Parafia Matki Bożej Częstochowskiej w Krakowie (Zwierzyniec)
 kościół parafialny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Adres |
ul. Korzeniaka 16 |
| Data powołania |
1 lipca 1938 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Archidiecezja | |
| Dekanat | |
| Kościół | |
| Nadzór | |
| Proboszcz |
o. Cezary Pietras OFMCap |
| Wezwanie | |
| Wspomnienie liturgiczne |
26 sierpnia |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie Krakowa  | |
 50°04′19,1″N 19°50′00,8″E/50,071972 19,833556
| |
| Strona internetowa | |
Parafia Matki Boskiej Częstochowskiej w Krakowie[1] – parafia rzymskokatolicka należąca do dekanatu Kraków-Salwator archidiecezji krakowskiej w Olszanicy przy ulicy Korzeniaka.
Historia parafii
[edytuj | edytuj kod]1 lipca 1938 r., dekretem ks. kardynała Adama Stefana Sapiehy (Curia Metropolitalna Cracoviensic - L3894/38), parafia w Krakowie-Olszanicy została wydzielona z parafii Najświętszego Salwatora. 3 sierpnia 1938 objął ją Zakon Kapucynów. Generał zakonu zezwolił na przejęcie parafii 7 września 1938 roku. Pierwszym proboszczem został mianowany o. Felicjan Piskor.
Zasięg parafii
[edytuj | edytuj kod]Ulice: Amazonek, Becka, Głogowiec, Insurekcji Kościuszkowskiej, Jagiełka, Jantarowa, Korzeniaka, Kosmowskiej, Leśmiana, Majówny, Na Borach, Nad Źródłem, Na Polankach, Olszanicka, Podkamyk, Pod Szańcami, Porzecze, Powstania Styczniowego, Raczkiewicza, Rzepichy nry parzyste 6-30, Stryjeńskiej, Wyżgi
Wspólnoty parafialne
[edytuj | edytuj kod]- Rada duszpasterska
- Służba Liturgiczna Ołtarza
- Róże Żywego Różańca
- Franciszkański Zakon Świeckich
- Droga Neokatechumenalna
- Schola
- Parafialny Klub Honorowych Dawców Krwi „Krwinka”
Organy
[edytuj | edytuj kod]Pierwszym instrumentem w rzeczonej świątyni był 4-głosowy pozytyw zbudowany w 1849 r. przez Johanna Strossa z Preszowa dla klasztoru klarysek w Starym Sączu, gdzie funkcjonował na chórze zakonnym[2]. Według umowy dyspozycja instrumentu prezentowała się jak w tabeli 1[2].
Tabela 1. Dyspozycja niezachowanego pozytywu J. Strossa z 1849 r.[2]
| Manuał |
| 1. Flauto major 8 Fuß |
| 2. Spiel Flöt 8 Fuß |
| 3. Prinzipal 4 Fuß |
| 4. Flauto amabilis 4 Fuß |
W 1928 r. instrument został sprzedany do kościoła w Olszanicy[2], gdzie jego stan ulegał pogorszeniu; po kilku latach był już zniszczony i rozstrojony. W związku z powyższym w 1940 r. przywieziono do świątyni fisharmonię z klasztoru kapucyńskiego przy ul. Loretańskiej w Krakowie. Była ona instrumentem tymczasowym w czasie, gdy pozytyw pozostawał nieczynny. Uruchomiono go dopiero w 1957 r. Wiadomo, że stał na drewnianym chórze muzycznym i nie był wyposażony w dmuchawę elektryczną. W latach 1965–1967 powstał obecny murowany chór muzyczny, na którym nie zainstalowano już starego pozytywu[3].
Nowe organy zostały zamówione w 1974 roku. Ich budowę podjęła firma Ryszarda Plenikowskiego i Józefa Adamczyka z Kartuz. Ze względów finansowych odrzucono ofertę firmy Józefa Buły z pobliskiej dzielnicy Mydlniki. W 1975 r. jeden z zakonników zakupił w Niemczech Zachodnich silnik elektryczny oraz mieszki, które miały być trwalsze od tych produkowanych w Polsce. Montaż organów rozpoczął się w połowie 1977 roku. Niedługo później, 7 sierpnia tegoż roku, miało miejsce uroczyste pobłogosławienie nowego instrumentu przez ówczesnego prowincjała o. Gracjana Majkę. Koncert inauguracyjny wykonał Mieczysław Tuleja[3].
Organy były naprawiane w latach: 1995 (firma Andrzeja Buły z Mydlnik), 2014 (Krzysztof Ostrowski ze Stalowej Woli i Albert Kunz z Krakowa) oraz 2016 (firma Adama Olejnika z Głogusza). W 2018 r. zainstalowano nową dmuchawę elektryczną[3].
Szafa organowa mieści się w bocznej części chóru muzycznego. Instrument jest wyposażony w wiatrownice stożkowe. W prospekcie stoją piszczałki głosu Pryncypał 8' z sekcji I manuału. Pozostałe głosy stoją na wiatrownicach rozmieszczonych prostopadle względem prospektu. Powietrze do dwóch miechów pływakowych jest dostarczane przez dmuchawę elektryczną lub nożną dźwignię do kalikowania[3].
Tabela 2. Dyspozycja obecnych organów firmy R. Plenikowskiego i J. Adamczyka z 1977 r.[3]
| Manuał I, C-a3 | Manuał II, C-a3 | Pedał, C-f1 |
| 1. Pryncypał 8’ | 5. Krytyk 8’ | 10. Subbas 16’ |
| 2. Flet pusty 8’ | 6. Salicet 8’ | 11. Cello 8’ |
| 3. Oktawa 4’ | 7. Flet 4’ | |
| 4. Mikstura 3 rz | 8. Kwinta 2 2/3’ | |
| 9. Superoktawa 2’ |
Połączenia: II-I 8', II-I 16', II-I 4', I 4', II 4', I-P, II-P;
Urządzenie dodatkowe: Tremolo II M;
Stałe kombinacje: Piano, Forte;
Dźwignia nożna: Crescendo.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dopuszczalna współcześnie używana nazwa Matki Bożej Częstochowskiej
- ↑ a b c d Piotr Matoga, Organy w najstarszych polskich klasztorach Sióstr Klarysek, „Nasza Przeszłość”, 2014, t. 122, Kraków, s. 46-47.
- ↑ a b c d e Piotr Matoga, Historia organów w kościele pw. Matki Bożej Częstochowskiej przy domu zakonnym Braci Mniejszych Kapucynów w Krakowie-Olszanicy, maszynopis w archiwum Parafii pw. Matki Bożej Częstochowskiej w Krakowie-Olszanicy, 7 maja 2020.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Kronika parafii Olszanica 1938-2008
- Kościół Matki Bożej Częstochowskiej (kapucynów – Olszanica). musicamsacram.pl