Pałac Woroncowa w Petersburgu
 nr rej. 781520266320006[1]
| |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miasto wydzielone | |
| Adres |
ulica Sadowa 26 |
| Styl architektoniczny | |
| Rozpoczęcie budowy |
1749 |
| Ukończenie budowy |
1757 |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Rosji  | |
Położenie na mapie Petersburga  | |
| 59,93139°N 30,33194°E/59,931390 30,331940 | |
Pałac Woroncowa (ros. Воронцовский дворец, Woroncowskij dworiec) – pałac przy ulicy Sadowej w Petersburgu, wzniesiony w latach 1749–1757 według projektu Bartolomeo Rastrellego dla Michaiła Woroncowa.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pałac został wzniesiony w latach 1749–1757 dla hrabiego Michaiła Woroncowa[2]. Już w 1763 r. Woroncow odsprzedał pałac, którego budowa i utrzymanie przekraczało jego możliwości finansowe, na rzecz skarbu państwa rosyjskiego, za kwotę 217 600 rubli[3]. Przez kolejne siedem lat budynek pozostawał nieużytkowany. W 1770 r. goszczono w nim księcia pruskiego Henryka, który przybył do Petersburga, by omawiać z cesarzową Katarzyną II projektu rozbioru Polski[3].
W końcu lat 90. XVIII w. obiekt został przekazany Zakonowi Maltańskiemu[2]. W związku z tym w latach 1798–1800 do budynku dostawiono rzymskokatolicką kaplicę, zaprojektowaną przez Giacomo Quarenghiego w stylu klasycystycznym[4]. Gdy Zakon Maltański przestał działać w Rosji, w 1810 r. car Aleksander I polecił rozmieścić w pałacu Korpus Paziów[2]. W związku z nowym zastosowaniem przekształcono układ wnętrz pałacu, usuwając ich pierwotne dekoracje[3].
Po upadku caratu i po rewolucji październikowej budynek zajmowała partia socjalistów-rewolucjonistów. Eserowcy zostali zmuszeni do opuszczenia pałacu po swoim nieudanym antybolszewickim powstaniu w Moskwie w lipcu 1918 r.[2] W budynku zaczęły wówczas działać kursy doskonalące dla dowódców Armii Czerwonej. W latach 20. i 30. XX wieku w budynku funkcjonowała Leningradzka Szkoła Piechoty, zaś od 1958 r. – Leningradzka Suworowska szkoła wojskowa[2]. W 2019 r. pałac Woroncowa stał się siedzibą III sądu kasacyjnego w Petersburgu[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Воронцовский дворец. [dostęp 2024-08-10]. (ros.).
- ↑ a b c d e red. B. Piotrowski i in., Sankt-Pietierburg. Pietrograd. Leningrad, s. 128-129.
- ↑ a b c Воронцовский дворец в Санкт-Петербурге [online], Санкт-Петербург. Соборы, дворцы, музеи, пригороды, 14 grudnia 2019 [dostęp 2023-08-21] (ros.).
- ↑ red. B. Piotrowski i in., Sankt-Pietierburg. Pietrograd. Leningrad, s. 361.
- ↑ Третий кассационный суд потратит на реставрацию Воронцовского дворца на Садовой больше 200 миллионов рублей [online], web.archive.org, 17 września 2021 [dostęp 2023-08-21] [zarchiwizowane z adresu 2021-09-17].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- red. B. Piotrowski, O. Czekanowa i in., Sankt-Pietierburg. Pietrograd. Leningrad. Encikłopiediczeskij sprawocznik, Naucznoje Izdatiel'stwo Bol'szaja Rossijskaja Encikłopiedija, ISBN 5-85270-037-1.