Witalik barwny
| Vitalius chromatus | |||
| (Schmidt, 2004) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Infrarząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
witalik barwny | ||
| Synonimy | |||
| |||
Witalik barwny[1] (Vitalius chromatus) – gatunek pająka z infrarzędu ptaszników i rodziny ptasznikowatych. Zamieszkuje lasy deszczowe Brazylii.
Taksonomia
[edytuj | edytuj kod]Kladogram rodzaju wg Bertaniego (2023)[2]
|
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2004 roku przez Güntera Schmidta pod nazwą Nhandu chromatus[3]. W 2023 roku przeniesiony został przez Rogéria Bertaniego do rodzaju Vitalius na podstawie wyników analizy kladystycznej[2].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Samice osiągają do około 90, a samce do około 70 mm długości ciała. Karapaks ma ubarwiony szaro[4], jaśniej niż u nanduka barwnowłosego[3]. Ciemną opistosomę (odwłok) porastają stosunkowo długie, czerwone włoski. Barwa kądziołków przędnych jest czarna[4]. Występuje I i III typ włosków drażniących[3]. Odnóża są aksamitnie czarne z białymi obrączkami na łączeniach członów i białymi pasami podłużnymi na udach, rzepkach i goleniach[4] (na rzepkach i goleniach w liczbie dwóch). Odnóża pozbawione są szczecinek strydulacyjnych. Uda trzeciej pary odnóży są grubsze niż pozostałych, a te czwartej pary mają w częściach tylno-bocznych grube poduszeczki z piórkowatych włosków. Golenie nogogłaszczków samca zaopatrzone są w grabiasty grzebień około 20 kolców w części przednio-bocznej i grzbietowo-wierzchołkowej. Pierwsza para odnóży samca ma grzbietobrzusznie zakrzywione nadstopia. Wierzchołek retrowentralnej gałęzi apofizy goleniowej nogogłaszczków samca jest zagięty, a apofizę prowentralną cechuje obecność ruchomo przyłączonego kolca po stronie retrolateralnej[3].
Ekologia
[edytuj | edytuj kod]Ptasznik naziemny. Zasiedla lasy deszczowe Brazylii[4].
Hodowla
[edytuj | edytuj kod]Odpowiednia wielkość terrarium dla osobnika dorosłego to 30 cm x 30 cm x 25 cm. Zaleca się zapewnić kryjówki. Zalecana wilgotność to 70%, a temperatura 27–29 °C z nocnymi spadkami do 24–25 °C. Za pokarm służą dostosowane wielkością owady, jak świerszcze, karaczany czy larwy mącznika młynarka[4].
Samice dożywają do 25 lat, a samce do 2–3 lat po ostatniej wylince. Rozmnażanie tego gatunku w warunkach hodowlanych nie jest trudne. Samiec jest gotowy do rozrodu po napełnieniu bulbusów. Obydwa ptaszniki należy dobrze nakarmić przed kopulacją. Kokon budowany jest zwykle od 2 do 5 miesięcy po kopulacji. W kokonie może być do 1500 nimf[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dominik M. Szymański i inni, Ptasznikowate (Theraphosidae). Etymologia nazw naukowych i propozycja nazw zwyczajowych, Kraków: Ridero, 2025, s. 239, ISBN 978-83-8414-021-5 (pol.).
- ↑ a b R. Bertani. Taxonomic revision and cladistic analysis of Lasiodora C. L. Koch, 1850 (Araneae, Theraphosidae) with notes on related genera. „Zootaxa”. 5390 (1), s. 1-116, 2023. DOI: 10.11646/zootaxa.5390.1.1.
- ↑ a b c d Günter Schmidt. Der Doppelgänger von Acanthoscurria geniculata (C.L. Koch, 1841) heist Nhandu chromatus sp. n. (Araneae: Theraphosidae: Theraphosinae). „Tarantulas of the World”. 92, s. 6-11, 2004.
- ↑ a b c d e f Wojtek Pałasz: Nhandu chromatus. [w:] terrarium.com.pl [on-line]. [dostęp 2018-06-24].