Narzędnik

Narzędnik (łac. instrumentalis) – w językoznawstwie przypadek używany m.in. dla określenia narzędzia (naprawił telewizor śrubokrętem, przyjechałem pociągiem), sposobu wykonania czynności (osiągnąłem to sprytem)^[1] itp. Przy czasownikach oznaczających rządzenie oznacza dopełnienie bliższe (dyrygent kieruje orkiestrą), przy niektórych innych dopełnienie dalsze (Maria handluje kwiatami). Łączy się z niektórymi przyimkami, np. z, pod, nad^[2]. Odpowiada na pytania kim? czym?.

Niektóre czasowniki wymagają dopełnienia w narzędniku^[1], np. Interesuję się językoznawstwem.

Końcówkami narzędnika w języku polskim są w liczbie pojedynczej -em, -ą a w liczbie mnogiej -ami^[3]

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b Nagórko 2007 ↓, s. 114.
↑ Nagórko 2007 ↓, s. 291.
↑ Nagórko 2007 ↓, s. 146–148.

Bibliografia

Alicja Nagórko: Zarys gramatyki polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007. ISBN 978-83-01-15390-8.

[CITEREFNagórko2007114-1] Nagórko 2007 ↓, s. 114.

[CITEREFNagórko2007291-2] Nagórko 2007 ↓, s. 291.

[CITEREFNagórko2007146–148-3] Nagórko 2007 ↓, s. 146–148.

[1]

[2]

[3]