Paweł (Galkowski)
| Pawieł Galkowski | |
| Metropolita iwanowo-wozniesienski | |
.jpg)
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
9 stycznia 1864 |
| Data i miejsce śmierci |
28 listopada 1937 |
| Metropolita iwanowo-wozniesienski | |
| Okres sprawowania |
1935–1936 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
1888 (?) |
| Diakonat |
1888 |
| Prezbiterat |
30 sierpnia 1888 |
| Chirotonia biskupia |
5 lipca 1921 |
Paweł, imię świeckie Pawieł Michajłowicz Galkowski (ur. 28 grudnia 1863?/9 stycznia 1864 w Uswiacie, zm. 28 listopada 1937 w Kazachstanie) – rosyjski biskup prawosławny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem kapłana prawosławnego. Wykształcenie teologiczne uzyskał w seminarium duchownym w Witebsku. Następnie ożenił się, miał córkę. Po śmierci małżonki 15 sierpnia 1888 złożył wieczyste śluby mnisze, zachowując dotychczasowe imię. W tym samym roku został wyświęcony na hierodiakona, a 30 sierpnia 1888 – na hieromnicha. Wersję taką przedstawił w swoim słowniku biograficznym hierarchów rosyjskich metropolita Manuel (Lemieszewski)[1]. Według innego źródła przyszły biskup został mnichem dopiero później, gdyż według materiałów z prowadzonego przeciwko niemu śledztwa wynika, że jego córka przyszła na świat w 1894[2]. A. Fiedotow uważa, że metropolita Manuel mógł popełnić przypadkowy błąd w swojej pracy[2].
Po złożeniu ślubów mniszych Paweł (Galkowski) otrzymał godność archimandryty i został przełożonym monasteru św. Piotra (źródła nie precyzują, w jakiej miejscowości)[1][2]. Następnie od 1914 do 1918 był proboszczem parafii przy soborze Opieki Matki Bożej w Witebsku. Działał w rosyjskich ruchu skrajnie konserwatywnym i monarchistycznym, był przewodniczącym witebskiego oddziału Związku Narodu Rosyjskiego[2]. W 1918 został po raz pierwszy aresztowany, jako zakładnik po nieudanym zamachu na Lenina. Od września 1918 do 1919 przebywał w więzieniu na Butyrkach[1]. Od 1919 do 1921 pełnił funkcję spowiednika w placówce filialnej monasterów góry Athos w Moskwie[1].
5 lipca 1921 został wyświęcony na biskupa buzułuckiego, wikariusza eparchii samarskiej. Od 1923 do 1924 jako locum tenens zarządzał całą eparchią. W 1924 został aresztowany pod zarzutem prowadzenia działalności antyradzieckiej i skazany na trzyletnie zesłanie do Krasnowodska. Między kwietniem a wrześniem 1924 żył w Kazaniu[1]. Następnie od września 1929 do października 1929 był biskupem jegorjewskim, wikariuszem eparchii riazańskiej. Równocześnie zarządzał jako locum tenens eparchią woroneską (luty-marzec 1928), eparchią włodzimierską i suzdalską (grudzień 1928). W 1929 został ordynariuszem eparchii iwanowo-wozniesieńskiej. Rok później otrzymał godność arcybiskupa, w 1931 uczestniczył w pracach Świętego Synodu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego[1]. W 1933 mógł ponownie podlegać represjom ze strony władz (brak szczegółowych informacji nt. ich charakteru)[1]. W 1935 otrzymał godność metropolity[2].
W 1936 metropolita Paweł został aresztowany i oskarżony o kierowanie grupą kontrrewolucyjną w Szui, organizującą tajne postrzyżyny mnisze, spotkania o charakterze antyradzieckim i rozpowszechniającą Protokoły mędrców Syjonu. Zarzucano mu ponadto występowanie przeciwko ruchowi stachanowskiemu, rozpowszechnianie „prowokacyjno-oszczerczych” informacji o braku wolności wyznania w ZSRR, wspieranie materialne zesłanych kapłanów, ataki na władzę radziecką w kazaniach, „inscenizowanie” aktów pokutnych byłych duchownych Żywej Cerkwi. Uznany za winnego działalności kontrrewolucyjnej został zesłany do Kazachstanu[2][1].
Metropolita został rozstrzelany w roku następnym[1]. Spotykana jest również wersja, jakoby zmarł 19 października 1945[2]. W 1990 został całkowicie zrehabilitowany[1].