozstawiony rozgrywa mecze: 1 i 2 oraz ewentualnie 5 i 7 we własnej hali. Niżej rozstawiona drużyna rozgrywa mecze w swojej hali: trzeci, czwarty oraz ewentualnie szósty. W finale gospodarzem pierwszego meczu jest drużyna, która zdobyła większą liczbę punktów w sezonie zasadniczym.

  Ćwierćfinały Konferencji Półfinały Konferencji Finały Konferencji Finał Pucharu Stanleya
                                     
1  New Jersey Devils 2     4  Washington Capitals 4  
8  Ottawa Senators 4     8  Ottawa Senators 1  


2  Pittsburgh Penguins 2 Konferencja Wschodnia
7  Montreal Canadiens 4  
    4  Washington Capitals 4  
  6  Buffalo Sabres 2  
3  Philadelpfia Flyers 1  
6  Buffalo Sabres 4  
4  Washington Capitols 4   6  Buffalo Sabres 4
5  Boston Bruins 2     7  Montreal Canadiens 0  


  W4  Washington Capitals 0
  Z3  Deroit Red Wings 4
1  Dallas Stars 4     1  Dallas Stars 4
8  San Jose Sharks 2     7  Edmonton Oilers 1  
2  Colorado Avalanche 3
7  Edmonton Oilers 4  
  1  Dallas Stars 2
  3  Detroit Red Wings 4  
3  Detroit Red Wings 4  
6  Phoenix Coyotes 2   Konferencja Zachodnia
4  St. Louis Blues 4   3  Detroit Red Wings 4
5  Los Angeles Kings 0     4  St. Louis Blues 2  

Szczegółowe wyniki spotkań playoff[edytuj | edytuj kod]

