Nelson Pessoa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Nelson Pessoa Filho)
Nelson Pessoa
Ilustracja
1968 Nelson Pessoa na koniu Feldherr
Data i miejsce urodzenia

16 grudnia 1935
Rio de Janeiro

Wzrost

175 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Brazylia
Igrzyska panamerykańskie
złoto Winnipeg 1967 skoki drużynowo
złoto Mar del Plata 1995 skoki drużynowo
srebro Chicago 1959 skoki drużynowo

Nelson Pessoa Filho ps. Neco (ur. 16 grudnia 1935 w Rio de Janeiro) – brazylijski jeździec sportowy.

Jest właścicielem szkoły jeździeckiej w belgijskim Fleurus. Jego najbardziej znanymi wychowankami są m.in. brązowy medalista olimpijski z Atlanty 1996 i Sydney 2000 Alvaro de Miranda Neto i dziedziczka wielkiej fortuny Aristotelisa OnasisaAthina Onasis. Założyciel firmy Pessoa, produkującej sprzęt dla koni i jeźdźców. Ojciec wielokrotnego medalisty olimpijskiego w jeździectwie Rodrigo Pessoa.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Reprezentant Brazylii na igrzyskach olimpijskich w 1956 (olimpiada w Melbourne[1] – 33. miejsce indywidualnie, 10. miejsce – drużynowo), 1964 (Tokio – 5. miejsce indywidualnie), 1968 (Meksyk – 16. indywidualnie, 7. – drużynowo), 1972 (Monachium – 39. indywidualnie) i w 1992 (Barcelona – 65. indywidualnie, 10. – drużynowo). Podczas tych ostatnich igrzysk był najstarszym zawodnikiem w konkurencjach jeździeckich (56 lat), natomiast jego 19–letni syn Rodrigo Pessoa, z którym startował w drużynie – najmłodszym.

W 1961 r. przeniósł się do Europy. 5 lat później zwyciężył w konkursie mistrzostw Europy w skokach przez przeszkody, wygrywał też dwukrotnie zawody w angielskim Hickstead. W 1984 roku zajął drugie miejsce w konkursie Pucharu Świata w skokach przez przeszkody, a w 1991 roku powtórzył ten wynik, jadąc na koniu Special Envoy.

Największe sukcesy osiągał na igrzyskach panamerykańskich, gdzie drużynowo zdobył trzy medale – złoto w 1967 i 1995 (w drużynie razem z synem Rodrigo; miał wówczas 59 lat) oraz srebro w 1959.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zawody jeździeckie odbyły się w Sztokholmie ze względu na australijskie przepisy o kwarantannie.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]