Otto Tibulski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Otto Tibulski
Pełne imię i nazwisko

Ötte Tibulsky

Data i miejsce urodzenia

15 grudnia 1912
Gelsenkirchen

Data i miejsce śmierci

25 lutego 1991
Gelsenkirchen

Wzrost

172 cm

Pozycja

obrońca

Kariera juniorska
Lata Klub
Schalke Gelsenkirchen
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1930–1941 Schalke Gelsenkirchen 273 (26)
1941–1942 Hertha Berlin 7 (0)
1942 → Viktoria Kolonia (gość.)
1943 → FV Bonn (gość.) 3 (0)
1942–1948 Schalke Gelsenkirchen
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1933–1939  III Rzesza 2 (0)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Ötte Tibulsky (ur. 15 grudnia 1912 w Gelsenkirchen, zm. 25 lutego 1991 tamże) – niemiecki piłkarz grający na pozycji obrońcy, reprezentant kraju.

Reprezentował barwy Schalke Gelsenkirchen (sześciokrotny mistrz Niemiec, zdobywca Pucharu Niemiec, 11-krotny mistrz Gauligi Westfalen) oraz gościnnie Viktorii Kolonia oraz FV Bonn. Wystąpił w ponad 1000 meczach w barwach Schalke Gelsenkirchen i był jednym z najlepszych zawodników w historii klubu.

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

Lata międzywojenne[edytuj | edytuj kod]

Otto Tibulski karierę piłkarską rozpoczął w juniorach Schalke Gelsenkirchen, w którym w 1930 roku wraz z Hansem Bornemannem i Hansem Rosenem (obaj 1913–1966) z Rudim Gelleschem (1914–1990) i Adolfem Urbanem (1914–1943) przeszedł do seniorskiej drużyny, w której również występował jego starszy brat – Hans (1909–1976), który w 1933 roku przeniósł się do Werderu Brema. Jednak debiut w barwach Królewsko-Niebieskich zaliczył dopiero 4 września 1932 roku w wygranym 2:0 meczu domowym z SG Gladbeck. Na początku kariery grał na pozycji prawoskrzydłowego, a potem grał na pozycji lewoskrzydłowego (Tibulski kilka lat później przyznał, że to była jego ulubiona pozycja[1]).

Dopiero w 1936 roku po odejściu Alfreda Jaczka oraz Hermanna Nattkämpera z Królewsko-Niebieskich, w meczu o 3. miejsce mistrzostw Niemiec, który zakończył się zwycięstwem Królewsko-Niebieskich 8:1 meczu z Vorwärts-Rasensport Gleiwitz po raz pierwszy wystąpił na środkowej obronie i od tego momentu stał się jednym z kluczowych zawodników Królewsko-Niebieskich prowadzonych przez trenera Hansa Schmidta[2]. Tibulski po latach powiedział. „Nigdy nie przyjąłem roli zwykłego stopera w dzisiejszym sensie. Byłem na to zbyt wielkim graczem i zakochałem się w piłce”.

Ernst Kuzorra kilka lat później powiedział o Tibulskim: „Ötte był wyjątkowy w swoim rodzaju. Brał udział w naszych połączeniach z elegancją i sprytem Franza Beckenbauera. Zjechał z ronda Schalke i zachował spokój, kierując obroną razem z bramkarzem Hansem Klodtem[1].

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

Podczas II wojny światowej Tibulski gościnnie występował w po pobycie w szpitalu w Berlinie (po tym jak został ranny na froncie wschodnim) w Herthcie Berlin (od 16 listopada 1941 do 11 stycznia 1942)[3], w Viktorii Kolonia (1942) oraz w FV Bonn (1943). W 1941 roku wystąpił w filmie reżyserii Roberta Adolfa Stemmle pt. Wielka Gra, w którym zagrał rolę piłkarza.

Po zakończeniu II wojny światowej[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu II wojny światowej występował w marcu i czerwcu 1946 roku w meczach drużyny zachodnich Niemiec z drużyną południowych Niemiec (przegrane 0:3, 3:4) oraz w kwietniu 1948 roku w wygranym 3:0 meczu z drużyną północnych Niemiec, natomiast w maju 1948 roku wystąpił w przegranym 2:1 meczu drużyny północno-zachodnich Niemiec z drużyną południowych Niemiec, w których kierował grą obrony swoich zespołów[4]. 12 grudnia 1948 roku w meczu ligowym przeciwko Rot-Weiß Oberhausen odniósł poważną kontuzję (złamanie kostki goleni), w wyniku której przez siedem tygodni przebywał w szpitalu Bergmannsheil w Buer, a także został zmuszony do zakończenia kariery piłkarskiej. Królewsko-Niebiescy w sezonie 1948/1949 zajęło przedostatnie 13. miejsce w Oberlidze zachodniej, jednak klub pozostał w lidze, gdyż grupa zachodnia w sezonie 1949/1950 została rozszerzona o dwa kluby: Bayer Leverkusen i VfL Benrath[5].

Tibulski łącznie dla Królewsko-Niebieskich rozegrał 273 mecze, w których zdobył 26 goli (162 mecze/18 goli w Gaulidze Westfalen, 77 meczów/7 goli w mistrzostwach Niemiec, 34 mecze/1 gol w Pucharze Niemiec)[6].

