Przejdź do zawartości

Niszczyciele typu Capitán Orella

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Niszczyciele
typu Capitán Orella
Ilustracja
„Teniente Serrano”
Kraj budowy

 Wielka Brytania

Użytkownicy

 Armada de Chile

Stocznia

Cammell Laird(inne języki), Birkenhead

Wejście do służby

1896

Wycofanie

1924-1930

Zbudowane okręty

4

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

normalna: 300 ton

Długość

64,9 m między pionami

Szerokość

6,55 m

Zanurzenie

1,79 m

Napęd

2 maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 6250 KM
4 kotły, 2 śruby

Prędkość

30 węzłów

Zasięg

3000 Mm przy prędkości 13 węzłów

Załoga

65

Uzbrojenie

1 działo kal. 76 mm
5 dział kal. 57 mm (5 x I)
2 wt kal. 450 mm (2 x I)

Niszczyciele typu Capitán Orellachilijskie niszczyciele z przełomu XIX i XX wieku. W 1896 roku w stoczni Cammell Laird(inne języki) w Birkenhead zbudowano cztery okręty tego typu. Jednostki weszły w skład Armada de Chile w tym samym roku. Trzy okręty skreślono z listy floty w 1924 roku, a ostatni – „Lientur” – zakończył służbę w 1930 roku.

Projekt i budowa

[edytuj | edytuj kod]

Niszczyciele typu Capitán Orella zostały zamówione przez rząd Chile w Wielkiej Brytanii, podobnie jak pozyskane kilka lat wcześniej większe jednostki – dwie kanonierki torpedowe typu Almirante Lynch i zamówioną w tym samym czasie kanonierkę „Almirante Simpson[1][2]. Okręty miały stalowy kadłub, wypukłą część dziobową i równomiernie rozmieszczone cztery kominy[1][2]. W momencie pozyskania były najnowocześniejszymi jednostkami swojej klasy w Ameryce Łacińskiej[2].

Wszystkie jednostki typu Capitán Orella zostały zbudowane w brytyjskiej stoczni Cammell Laird(inne języki) w Birkenhead[1][3]. Wodowanie czterech niszczycieli odbyło się w 1896 roku[1][2].

Okręt Stocznia Wodowanie Wejście do służby
Capitán Orella Cammell Laird 1896 1896
Capitán Muñoz Gamero
Teniente Serrano
Guardiamarina Riquelme

Dane taktyczno-techniczne

[edytuj | edytuj kod]
Wodowanie „Teniente Serrano”

Okręty były niszczycielami o długości między pionami 64,9 metra, szerokości 6,55 metra i zanurzeniu 1,79 metra[1][2]. Wyporność normalna wynosiła 300 ton[1][4]. Siłownię okrętów stanowiły dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 6250 KM, do których parę dostarczały cztery kotły Normand[1][2]. Prędkość maksymalna napędzanych dwiema śrubami okrętów wynosiła 30 węzłów[1]. Okręty zabierały zapas 90 ton węgla, co zapewniało zasięg wynoszący 3000 Mm przy prędkości 13 węzłów[2][3].

Na uzbrojenie artyleryjskie okrętów składały się: umieszczone na dziobie pojedyncze działo kalibru 76 mm (3 cale) L/40 Armstrong i pięć pojedynczych 6-funtowych dział kal. 57 mm L/40 Hotchkiss[1][2]. Broń torpedową stanowiły dwie pojedyncze pokładowe obracalne wyrzutnie kal. 450 mm (18 cali): jedna na śródokręciu i jedna w części rufowej[1][2][a]

Załoga pojedynczego okrętu składała się z 65 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].

Służba

[edytuj | edytuj kod]

Wszystkie okręty typu Capitán Orella zostały przyjęte w skład Armada de Chile w 1896 roku[2]. Na próbach prędkości przeprowadzonych w 1897 roku niszczyciele osiągnęły od 30 do 30,4 węzła[3]. Pierwsze trzy jednostki („Capitán Orella”, „Capitán Muñoz Gamero” i „Teniente Serrano”) wycofano ze służby w 1924 roku i następnie złomowano[2][6]. Ostatni niszczyciel „Guardiamarina Riquelme”, po zmianie nazwy na „Lientur” w 1924 roku, służył do roku 1930[1][2][b].

  1. Brytyjskie torpedy 18-calowe miały faktyczny kaliber 17,72 cala (450 mm)[5].
  2. Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 408 podaje, że „Guardiamarina Riquelme” został wycofany ze służby w 1924 roku.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
  • Tony DiGiulian: Torpedoes of the United Kingdom/Britain. www.navweaps.com. [dostęp 2018-12-09]. (ang.).
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Ivan Gogin: CAPITÁN ORELLA destroyers (1896). Navypedia. [dostęp 2018-12-09]. (ang.).
  • Fred T. Jane (red.): Jane’s Fighting Ships 1900. London: Sampson Low, Marston & Co., 1900. (ang.).
  • Fred T. Jane (red.): Jane’s Fighting Ships 1905/6. New York: ARCO Publishing Company, 1970. (ang.).