ORP Mewa (2020)
.jpg) ORP Mewa (603) | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ |
Kormoran II |
| Projekt | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Początek budowy |
19 czerwca 2019 |
| Położenie stępki |
10 października 2019 |
| Wodowanie |
17 grudnia 2020 |
 Marynarka Wojenna
| |
| Wejście do służby |
14 lutego 2023 |
| Los okrętu |
w służbie |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
830 ton |
| Długość |
58,5 m |
| Szerokość |
10,3 m |
| Zanurzenie |
2,7 m |
| Materiał kadłuba | |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne MTU 8V369TE74L 2 wały, 2 pędniki cykloidalne | |
| Prędkość |
15 węzłów |
| Zasięg |
2500 mil morskich |
| Sensory | |
| sonar podkilowy SHL-101/TM i samobieżny SHL-300, sonar holowany Kraken KATFISH 180, radar nawigacyjny Mk11 SharpEye, transponder IFF | |
| Uzbrojenie | |
| • dookrętowy system artyleryjski OSU-35K kalibru 35 mm[1] • 3 karabiny maszynowe WKM-Bm 12,7 mm • wyrzutnie pocisków rakietowych Grom • system zdalnie i bezprzewodowo odpalanych ładunków wybuchowych do niszczenia min morskich (Toczek) • samobieżne ładunki wybuchowe do niszczenia min Głuptak[2] | |
| Wyposażenie | |
| Okrętowy System Zarządzania Walką SCOT-M, System Obrony Biernej, Pojazdy głębinowe: Saab DE SAROV, Kongsberg Hugin | |
| Załoga |
45 oficerów i marynarzy |
ORP Mewa – polski niszczyciel min typu Kormoran II (projektu 258), zbudowany dla polskiej Marynarki Wojennej przez konsorcjum składające się ze stoczni Remontowa Shipbuilding S.A., Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Centrum Techniki Morskiej S.A. oraz Stoczni Marynarki Wojennej S.A. Wszedł do służby w 2023 roku. Nosi numer burtowy 603.
Główne zadania jednostki to poszukiwanie, klasyfikacja, identyfikacja i zwalczanie min morskich, rozpoznanie torów wodnych, przeprowadzanie jednostek przez akweny zagrożenia minowego, stawianie min oraz zdalne sterowanie samobieżnymi platformami przeciwminowymi[3][4].
Budowa
[edytuj | edytuj kod]Kontrakt między Inspektoratem Uzbrojenia a konsorcjum Remontowej Shipbuilding SA, Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Centrum Techniki Morskiej w Gdyni i Stoczni Marynarki Wojennej SA na budowę prototypu oraz dwóch jednostek seryjnych został zawarty 23 września 2013 roku. Cięcie blach rozpoczęto 19 czerwca 2019[5], 10 października 2019 miała miejsce uroczysta ceremonia symbolicznego położenia stępki w stoczni Remontowa[4].
Z uwagi na stal amagnetyczną, spawanie blach kadłuba przeprowadzono w sterylnej hali z kontrolowaną temperaturą wnętrza[6].
17 grudnia 2020 na terenie stoczni Remontowa Shipbuilding S.A. uroczyście zwodowano oraz ochrzczono niszczyciel min ORP „Mewa”[7]. Matką chrzestną została Anna Kułagin, żona kadm. Włodzimierza Kułagina[8]. 14 grudnia 2021 roku okręt rozpoczął I etap prób morskich[9].
22 grudnia 2022 roku okręt został przekazany Marynarce Wojennej, zaś 14 lutego 2023 roku odbyła się uroczystość podniesienia bandery[10][11].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Opis ogólny
[edytuj | edytuj kod]Kadłub okrętu o długości 58,5 metra, szerokości 10,3 metra i wyporności 830 ton, został wykonany z austenitycznej stali nierdzewnej, zapewniającej zmniejszenie wykrywalności pól fizycznych okrętu. Wybór stali austenicznej podyktowany był jej bardzo niską przenikalnością magnetyczną oraz nierdzewnością[12]. Długość między pionami okrętu wynosi 55,58 metra, szerokość na wodnicy pływania 9,75 metra, zaś wysokość do pokładu nadbudówki 6,4 metra. Wysokość do pokładu głównego na rufie wynosi 4,7 metra, natomiast zanurzenie konstrukcyjne jednostki 2,7 metra[6]. Kadłub składa się z 9 przedziałów wodoszczelnych, podzielonych konstrukcyjnie na 33 zbudowane oddzielnie, a następnie połączone sekcje. Okręt posiada klasę lodową L-3[13].