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Otto Tibulski w latach 1936–1939 rozegrał 2 mecze w reprezentacji III Rzeszy. Debiut zaliczył 27 września 1936 roku w Krefeldzie w wygranym 7:2 meczu towarzyskim z reprezentacją Luksemburga[7], natomiast ostatni mecz w reprezentacji III Rzeszy rozegrał 26 lutego 1939 roku w Berlinie w wygranym 3:2 meczu towarzyskim z reprezentacją Jugosławii[8].

2 października 1938 roku wystąpił w nieoficjalnym wygranym 1:3 meczu towarzyskim reprezentacji III Rzeszy z reprezentacją Bułgarii rozegranym w Sofii, w którym jako szef obrony miał wsparcie szybkich zawodników, takich jak: Ludwig Männer i Hans Rohde[9]. Do końca II wojny światowej był uważany za jednego z najlepszych niemieckich piłkarzy (szybko biegał oraz świetnie grał w powietrzu), jednak przy 172 cm wzrostu jego styl gry nie był wystarczająco prosty oraz zbyt ozdobny, przez co selekcjoner reprezentacji III Rzeszy – Sepp Herberger dawał pierwszeństwo zawodnikom wyższym i czysto grającym w obronie, takim jak: Ludwig Goldbrunner i Reinhold Münzenberg.

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Reprezentacyjne[edytuj | edytuj kod]

Reprezentacja Rok Mecze Gole
 III Rzesza 1936 1 0
1939 1 0
Łącznie 2 0
Mecze w reprezentacji
Lp. Data Miasto Przeciwnik Wynik Rozgrywki Uwagi
1. 27.09.1936 Krefeld  Luksemburg
7:2
 Towarzyski 90'[7]
2. 26.02.1939 Berlin  Jugosławia
3:2
 Towarzyski 90'[8]

Styl gry[edytuj | edytuj kod]

Otto Tibulski imponował elegancką, techniczną, inteligentną grą oraz znakomitymi podaniami, a także szybko biegał oraz świetnie grał w powietrzu.

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Schalke Gelsenkirchen

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery Otto Tibulski wraz z żoną Gertrud, pochodzącą ze Stuttgartu (poznał podczas finału mistrzostw Niemiec 1934/1935 w Kolonii, w którym Schalke Gelsenkirchen grało z VfB Stuttgart (6:4)), prowadził restaurację klubu Schalke Gelsenkirchen przy Glückauf-Kampfbahn, a potem prowadził restaurację w Marl.

Nazwisko[edytuj | edytuj kod]

Zapis nazwiska Tibulsky jest udokumentowany na nagrobku piłkarza[10], na karcie z autografem[11], w książce adresowej z 1951 roku[12], na stoisku honorowym Schalke Gelsenkirchen[13]. Jednak pisownia z i na końcu jest również bardzo powszechna, można ją znaleźć między innymi w książce adresowej Gelsenkirchen z 1939 i 1955 roku. Nic nie wskazuje na to, jak można wyjaśnić silnie zmienną pisownię[14][15].

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Otto Tibulski zmarł 25 lutego 1991 roku w Gelsenkirchen, gdzie został pochowany na Cmentarzu Staromiejskim.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Jürgen Boebers-Süßmann: Die Ewigkeit ist königsblau. Die besten Schalker Spieler aller Zeiten. Göttingen: Verlag Die Werkstatt, 2009, s. 39. ISBN 978-3-89533-678-2.
  2. ↑ Jürgen Boebers-Süßmann: Die Ewigkeit ist königsblau. Die besten Schalker Spieler aller Zeiten. Göttingen: Verlag Die Werkstatt, 2009, s. 40. ISBN 978-3-89533-678-2.
  3. ↑ Harald Tragmann, Harald Voß: Das Hertha Kompendium. Berlin: Verlag Harald Voß, 2017, s. 191–193. ISBN 978-3-935759-27-4.
  4. ↑ Raphael Keppel: Deutschlands Fußball-Länderspiele. Eine Dokumentation 1908–1989. Hürth: Sport- und Spiel-Verlag Edgar Hitzel, 1989, s. 175–176. ISBN 3-9802172-4-8.
  5. ↑ Harald Landefeld, Achim Nöllenheidt: „Helmut, erzähl mich dat Tor ...“ Neue Geschichten und Porträts aus der Oberliga West 1947–1963. Essen: Klartext Verlag, 1993, s. 114–115. ISBN 3-88474-043-1.
  6. ↑ Jürgen Boebers-Süßmann: Die Ewigkeit ist königsblau. Die besten Schalker Spieler aller Zeiten. Göttingen: Verlag Die Werkstatt, 2009, s. 38. ISBN 978-3-89533-678-2.
  7. ↑ a b Germany vs Luxembourg, 27 September 1936 (ang.)
  8. ↑ a b Germany vs Yugoslavia, 26 February 1939 (ang.)
  9. ↑ Raphael Keppel: Deutschlands Fußball-Länderspiele. Eine Dokumentation 1908–1989. Hürth: Sport- und Spiel-Verlag Edgar Hitzel, 1989, s. 137. ISBN 3-9802172-4-8.
  10. ↑ Schalker Gräbertour – Tote beleben den Stadttourismus [data dostępu: 2018-02-25] (niem.)
  11. ↑ Autogramkarte (niem.)
  12. ↑ Gelsenkirchener Adressbuch von 1951 (niem.)
  13. ↑ Ehrenkabine(niem.)
  14. ↑ Gelsenkirchener Adressbuch von 1939 (niem.)
  15. ↑ Gelsenkirchener Adressbuch von 1955 (niem.)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Otto_Tibulski&oldid=65266765”