Oficyna kamienicy przy ul. św. Antoniego 33
 nr rej. A/4037/189 z 15.02.1962[1]
| |
 Brama w oficynie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku |
kamienica |
| Styl architektoniczny |
barok |
| Kondygnacje |
trzy |
| Rozpoczęcie budowy |
1692 |
| Ważniejsze przebudowy |
1980-1982 |
| Zniszczono |
1945 |
| Odbudowano |
1962 |
Oficyna kamienicy przy ul. św. Antoniego 33 – oficyna niezachowanej kamienicy stojąca w tylnej części posesji przy ulicy św. Antoniego we Wrocławiu; przykład najbardziej okazałej barokowej oficyny we Wrocławiu [2].
Opis architektoniczny[edytuj | edytuj kod]
Oficyna została wzniesiona w 1692 roku na planie prostokąta. Według Bogusława Czechowicza oficyna była częścią kompleksu rezydencji pałacu Nosititzów[2] co podważają późniejsze badania Wojciecha Brzezowskiego[3]. Jest budynkiem trzykondygnacyjnym, trzyosiowym i dwu traktową[4]. W osi zewnętrznej znajduje się brama prowadząca do przelotowej sieni nakrytej sklepieniem krzyżowym[2]. Część parterowa jest boniowana a na drugiej i trzeciej kondygnacji okna rozdzielane są boniowanymi lizenami przeciętymi płaskim gzymsem kordonowym. Wokół okien znajdują się obramienia w postaci negatywu opaski uszakowej. Pod okiennymi parapetami umieszczone są tynkowe płyciny z ćwierćkoliście wyciętymi narożami. Środkowa oś budynku zakończona jest w części dachowej lukarną o architektonicznej obudowie w formie aediculi, zwieńczonej trójkątnym tympanonem. Po obu stronach znajdują się wolutowe spływy. Na wysokości fryzu umieszczona została data "1692" [4]. Całość pokrywa czterospadowy dach. Tylna elewacja jest ośmioosiowa. Wnętrza budynku spełniają funkcję lokali mieszkalnych. W dwóch pomieszczeniach, na pierwszym i drugim piętrze, zachowały się pierwotne belkowe, polichromowane, stropy[2][5].
Po 1945 roku[edytuj | edytuj kod]
Oficyna została zniszczona wiosną 1945 roku. W 1962 została odbudowana[2] a w latach 1980-1982 oficyna zmodernizowana i wyremontowana[4].
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
- ↑ a b c d e Harasimowicz 1998 ↓, s. 49.
- ↑ Brzezowski 205 ↓, s. 194.
- ↑ a b c Brzezowski 2005 ↓, s. 194.
- ↑ Eysymontt 2011 ↓, s. 194.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wojciech Brzezowski: Dom mieszkalny we Wrocławiu w okresie baroku. Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2005. ISBN 83-7085-885-6.
- Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
- Jan Harasimowicz (red.): Atlas architektury Wrocławia t. II. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1998. ISBN 83-7023-679-0.