W skład siłowni okrętu wchodzą dwa silniki wysokoprężne MTU 8V369TE74L o mocy wyjściowej 1000 kW – 1360 KM, uzupełniane przez trzy zespoły prądotwórcze MTU 6R1600M20S o mocy znamionowej po 380 kVA każdy. Napęd okrętu przenoszony jest przez wały na dwa pędniki cykloidalne Voith-Schneider Voith Turbo 21 GH/160. W celu zwiększenia manewrowości jednostki przy jednoczesnym zwiększeniu poziomu bezpieczeństwa okrętu, ORP „Mewa” wyposażona została także w strumieniowy ster dziobowy Schottel STT 170 AMAG o mocy 100 kW. Tak skonfigurowany układ napędowy umożliwia poruszanie się jednostki z prędkością co najmniej 15 węzłów, oraz zapewnia zasięg nie mniejszy niż 2500 mil morskich[13][6].
Konstrukcja okrętu umożliwia jego obsługę przy standardowej obsadzie załogi liczącej 45 osób, zapewniając miejsca dla dodatkowych 7 osób. „Mewa” przystosowana jest do operowania w warunkach zagrożenia bronią jądrową, biologiczną oraz chemiczną[13].
Wyposażenie
[edytuj | edytuj kod]W stosunku do jednostki prototypowej, wyposażenie okrętu uległo znacznym zmianom. Podstawowym wyposażeniem okrętu są środki techniczne umożliwiające wykrywanie oraz likwidację zagrożeń minowych takie jak sonary: podkilowy SHL-101/TM i samobieżny SHL-300 o zmiennej głębokości zanurzenia. W stosunku do prototypowego okrętu „Kormoran”, „Mewa” zyskała sonar holowany Kraken KATFISH 180, system GAVIA oraz jednostkę wyposażono w pojazd Saab DE SAROV, który zastąpił pojazdy Saab DE Mk. III oraz Morświn[14].
Okręt otrzymał radarowy kompleks nawigacyjny Mk11 SharpEye na pasmo X[15], a także optoelektroniczną głowicę obserwacyjną Indra Sistemas SEOTS. Dodatkowo wyposażony jest w system łączności satelitarnej, transpondery systemów satelitarnych swój – obcy BAE Systems APX-123 CXP 1008939G-11 oraz transpondery systemu identyfikacji pozycji Saab Supreeme[13]. Okręt wyposażony jest w system WECDIS (Warship Electronic Chart Display and Information System) – wojskowy system zobrazowania elektronicznej mapy i informacji nawigacyjnej. Dodatkowym źródłem informacji dla radarów oraz WECDIS jest system automatycznej identyfikacji statków AIS[16].
Podstawowy układ bojowy okrętu stanowi opracowany przez Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Centrum Techniki Morskiej system zarządzania walką SCOT-M (Ship Combat Tactical System), umożliwiający integrację podsystemów okrętowych, wymianę informacji z zewnętrznymi systemami dowodzenia i kierowania, tworzenie rozpoznanego obrazu sytuacji taktycznej, przetwarzanie otrzymanej informacji i rekomendację różnych wariantów realizacji zadań, symulację działań oraz ich rejestrację[6]. System ten został zmodyfikowany na mocy aneksu podpisanego w sierpniu 2020 roku. Dodatkowo modyfikacji w stosunku do prototypu uległy systemy łączności, nawigacji, obrony przeciwawaryjnej okrętu oraz systemów obrony przeciwminowej[14].
