Pawicowate

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pawicowate
Saturniidae
Boisduval, 1837
Ilustracja
Pawica atlas
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Podgromada

uskrzydlone

Rząd

motyle

Rodzina

pawicowate

Pawicowate (Saturniidae) – rodzina motyli obejmująca około 1300–1500 gatunków[1], głównie tropikalnych. Do fauny Polski zalicza się tylko trzy gatunki (lotnica zyska, pawica gruszówka i pawica grabówka).

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Rodzina pawicowatych obejmuje motyle średnich jak i dużych rozmiarów. Są wśród nich ćmy olbrzymy o rozpiętości skrzydeł przekraczającej 250 mm. Rozpiętość skrzydeł największych okazów Attacus atlas sięga 30 cm. U większości gatunków na skrzydłach występują charakterystyczne wzory pawich oczek lub mają bezłuskowe okienka. Niektóre gatunki posiadają długie ogony na tylnych skrzydłach. Imago mają aparat gębowy silnie uwsteczniony i nie pobierają pokarmu, owad nie zużywa więc energii na wyszukiwanie pokarmu. Długość życia zależy od ilości zapasów tłuszczowych nagromadzonych w ciele w okresie życia larwalnego. Dymorfizm płciowy między samcem a samicą jest silnie zaznaczony. Samce posiadają mocno grzebieniaste czułki, dzięki którym w sprzyjających warunkach pogodowych wychwycają pojedyncze molekuły feromonu płciowego wydzielane przez wabiącą samicę z odległości kilku kilometrów. Gąsienice przędą kokony o różnej strukturze i kształtach od podłużnych jajowatych, gruszkowatych po prześwitujące siatkowate. Gąsienice niektórych gatunków są wykorzystywane do produkcji jedwabiu, oprzędy tych gatunków służą jako surowiec do produkcji nici jedwabnych.

Wybrane taksony[edytuj | edytuj kod]

Inne[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj Antheraea obejmuje 40 znanych gatunków zamieszkujących wschodnią część Palearktyki i Krainę orientalną. Cztery endemiczne gatunki występują w Ameryce Północnej, do Europy zostały przywiezione z Chin i Japonii dwa gatunki Antheraea yamamai, Antheraea pernyi, które się zaaklimatyzowały. Są gatunkami motyli egzotycznych stosunkowo łatwymi w hodowli.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Grimaldi & Engel, 2005

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • David Carter, Motyle, Frank Greenaway, Warszawa: Wiedza i Życie, 1993, ISBN 83-85231-90-0, OCLC 749393132.
  • * Buszko J., "Atlas Motyli Polski – część II prządki, zawisaki, niedzwiedziówki", Grupa IMAGE, Warszawa 1997.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]