Przejdź do zawartości

Natalia Budzyńska

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Natalia Budzyńska
Ilustracja
Data urodzenia

1968

Zawód, zajęcie

publicystka

Miejsce zamieszkania

Poznań

Narodowość

polska

Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Małżeństwo

Tomasz Budzyński

Dzieci

Nina Budzyńska, Stanisław Budzyński

Krewni i powinowaci

Alfred Trzebinski

Multimedia w Wikimedia Commons

Natalia Budzyńska (z domu Trzebińska; ur. 1968) – polska kulturoznawczyni i pisarka biografistyczna, publicystka Przewodnika Katolickiego.

Informacje osobiste

[edytuj | edytuj kod]

Wychowywała się w Poznaniu. Jako nastolatka związała się z subkulturą punk i zaangażowała się w akcje zielonego anarchizmu i feminizmu[1]. Ukończyła kulturoznawstwo na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu[2]. Swojego przyszłego męża, Tomasza Budzyńskiego, poznała na festiwalu muzyki niezależnej Eko Czad w Wągrowcu w 1991, na którym występował ze swoim zespołem Armia[3]. Następnie zamieszkali w Warszawie[4], a potem w Poznaniu[5]. W tym czasie nastąpił jej powrót do Kościoła, nie oznaczało to jednak w jej przypadku zerwania ze środowiskiem kultury alternatywnej[6]. W 1996 urodziła córkę Ninę[7], a w 1999 syna Stanisława[8].

Tomasz Budzyński kilkakrotnie w tekstach swoich wierszy i piosenek użył imienia Natalia. Piosenka „Tygrysy już śpią” z albumu Taniec szkieletów jest jej poświęcona[9].

Kariera publicystyczna i literacka

[edytuj | edytuj kod]

Jest jedną z autorek artykułów zebranych do pierwszego numeru Frondy, w którym opisała ruch Straight edge[10]. Później również publikowała w tym piśmie[11] Jest stałą autorką Przewodnika Katolickiego[12]. Między 2002 a 2021 ukazało się w nim kilkaset jej artykułów[13]. Wiele z nich dotyczy kultury i sztuki, a także religii[2], są to m.in. recenzje. Zgodnie z profilem pisma są to czasem teksty dotyczące kultury katolickiej[14], ale również związanej z innymi wyznaniami chrześcijańskimi[15], a także niezwiązanej z religią[16]. Porusza również tematy kultury żydowskiej i antysemityzmu[17][18][19], pedofilii w Kościele[20] wykorzystywania, także seksualnego, zakonnic[21]. Niektóre zaś dotyczą wprost religii, np. ekumenizmu[22] czy neokatechumenatu[23]. W swoich artykułach nie ogranicza się do wątków kulturowych i religijnych. Krytykuje eksploatację środowiska[24] podważanie medycyny opartej na dowodach, takie jak homeopatia[25] czy teorie spiskowe dotyczące pandemii COVID-19[26].

W swoich książkach biograficznych często porusza kontrowersyjne wątki. Taka okazała się biografia Marianny Kolbe, matki Maksymiliana Kolbego, która z tego względu stała się niechętnie widziana w Niepokalanowie. Sama Budzyńska podkreśla, że opisuje wątki pomijane przez wcześniejszych biografów Maksymiliana Kolbego czy Adama Chmielowskiego[27]. Biografia kuzyna jej dziadka, Alfreda Trzebińskiego, jest jednym z nielicznych przykładów publikacji, w których z perspektywy potomków poruszana jest kwestia udziału Polaków w zbrodniach nazistowskich[28].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Wybrane artykuły

[edytuj | edytuj kod]
  • Natalia Budzyńska, Straight Edge, „Fronda”, 1, 1994, s. 174-179.
  • Natalia Trzebińska-Budzyńska, „Klinika Lalek” – Teatr Artystyczny Wioski Wolimierz, „Kultura Współczesna”, 3/4, 1995, s. 133-143.

