Środki napadu powietrznego
Środki napadu powietrznego (ŚNP) – środki zdolne do przeniesienia powietrzem ładunków bojowych i dokonania uderzenia z powietrza na obiekty położone na obszarze kraju oraz wojska[1].
Podział ŚNP[edytuj | edytuj kod]
W zależności od konstrukcji, czynników lotu i charakteru działań ŚNP dzielą się na[2]:
- aerodynamiczne aparaty latające
- pilotowane
- samoloty
- śmigłowce
- śmigłowce przeciwpancerne
- śmigłowce szturmowe
- śmigłowce obserwacyjno-łącznikowe i rozpoznania
- śmigłowce wielozadaniowe
- śmigłowce transportowo-desantowe
- bezpilotowe
- bezzałogowe systemy powietrzne
- rozpoznawcze
- uderzeniowe
- specjalne
- inne
- rakiety balistyczne
- rakiety skrzydlate
- bezzałogowe systemy powietrzne
- pilotowane
- aerostatyczne aparaty latające[a]
- pilotowane aerostatyczne aparaty latające (sterowce)
- bezpilotowe aerostatyczne aparaty latające (balony dryfujące)
- wojskowe aparaty kosmiczne[b]
- bojowe aparaty kosmiczne
- kosmiczne aparaty zabezpieczenia
W zależności od rodzaju wykonywanego zadania oraz przeznaczenia ŚNP dzielą się na[3]:
.jpg)
- strategiczne środki napadu powietrznego
- urządzenia wojskowo-kosmiczne
- międzykontynentalne rakiety balistyczne
- bombowce strategiczne
- samoloty rozpoznawcze
- samoloty tankowania powietrznego
- taktyczne środki napadu powietrznego
- rakiety taktyczne
- rakiety operacyjno-taktyczne
- samoloty bombowe
- samoloty myśliwsko-bombowe
- samoloty myśliwskie
- samoloty rozpoznawcze
- samoloty walki radioelektronicznej
- samoloty lotnictwa pokładowego
- bezzałogowe systemy powietrzne
- rozpoznawcze
- bojowe
Lotnicze środki rażenia[edytuj | edytuj kod]
Broń lotnicza to środki bojowe wraz z ich napędami, urządzeniami do sterowania lub stabilizacji toru lotu i zapalnikami[potrzebny przypis].
Podział broni lotniczej[edytuj | edytuj kod]
Ze względu na sposoby oddzielania się środka bojowego od statku powietrznego[4]:
- broń bombardierska (bomby)
- bomby zasadniczego przeznaczenia
- bomby pomocniczego przeznaczenia
- bomby specjalnego przeznaczenia
- bomby orientacyjno-sygnalizacyjne
- morskie bomby orientacyjne
- bomby dymne
- bomby imitacyjne[c]
- bomby agitacyjne
- broń strzelecka[d]
- broń rakietowa
- niekierowane pociski rakietowe
- kierowane pociski rakietowe[e]
- pociski małego zasięgu
- pociski średniego zasięgu
- pociski dużego zasięgu
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Aerostatyczne aparaty latające to urządzenia wykorzystujące prądy powietrzne na dużych wysokościach. Niektóre z nich mogą być wyposażone w silniki[3].
- ↑ Pilotowane lub bezpilotowe wojskowe aparaty kosmiczne mogą wykonywać zadania bojowe lub zadania zabezpieczające. Bojowe aparaty kosmiczne są przeznaczone do prowadzenia walki w kosmosie, w tym do zwalczania naziemnych obiektów z przestrzeni kosmicznej; kosmiczne aparaty zabezpieczenia są przeznaczone do rozpoznania przeciwnika, zapewnienia nawigacji i łączności wojskom własnym, prowadzą walkę radioelektroniczną, realizują zabezpieczenie geodezyjne, meteorologiczne itp[3].
- ↑ Bomby imitacyjne zazwyczaj imitują wybuch bomby jądrowej. Są uzbrajane zapalnikami odległościowymi lub uderzeniowymi w zależności od tego, czy ma być imitowany wybuch powietrzny czy naziemny[5].
- ↑ Lotnicza broń strzelecka to działka, karabiny i granatniki montowane na stałych lub podwieszanych stanowiskach strzeleckich. Najczęściej stosowaną bronią lufową w lotnictwie są działka lotnicze o kalibrze 23 mm i 30 mm oraz karabiny maszynowe 7,62 mm i 12,7 mm[5].
- ↑ Lotnicze kierowane pociski rakietowe to pociski małego, średniego i dużego zasięgu. Pociski małego zasięgu wykorzystywane są w bezpośrednich walkach powietrznych, są z reguły wyposażone w bierne układy samonaprowadzania na źródło promieniowania podczerwonego; pociski średniego zasięgu służą do zwalczania obiektów powietrznych metodą przechwycenia i zazwyczaj posiadają półaktywny radiolokacyjny układ samonaprowadzania, a pilot musi utrzymywać obiekt ataku w polu widzenia celownika radiolokacyjnego od momentu odpalenia pocisku do chwili jego rażenia; pocisków dużego zasięgu używa się do zwalczania lotnictwa przeciwnika na dalekich podejściach, a do rejonu obiektu ataku pocisk doprowadzany jest przez automatyczny układ bezwładnościowy[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 442.
- ↑ Andruszkiewicz, Motyl i Pająk 2021 ↓, s. 15.
- ↑ a b c Andruszkiewicz, Motyl i Pająk 2021 ↓, s. 20.
- ↑ Andruszkiewicz, Motyl i Pająk 2021 ↓, s. 23.
- ↑ a b Andruszkiewicz, Motyl i Pająk 2021 ↓, s. 25.
- ↑ Andruszkiewicz, Motyl i Pająk 2021 ↓, s. 26.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
- Marek Andruszkiewicz, Marta Motyl, Jacek Pająk: Rozpoznanie przeciwnika powietrznego w pododdziałach przeciwlotniczych. Wrocław: Akademia Wojsk Lądowych im. gen. Tadeusza Kościuszki, 2021. ISBN 978-83-66299-44-3.