Nornik tajwański

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nornik tajwański
Alexandromys kikuchii[1]
(Kuroda, 1920)
Ilustracja
Dorosły osobnik na górze Hehuanshan
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

Supramyomorpha

Infrarząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

chomikowate

Podrodzina

karczowniki

Plemię

Arvicolini

Rodzaj

Alexandromys

Gatunek

nornik tajwański

Synonimy
  • Microtus kikuchii Kuroda, 1920[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Systematyka w Wikispecies

Nornik tajwański[4] (Alexandromys kikuchii) – gatunek ssaka z podrodziny karczowników (Arvicolinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae).

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Nornik tajwański występuje endemicznie w surowych pasmach górskich we wschodnim Tajwanie[5].

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1920 roku japoński ornitolog i teriolog Nagamichi Kuroda nadając mu nazwę Microtus kikuchii[2]. Holotyp pochodził z Yu Shan, na wysokości 10000 ft (3048 m), w Tajwanie[6].

Umieszczany w podrodzaju Alexandromys[7] lub w rodzaju Volemys[8]. Corbet i Hill w 1992 roku sugerowali ścisłe pokrewieństwo z nornikiem wschodnim (A. fortis) na podstawie podobieństw w budowie zębów trzonowych[9]. Analiza filogenetyczna sekwencji cytochromu b przeprowadzona przez Conroya i Cooka w 2000 roku wsparła hipotezę, według której nornik tajwański jest taksonem siostrzanym nornika północnego (A. oeconomus) w kladzie obejmującym jeszcze nornika wschodniego, nornika japońskiego (A. montebelli) i nornika tundrowego (A. middendorffii)[10][5]. Ponadto kariotyp (2n = 30, FN = 52) podobny jest do kariotypów A. montebelli i A. oeconomus[11]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy[5].

Etymologia[edytuj | edytuj kod]

  • Alexandromys: Boyd Alexander (1873–1910), oficer British Army, podróżnik ornitolog[12]; gr. μυς mus, μυος muos „mysz”[13].
  • kikuchii: Yonetaro Kikuchi (1869–1921), japoński kolekcjoner z Tajwanu[14].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała (bez ogona) 100–140 mm, długość ogona 80–98 mm; masa ciała samic średnio 37 g, samców średnio 43,2 g[15].

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Zamieszkuje górskie lasy[8], w których dominują bambusy[16]. Występowanie ograniczone jest do wysokości 3000–3670 m n.p.m.[17] Ekologia i stan populacji słabo poznane[3].

Status[edytuj | edytuj kod]

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii NT (podwyższonego ryzyka)[3]. W przeszłości zagrożeniem dla tego gatunku było wylesianie, lecz obecnie nie są znane zagrożenia dla populacji tego ssaka[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Alexandromys kikuchii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ a b N. Kuroda. Two Rare species of Muridæ from Central Mountains of Formosa. „Dobutsugaku zasshi”. 32, s. 36, 1920. (jap. • ang.). 
  3. ↑ a b c d R. Kennerley, Microtus kikuchii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2017, wersja 2020-2 [dostęp 2020-11-26] (ang.).
  4. ↑ Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 238. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  5. ↑ a b c C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 358. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  6. ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Microtus (Alexandromys) kikuchii. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-12-02].
  7. ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Subgenus Alexandromys. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-12-02].
  8. ↑ a b A. Smith, Y. Xie: The mammals of China. New Jersey: Princeton University Press, 2008. ISBN 0-691-09984-7.
  9. ↑ G.B. Corbet, J.E. Hill: Mammals of the Indo-Malayan Region: A Systematic Review. Oxford, UK: Oxford University Press, 1992. ISBN 978-0198546931. (ang.).
  10. ↑ C.J. Conroy, J. Cook. Molecular systematics of a Holarctic rodent (Microtus: Muridae). „Journal of Mammalogy”. 81 (2), s. 344–359, 2000. (ang.). 
  11. ↑ M. Harada, A. Ando, L.-K. Lin, S. Takada. Karyotypes of the Taiwan vole Microtus kikuchii and the Pere David’s vole Eothenomys melanogaster from Taiwan. „Journal of the Mammalogical Society of Japan”. 16 (1), s. 41–45, 1991. (ang.). 
  12. ↑ J. Nijhof: Nederlandse namen van de overige Knaagdieren, waaronder alle Muizen. paulvoorhaar.nl. [dostęp 2021-11-28]. (niderl.).
  13. ↑ Edmund C. Jaeger, Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 141, OCLC 637083062 (ang.).
  14. ↑ B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson: The Eponym Dictionary of Mammals. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2009, s. 223–224. ISBN 978-0-8018-9304-9. (ang.).
  15. ↑ U. Pardiñas, P. Myers, L. León-Paniagua, N.O. Garza, J. Cook, B. Kryštufek, R. Haslauer, R. Bradley, G. Shenbrot & J. Patton. Opisy gatunków Cricetidae: U. Pardiñas, D. Ruelas, J. Brito, L. Bradley, R. Bradley, N.O. Garza, B. Kryštufek, J. Cook, E.C. Soto, J. Salazar-Bravo, G. Shenbrot, E. Chiquito, A. Percequillo, J. Prado, R. Haslauer, J. Patton & L. León-Paniagua: Family Cricetidae (True Hamsters, Voles, Lemmings and New World Rats and Mice). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (red. red.): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 330–331. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).
  16. ↑ H.-T. Yu. Natural history of small mammals of subtropical montane areas in central Taiwan. „Journal of Zoology”. 231 (3), s. 403–422, 1993. DOI: 10.1111/j.1469-7998.1993.tb01928.x. (ang.). 
  17. ↑ H.-T. Yu. Patterns of diversification and genetic population structure of small mammals in Taiwan. „Biological Journal of the Linnean Society”. 55 (1), s. 69–89, 1994. (ang.). 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nornik_tajwański&oldid=70998249”