Książki

[edytuj | edytuj kod]
  • Natalia Budzyńska, Matka męczennika, Kraków: Znak, 2016, ISBN 978-83-240-4309-5.
  • Natalia Budzyńska, Brat Albert. Biografia, Kraków: Znak, 2017, ISBN 978-83-240-4975-2. 2018: nagroda Feniks w kategorii Eseistyka[29].
  • Natalia Budzyńska, Dzieci nie płakały. Historia mojego wuja Alfreda Trzebinskiego, lekarza SS, Wołowiec: Czarne, 2019, ISBN 978-83-8049-824-2. 2020: nominacja do nagrody Juliusz[30]
  • Natalia Budzyńska, Ja nie mam duszy. Sprawa Barbary Ubryk, uwięzionej zakonnicy, której historią żyła cała Polska, Kraków: Znak, 2020, ISBN 978-83-240-5906-5.
  • Natalia Budzyńska, Witkiewicz. Ojciec Witkacego, Kraków: Znak, 2022, ISBN 978-83-240-6533-2.: Nagroda Literacka Zakopanego 2023[31].
  • Natalia Budzyńska, Zakopane artystek, Kraków: Znak, 2024, ISBN 978-83-240-6844-9..

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Natalia Budzyńska, Od anarchizmu do patriotyzmu, „Fronda”, 44/45, 2008, s. 184-197.
  2. ↑ a b Księgarnia ZNAK.com.pl > Autorzy > Natalia Budzyńska [online], Wydawnictwo Znak.
  3. ↑ Budzyński 2011 ↓, s. 229.
  4. ↑ Budzyński 2011 ↓, s. 242.
  5. ↑ Budzyński 2011 ↓, s. 251.
  6. ↑ Piotr Panek, Dzieci nie płakały, ich kat też nie [online], Niedowiary. Blog (szalonych) naukowców. Polityka.pl, 1 września 2020.
  7. ↑ Budzyński 2011 ↓, s. 280.
  8. ↑ Budzyński 2011 ↓, s. 344.
  9. ↑ Tomasz Budzyński koncert domowy 29 - "Tygrysy już śpią" [online], YouTube, 20 kwietnia 2020.
  10. ↑ Budzyński 2011 ↓, s. 277.
  11. ↑ Budzyńska, Natalia. Overview [online], OCLC WorldCat Identities.
  12. ↑ Natalia Budzyńska [online], Instytut Książki. Indeks autorów.
  13. ↑ Natalia Budzyńska: Teksty tego autora [online], Przewodnik Katolicki.
  14. ↑ Natalia Budzyńska, Przez okna szybę, „Przewodnik Katolicki”, 10, 2020.
  15. ↑ Natalia Budzyńska, Ikona w dźwiękach, „Przewodnik Katolicki”, 19, 2007.
  16. ↑ Natalia Budzyńska, Magia kina według Tarantino, „Przewodnik Katolicki”, 34, 2019.
  17. ↑ Natalia Budzyńska, Jidysz żyje, „Przewodnik Katolicki”, 25, 2020.
  18. ↑ Natalia Budzyńska, Ucieczka od prawdy, „Przewodnik Katolicki”, 48, 2019.
  19. ↑ Natalia Budzyńska, „Na szczęście?”, „Przewodnik Katolicki”, 28, 2019.
  20. ↑ Natalia Budzyńska, Bez znieczulenia, „Przewodnik Katolicki”, 44, 2019.
  21. ↑ Natalia Budzyńska, Po stronie sióstr, „Przewodnik Katolicki”, 7, 2019.
  22. ↑ Natalia Budzyńska, W przyjaźni z ekumenizmem, „Przewodnik Katolicki”, 3, 2006.
  23. ↑ Natalia Budzyńska, Rozmowy Kiko z Bogiem, „Przewodnik Katolicki”, 16, 2018.
  24. ↑ Natalia Budzyńska, Rewolucja ekoalert!, „Przewodnik Katolicki”, 36, 2019.
  25. ↑ Natalia Budzyńska, Lek dobry na energię, „Przewodnik Katolicki”, 26, 2004.
  26. ↑ Natalia Budzyńska, Spisek, „Przewodnik Katolicki”, 37, 2020.
  27. ↑ “Prawda oczyszcza” Natalia i Tomasz Budzyńscy w Radio MPL [online], Radio MPL, 8 grudnia 2019.
  28. ↑ Lech M. Nijakowski, Mój wujek zbrodniarz. Recenzja reportażu „Dzieci nie płakały” Natalii Budzyńskiej, „Kultura Liberalna”, 18 (539), 7 maja 2019.
  29. ↑ Laureaci Nagród FENIKS 2018 [online], Katolicka Agencja Informacyjna, 14 kwietnia 2018.
  30. ↑ Edycja V - 2020 [online], nagrodajuliusz.pl, 2020.
  31. ↑ Łukasz Bobek, Zakopiański Festiwal Literacki. Nagroda za najlepszą książkę została przyznana [online], Gazeta Krakowska, 9 lipca 2023.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Natalia_Budzyńska&oldid=73826830”