KONFERENCJA WSCHODNIA
Drużyna wyżej rozstawiona Drużyna niżej rozstawiona Wynik serii Wyniki meczów
1. 2. 3. 4. 5. 6. 7.
Ćwierćfinały
New Jersey Devils (1) Ottawa Senators (8) 2 : 4 22 kwietnia 24 kwietnia 26 kwietnia 28 kwietnia 30 kwietnia 2 maja
1 : 2D 3 : 1 1 : 2 D 3 : 4 3 : 1 1 : 3
Pittsburgh Penguins (2) Montreal Canadiens (7) 2 : 4 23 kwietnia 25 kwietnia 27 kwietnia 29 kwietnia 1 maja 3 maja
2 : 3D 4 : 1 1 : 3 6 : 3 2 : 5 0 : 3
Philadelphia Flyers (3) Buffalo Sabres (6) 1 : 4 22 kwietnia 24 kwietnia 27 kwietnia 29 kwietnia 1 maja
2 : 3 3 : 2 1 : 6 1 : 4 2 : 3D
Washington Capitals (4) Boston Bruins (5) 4 : 2 22 kwietnia 24 kwietnia 26 kwietnia 28 kwietnia 1 maja 3 maja
3 : 1 3 : 42D 3 : 22D 3 : 0 0 : 4 3 : 2D
Półfinały
Washington Capitals (4) Ottawa Senators (8) 4 : 1 7 maja 9 maja 11 maja 13 maja 15 maja
4 : 2 6 : 1 3 : 4 2 : 0 3 : 0
Buffalo Sabres (6) Montreal Canadiens (7) 4 : 0 8 maja 10 maja 12 maja 14 maja
3 : 2D 6 :3 5 : 42D 3 : 1
Finał
Washington Capitals (4) Buffalo Sabres (6) 4 : 2 23 maja 26 maja 28 maja 30 maja 2 czerwca 4 czerwca
0 : 2 3 : 2D 4 : 3D 2 : 0 1 : 2 3 : 2D
KONFERENCJA ZACHODNIA
Drużyna wyżej rozstawiona Drużyna niżej rozstawiona Wynik serii Wyniki meczów
1. 2. 3. 4. 5. 6. 7.
Ćwierćfinały
Dallas Stars (1) San Jose Sharks (8) 4 : 2 22 kwietnia 24 kwietnia 26 kwietnia 28 kwietnia 30 kwietnia 2 maja
4 : 1 5 : 2 1 : 4 0 : 1D 3 : 2 3 : 2D
Colorado Avalanche (2) Edmonton Oilers (7) 3 : 4 22 kwietnia 24 kwietnia 26 kwietnia 28 kwietnia 30 kwietnia 2 maja 4 maja
2 : 3 5 : 2 5 : 4D 3 : 1 1 : 3 0 : 2 0 : 4
Detroit Red Wings (3) Phoenix Coyotes (6) 4 : 2 22 kwietnia 24 kwietnia 26 kwietnia 28 kwietnia 30 kwietnia 3 maja
6 : 3 4 : 7 2 : 3 4 : 2 3 : 1 5 : 2
St. Louis Blues (4) Los Angeles Kings (5) 4 : 0 23 kwietnia 25 kwietnia 27 kwietnia 29 kwietnia
8 : 3 2 : 1 4 : 3 2 : 1
Półfinały
Dallas Stars (1) Edmonton Oilers (7) 4 : 1 7 maja 9 maja 11 maja 13 maja 16 maja
3 : 1 0 : 2 1 : 0D 3 : 1 2 : 1
Detroit Red Wings (3) St. Louis Blues (4) 4 : 2 8 maja 10 maja 12 maja 14 maja 17 maja 19 maja
2 : 4 6 : 1 3 : 22D 5 : 2 1 : 3 6 : 1
Finał
Dallas Stars (1) Detroit Red Wings (3) 2 : 4 24 maja 26 maja 29 maja 31 maja 3 czerwca 5 czerwca
0 : 2 3 : 1 3 : 5 2 : 3 3 : 2D 0 : 2
złoto FINAŁ PUCHARU STANLEYA
9.06.1998
Mecz numer
1
Detroit
Joe Louis Arena
19 983 widzów
Detroit Red Wings (Z3) – Washington Capitals (W4)
2 : 1
Stan rywalizacji
1 : 0
11.06.1998
Mecz numer
2
Detroit
Joe Louis Arena
19 983 widzów
Detroit Red Wings (Z3) – Washington Capitals (W4)
5 : 4
Stan rywalizacji
2 : 0
13.06.1998
Mecz numer
3
Waszyngton
MCI Center
19 740 widzów
Washington Capitals (W4) – Detroit Red Wings (Z3)
1 : 2
Stan rywalizacji
0 : 3
16.06.1998
Mecz numer
4
Waszyngton
MCI Center
19 740 widzów
Washington Capitals (W4) – Detroit Red Wings (Z3)
1 : 4
Stan rywalizacji
0 : 4

Najlepsi zawodnicy playoff[edytuj | edytuj kod]

Zawodnicy z pola

Nicklas Lidström
Punkty Gole Asysty +/−
Kanada Steve Yzerman (DET) 24 Rosja Siergiej Fiodorow (DET) 10 Kanada Steve Yzerman (DET) 18 Szwecja Nicklas Lidström (DET)
Kanada Larry Murphy (DET)
+12
Rosja Siergiej Fiodorow (DET) 20 Kanada Martin Lapointe (DET) 9 Szwecja Nicklas Lidström (DET)
Rosja Andriej Nikoliszyn (WSH)
13
Szwecja Tomas Holmström (DET) 19 Szwecja Tomas Holmström (DET)
Rosja Siergiej Gonczar (WSH)
Szwecja Daniel Alfredsson (OTT)
Słowacja Peter Bondra (WSH)
+ 5 zawodników
7 Kanada Steve Yzerman (DET) +10
Szwecja Nicklas Lidström (DET) 19 Szwecja Tomas Holmström (DET)
Kanada Larry Murphy (DET)
12 Szwecja Tomas Holmström (DET)
Kanada Darren McCarty (DET)
Kanada Bob Boughner (BUF)
Szwecja Calle Johansson (WSH)
+9
Kanada Joé Juneau (WSH)
Kanada Adam Oates (WSH)
17

Bramkarze

W zestawieniu ujęto bramkarzy grających przez co najmniej 600 minut.

