Pętla Henlego

Budowa nefronu – widoczna pętla Henlego

Pętla Henlego, pętla nefronu (łac. ansa nephroni) – część kanalika nerkowego znajdująca się między częścią krętą kanalika proksymalnego a częścią krętą kanalika dystalnego, wyścielona nabłonkiem jednowarstwowym płaskim. Odpowiada za zagęszczanie moczu. Mechanizm ten jest nazywany wzmacniaczem przeciwprądowym. Znajduje się w rdzeniu nerkowym, razem z częścią prostą kanalika proksymalnego oraz kanalikami zbiorczymi. Szczególnie głęboko w rdzeń penetrują pętle nefronów przyrdzeniowych (stanowiących około 20% wszystkich nefronów).

Pętla Henlego składa się z dwóch ramion:

• zstępującego – przepuszczalnego dla wody, nieprzepuszczalnego dla rozpuszczonych w niej substancji
• wstępującego (cienkiego i grubego) – nieprzepuszczalnego dla wody; odbywa się w nim czynna resorpcja jonów sodowych i chlorkowych do płynu śródmiąższowego.

W pętli absorbowane jest około 25% jonów sodowych, chlorkowych, potasowych, wapniowych i wodorowęglanowych oraz 15% wody.

Jej nazwa pochodzi od nazwiska odkrywcy, Jakoba Henlego.

Bibliografia

• Biologia. Vademecum maturalne 2011. Monika Balcerowicz (red.). Gdynia: Operon, 2010, s. 258–259. ISBN 978-83-7680-166-7.
• Barbara Bukała: Biologia. Fizjologia zwierząt z elementami fizjologii człowieka. Kraków: Wydawnictwo Szkolne Omega, 2005, s. 313–314. ISBN 83-7267-192-3.
• W. Sawicki, J. Malejczyk: Histologia. Wyd. 6. Warszawa: PZWL, s. 603–607. ISBN 978-83-200-4349-5.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.