Na wyposażeniu okrętu znajdują się instalacje demagnetyzacyjne, jednostka ma także możliwość przenoszenia dwóch łodzi hybrydowych typu TM-609IB[13].
Uzbrojenie
[edytuj | edytuj kod]W skład uzbrojenia okrętu będzie wchodzić armata okrętowa Tryton kalibru 35 mm, oznaczona jako OSU-35K[14] oraz trzy wielkokalibrowe karabiny maszynowe WKM-Bm kalibru 12,7 mm na podstawach słupkowych. Okręt pozbawiony jest silnego systemu obrony przed środkami napadu powietrznego. Bezpośrednią obronę przed atakiem powietrznym zapewniać mają wyrzutnie pocisków bardzo bliskiego zasięgu Grom[6].
Służba
[edytuj | edytuj kod]Dowódcy
[edytuj | edytuj kod]- od 2023 – kmdr ppor. Bartosz Blaszke[8]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Maksymilian Dura, FBM: Armata 35 mm TRYTON dla Kormorana [online], Defence24, 15 stycznia 2016 [dostęp 2017-11-14] [zarchiwizowane z adresu 2016-01-17].
- ↑ ORP „Kormoran” odsłania tajemnice [FOTO] | Defence24 [online], defence24.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
- ↑ Niszczyciel Min typu Kormoran II [online], Wojsko-Polskie.pl [dostęp 2020-07-22] (pol.).
- ↑ a b Wodowanie i chrzest ORP Albatros, stępka pod ORP Mewa, „Wojsko-Polskie.pl” [dostęp 2020-07-22] (pol.).
- ↑ Palenie blach ORP Mewa [online], www.altair.com.pl [dostęp 2020-07-22] (ang.).
- ↑ a b c d e s, Kormoran rozpoczął próby morskie [VIDEO] | PortalMorski.pl [online], www.portalmorski.pl [dostęp 2020-07-22] (pol.).
- ↑ Chrzest i wodowanie ORP Mewa i H-13 Przemko [ZDJĘCIA] [online], Wydawnictwo militarne ZBIAM, 17 grudnia 2020 [dostęp 2020-12-17].
- ↑ a b Katarzyna Kamińska. „Mewa” wzbiła się do nowego lotu. „Bandera”. Nr 1-2/2023 (163/164), s. 20-21, styczeń – luty 2023.
- ↑ Początek prób w morzu niszczyciela min 258/3 Mewa [online], MILMAG, 15 grudnia 2021 [dostęp 2021-12-15] (pol.).
- ↑ ORP Mewa przekazany Marynarce Wojennej RP. To trzecia taka jednostka [online], WP Tech, 22 grudnia 2022 [dostęp 2022-12-22] (pol.).
- ↑ Biało-czerwona bandera na nowym niszczycielu min ORP "Mewa" [online], trojmiasto.pl, 14 lutego 2023 [dostęp 2023-02-14] (pol.).
- ↑ Zbiam, ORP Kormoran – spełnione marzenie Marynarki Wojennej? [online], Wydawnictwo militarne ZBIAM [dostęp 2020-07-22] (pol.).
- ↑ a b c d e Niszczyciel min projektu 258 Kormoran II [online], DziennikZbrojny.pl [dostęp 2020-07-22] (pol.).
- ↑ a b c Tomasz Dmitruk, Ocena stanu realizacji Planu Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych RP na lata 2013–2022, 2017-2026 i 2021-2035 W zestawieniu uwzględniono także wybrane zadania zawarte w Planie Zakupu Środków Materiałowych. wg stanu na dzień 1 listopada 2020 roku [online], 1 listopada 2020.
- ↑ Radary nawigacyjne do seryjnych Kormoranów II [online], Wydawnictwo militarne ZBIAM, 9 kwietnia 2021 [dostęp 2021-05-06] (pol.).
- ↑ ORP „Kormoran” odsłania tajemnice [FOTO] - Defence24 [online], www.defence24.pl [dostęp 2020-08-01].