Chris Osgood
Obrony (w %) GAA[a] Shutouty Zwycięstwa
Niemcy Olaf Kölzig (WSH) .941 Kanada Ed Belfour (DAL) 1.80 Niemcy Olaf Kölzig (WSH) 4 Kanada Chris Osgood (DET) 16
Czechy Dominik Hašek (BUF) .938 Kanada Curtis Joseph (EDM) 1.93 Kanada Curtis Joseph (EDM) 3 Niemcy Olaf Kölzig (WSH) 12
Kanada Curtis Joseph (EDM) .928 Stany Zjednoczone Olaf Kölzig (WSH) 1.95 Kanada Chris Osgood (DET) 2 Czechy Dominik Hašek (BUF)
Kanada Ed Belfour (DAL)
10
Kanada Ed Belfour (DAL) .922 Czechy Dominik Hašek (BUF) 2.03 Czechy Dominik Hašek (BUF)
Kanada Ed Belfour (DAL)
+ 3 bramkarzy
1
Kanada Chris Osgood (DET) .918 Kanada Chris Osgood (DET) 2.12 Kanada Grant Fuhr (STL) 6

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Nagrody drużynowe[edytuj | edytuj kod]

Nagroda Drużyna
Puchar Stanleya

Stany Zjednoczone Detroit Red Wings
Clarence S. Campbell Bowl
Najlepszy zespół
Konferencji Zachodniej


Stany Zjednoczone Detroit Red Wings
Nagroda Drużyna
Presidents’ Trophy
Najlepsza drużyna
sezonu zasadniczego


Stany Zjednoczone Dallas Stars
Prince of Wales Trophy
Najlepszy zespół
Konferencji Wschodniej


Stany Zjednoczone Washington Capitals

Nagrody indywidualne[edytuj | edytuj kod]

Nagroda Zawodnik
Hart Memorial Trophy
Najwartościowszy zawodnik (MVP)
sezonu zasadniczego
Czechy Dominik Hašek
Buffalo Sabres
Art Ross Memorial Trophy
Zdobywca największej liczby punktów
w sezonie zasadniczym
Czechy Jaromír Jágr
Pittsburgh Penguins
James Norris Memorial Trophy
Najlepszy obrońca
Kanada Rob Blake
Los Angeles Kings
Trofeum Vezina
Najlepszy bramkarz
Czechy Dominik Hašek
Buffalo Sabres
William M. Jennings Trophy
Bramkarz, który puścił najmniejszą liczbę goli
rozgrywając minimum 25 spotkań
Kanada Martin Brodeur
New Jersey Devils
Calder Memorial Trophy
Najlepszy debiutant
Rosja Siergiej Samsonow
Boston Bruins
Plus/Minus Award
Zawodnik z najlepszą statystyką +/−
Stany Zjednoczone Chris Pronger
St. Louis Blues
Jack Adams Award
Trener roku
Stany Zjednoczone Pat Burns
Boston Bruins
Lady Byng Memorial Trophy
Zawodnik łączący kulturę na boisku
z wysokim poziomem sportowym
Kanada Ron Francis
Pittsburgh Penguins
Bill Masterton Memorial Trophy
Zawodnik wytrwały i pełen poświęcenia w grze
Kanada Jamie McLennan
St. Louis Blues
Frank J. Selke Trophy
Najlepszy napastnik defensywny
Finlandia Jere Lehtinen
Dallas Stars
Conn Smythe Trophy
Najwartościowszy zawodnik (MVP)
play-off
Kanada Steve Yzerman
Detroit Red Wings

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Średnia straconych bramek na mecz.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. 1997 NHL Entry Draft Picks at hockeydb.com [online], www.hockeydb.com [dostęp 2018-10-09] (ang.).
  2. a b 1997-1998 Regular Season Stats. nhl.com. [dostęp 2018-05-20]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]