Nadwrażliwość kontaktowa

Ten artykuł od 2009-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Nadwrażliwość kontaktowa – nadwrażliwość na różne substancje kontaktujące ze skórą i błonami śluzowymi (metale i ich stopy, lateks, leki, żywice, rozpuszczalniki oraz materiały takie jak jedwab, wełna, skóra, substancje pochodzenia roślinnego, kosmetyki).

Nadwrażliwość kontaktową można podzielić na:

Fazy nadwrażliwości

Występują dwie fazy tej nadwrażliwości:

Faza uczulająca - komórki Langerhansa pochłaniają hapten podany naskórkowo, migrują do lokalnego węzła chłonnego i prezentują go antygenowo swoistym komórkom T.
Komórki Langerhansa z kompleksem hapten-nośnik wędrują z naskórka do skóry. Dochodzi do prezentacji antygenu komórkom T pamięci CD4+. Aktywowane komórki CD4+ uwalniają IFN γ, a ten z kolei powoduje wzrost ekspresji MHC klasy II i ICAM-1 na komórkach Langerhansa i na komórkach śródbłonka naczyń włosowatych. Dochodzi do aktywacji keratynocytów, które uwalniają cytokiny prozapalne: IL-1, IL-6 i GM-CSF. Antygenowo swoiste komóki CD4+ gromadzą się w danym miejscu pod wpływem tych cytokin i mogą się wiązać do keratynocytów przez ICAM-1 i cząsteczki MHC klasy II. Potem cała reakcja się cofa.