Nerw nosowo-rzęskowy
Nerw nosowo-rzęskowy (łac. nervus nasociliaris) – w anatomii człowieka najbardziej przyśrodkowa gałąź nerwu ocznego[1].
Przebieg[edytuj | edytuj kod]
Nerw nosowo-rzęskowy to jedyna gałąź nerwu ocznego, która wchodząc do oczodołu przez szczelinę oczodołową górną przechodzi przez pierścień ścięgnisty wspólny. Po przejściu przez niego kieruje się do przodu i przyśrodkowo biegnąc z początku między nerwem wzrokowym a mięśniem prostym górnym a następnie między mięśniem prostym bocznym a mięśniem skośnym górnym. Jego przedłużeniem jest jego gałąź końcowa nerw podbloczkowy[1].
Gałęzie[edytuj | edytuj kod]
Ze względu na to, że nerw nosowo-rzęskowy zaopatruje jamę nosową i oczodół, dokonuje się podziału jego gałęzi na część nosową i część rzęskową:
- Część rzęskowa (pars ciliaris)
- Gałąź łącząca ze zwojem rzęskowym (rammus communicans cum ganglio ciliari), nazywana też korzeniem czuciowym lub korzeniem długim zwoju rzęskowego. Zazwyczaj oddziela się już w ścianie zatoki jamistej. Prowadzi włókna czuciowe ze zwoju rzęskowego.
- Nerwy rzęskowe długie (nervi ciliares longi) – jeden albo dwa, odchodzą od nerwu nosowo-rzęskowego w miejscu jego skrzyżowania z nerwem wzrokowym i biegną do gałki ocznej wzdłuż jego przyśrodkowej ściany. Zaopatrują rogówkę, twardówkę, tęczówkę, ciało rzęskowe i naczyniówkę oka.
- Część nosowa (pars nasalis)
- Nerw sitowy tylny (nervus ethmoidalis posterior)
- Nerw sitowy przedni (nervus ethmoidalis anterior)
- Nerw podbloczkowy (nervus infratrochlearis)[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom 5, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2012, s. 187–188, ISBN 978-83-20-03258-1.
