Przejdź do zawartości

Nikołaj Ruzski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nikołaj Ruzski
Николай Владимирович Рузский
Ilustracja
generał adiutant generał adiutant
Data i miejsce urodzenia

18 marca 1854
Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

18 października 1918
Piatigorsk, Rosja

Przebieg służby
Lata służby

18701918

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-turecka,
wojna rosyjsko-japońska,
I wojna światowa

Odznaczenia
Order św. Jerzego II klasy (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego III klasy (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Nikołaj Władimirowicz Ruzski, ros. Николай Владимирович Рузский (ur. 6 marca?/18 marca 1854, zm. 18 października 1918 w Piatigorsku) – rosyjski wojskowy generał piechoty, generał adiutant, od 3 września 1914 r. do 17 marca 1915 r. głównodowodzący Armią Północną

Po ukończeniu nauki w I Petersburskim gimnazjum wojskowym i zdobyciu wykształcenia w II Konstantynowskiej Szkole Wyższej awansowany w 1870 r. na stopień oficerski. W 1877 roku oddelegowany na wojnę rosyjsko-turecką, gdzie dowodził kompanią lejbgwardyjskiego (czyli Gwardii Cesarskiej) pułku grenadierów i został ranny. W 1881 roku ukończył Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego.

W czasie wojny rosyjsko-japońskiej w latach 1904-1905 wyznaczony na szefa polowego sztabu 2. Mandżurskiej Armii. W latach 1906–1909 dowódca korpusu. 29 marca 1909 r. awansowany do stopnia generalskiego. Od roku 1909 członek Rady wojskowej w Ministerstwie Wojny – zajmował się tworzeniem regulaminów, w tym Regulaminu walki 1912 roku.

W chwili wybuchu I wojny światowej gen. Ruzski objął dowództwo 3 Armii, od września 1914 roku do marca 1915 roku był dowódcą Frontu Północno-Zachodniego, od lipca do sierpnia 1915 roku dowódcą 6 Armii, a od sierpnia 1915 do kwietnia 1917 dowodził Frontem Północnym (z przerwą od grudnia 1915 roku do sierpnia 1916 roku). 25 października 1914 r. za zasługi w bitwie galicyjskiej otrzymał Order Świętego Jerzego. Podczas bitwy przasnyskiej zdołał pokonać wojska gen. Galwitza przy stratach własnych większych trzykrotnie niż przeciwnika i to była jedna z ostatnich bitew, w której odniósł sukces.

25 kwietnia 1917 r. na skutek choroby i nieporozumień z częścią wyższej kadry zrezygnował z dowodzenia i wyjechał do Kisłowodska na leczenie. W 1918 roku po zdobyciu miasta przez Kaukaską Armię Czerwoną aresztowany i rozstrzelany w Piatigorsku.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]