Capitán Orella (1896)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Capitán Orella
Ilustracja
Bliźniacza jednostka „Teniente Serrano
Klasa

niszczyciel

Typ

Capitán Orella

Historia
Stocznia

Cammell Laird, Birkenhead

Wodowanie

1896

 Armada de Chile
Wejście do służby

1896

Wycofanie ze służby

1924

Los okrętu

złomowany

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

normalna: 300 ton

Długość

64,9 m między pionami

Szerokość

6,55 m

Zanurzenie

1,79 m

Napęd
2 maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 6250 KM
4 kotły, 2 śruby
Prędkość

30 węzłów

Zasięg

3000 Mm przy prędkości 13 węzłów

Uzbrojenie
1 działo kal. 76 mm
5 dział kal. 57 mm (5 x I)
Wyrzutnie torpedowe

2 × 450 mm (2 x I)

Załoga

65

Capitán Orellachilijski niszczyciel z przełomu XIX i XX wieku, pierwsza jednostka typu Capitán Orella. Okręt został zwodowany w 1896 roku w brytyjskiej stoczni Cammell Laird w Birkenhead, a w skład Armada de Chile wszedł w tym samym roku. Jednostka została wycofana ze służby w 1924 roku i następnie złomowana.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

Niszczyciele typu Capitán Orella zostały zamówione przez rząd Chile w Wielkiej Brytanii, podobnie jak pozyskane kilka lat wcześniej większe jednostki – dwie kanonierki torpedowe typu Almirante Lynch i zamówioną w tym samym czasie kanonierkę „Almirante Simpson[1][2]. Okręty miały stalowy kadłub, wypukłą część dziobową i równomiernie rozmieszczone cztery kominy[1][2]. W momencie pozyskania były najnowocześniejszymi jednostkami swojej klasy w Ameryce Łacińskiej[2].

„Capitán Orella” zbudowany został w stoczni Cammell Laird w Birkenhead[1][3]. Wodowanie odbyło się w 1896 roku[1][2].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Okręt był niszczycielem o długości między pionami 64,9 metra, szerokości 6,55 metra i zanurzeniu 1,79 metra[1][2]. Wyporność normalna wynosiła 300 ton[1][4]. Siłownię okrętu stanowiły dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 6250 KM, do których parę dostarczały cztery kotły Normand[1][2]. Prędkość maksymalna napędzanego dwiema śrubami okrętu wynosiła 30 węzłów[1]. Okręt zabierał zapas 90 ton węgla, co zapewniało zasięg wynoszący 3000 Mm przy prędkości 13 węzłów[2][3].

Na uzbrojenie artyleryjskie okrętu składały się: umieszczone na dziobie pojedyncze działo kalibru 76 mm (3 cale) L/40 Armstrong i pięć pojedynczych 6-funtowych dział kal. 57 mm L/40 Hotchkiss[1][2]. Broń torpedową stanowiły dwie pojedyncze pokładowe obracalne wyrzutnie kal. 450 mm (18 cali): jedna na śródokręciu i jedna w części rufowej[1][2][a]

Załoga okrętu składała się z 65 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].

Służba[edytuj | edytuj kod]

Okręt został przyjęty w skład Armada de Chile w 1896 roku[2]. Na próbach prędkości przeprowadzonych w 1897 roku „Capitán Orella” osiągnął 30,1 węzła[3]. Jednostkę wycofano ze służby w 1924 roku i następnie złomowano[2][6].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Brytyjskie torpedy 18-calowe miały faktyczny kaliber 17,72 cala (450 mm)[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
  • Tony DiGiulian: Torpedoes of the United Kingdom/Britain. www.navweaps.com. [dostęp 2018-12-09]. (ang.).
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Ivan Gogin: CAPITÁN ORELLA destroyers (1896). Navypedia. [dostęp 2018-12-09]. (ang.).
  • Fred T. Jane (red.): Jane’s Fighting Ships 1900. London: Sampson Low, Marston & Co., 1900. (ang.).
  • Fred T. Jane (red.): Jane’s Fighting Ships 1905/6. New York: ARCO Publishing Company, 1970. (ang.).