Pedagogika twórczości
Pedagogika twórczości – subdyscyplina pedagogiki, której głównym zadaniem jest generowanie wiedzy z zakresu wychowania dzieci, młodzieży i dorosłych do twórczości oraz pomocy jednostkom i grupom w tworzeniu i rozwijaniu postawy twórczej. W jej skład wchodzą: teoria pedagogiki twórczości (aksjologia), koncentrująca się na formułowaniu celów wychowania do twórczości oraz ich uzasadnieniach oraz dydaktyka twórczości, której celem jest konstruowanie modeli nauczania twórczości i badanie uwarunkowań tego procesu. Pedagogika twórczości za przedmiot swoich rozważań przyjmuje bardziej nauczanie twórczości niż twórcze nauczanie[1].
Rozwój dyscypliny[edytuj | edytuj kod]
Rozwój pedagogiki twórczości jako swoistej dyscypliny nauk o wychowaniu, świadomej odrębności swego przedmiotu zainteresowań oraz metod badawczych, zaczął się właściwie wraz z powstaniem i rozwojem nowej specjalności na studiach pedagogicznych oraz podyplomowych w Warszawskiej Szkole Pedagogiki Specjalnej (dzisiejsza Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej) i działalnością Andrzeja Góralskiego oraz Witolda Dobrołowicza[2].
Pojęcia[edytuj | edytuj kod]
Podstawowym pojęciem w tej subdyscyplinie pedagogiki jest „twórczość”.
Subdyscypliny[edytuj | edytuj kod]
Inne nazwy pedagogiki zajmującej się twórczością, używane w polskiej literaturze pedagogicznej to:
- pedagogika kreatywna
- pedagogika twórcza
- pedagogia twórczości
- pedagogika zdolności twórczych
- pedagogika kreatywności
- psychodydaktyka kreatywności
- dydaktyka kreatywna
- dydaktyka twórczości
- pedagogika oddziaływań twórczych
- psychopedagogika działań twórczych
Pedagodzy twórczości[edytuj | edytuj kod]
Osoby zasłużone dla rozwoju pedagogiki twórczości w Polsce: Witold Dobrołowicz, Teresa Giza, Andrzej Góralski, Józef Kozielecki, Kazimierz Korniłowicz, Tadeusz Lewowicki, Jan Łaszczyk, Marzenna Magda-Adamowicz, Edward Nęcka, Zbigniew Pietrasiński, Stanisław Popek, Henryk Rowid, Bogdan Suchodolski, Krzysztof J. Szmidt, Stefan Szuman, Janina Uszyńska-Jarmoc.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Krzysztof J. Szmidt: Pedagogika twórczości. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2007, s. 45-47. ISBN 978-83-7489-072-4.
- ↑ Krzysztof J. Szmidt: Pedagogika twórczości. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2007, s. 31. ISBN 978-83-7489-072-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Pedagogika twórczości, Szmidt Krzysztof J., Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2007.
- Teoria twórczości. Eseje filozoficzne i pedagogiczne, Góralski Andrzej, Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej, Warszawa 2003.
- Psychologia twórczości, Nęcka Edward, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2001.
- O pedagogice twórczości, pod red. Jana Łaszczyka, WSPS, Warszawa 1997.
- Zadanie, metoda, rozwiązanie. Techniki twórczego myślenia zbiór 5, pod red. Andrzeja Góralskiego Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, Warszawa 1984.
- Myślenie twórcze, Pietrasiński Zbigniew, Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, Warszawa 1969.
- Pedagogika twórczości, w pracy nauczycielskiej, Giza Teresa, Kielce 1998.
- Przygotowanie studentów do twórczej pracy pedagogicznej, Giza Teresa, Kielce 1999.
- Obraz twórczych pedagogicznie nauczycieli klas początkowych, Magda-Adamowicz Marzenna, Toruń 2012.
- Twórczość pedagogiczna nauczyciela w kontekście systemowym. Źródła, koncepcja, identyfikacje, Magda-Adamowicz Marzenna, Toruń 2015.
- Children's creativity in a systemic perspective, Magda-Adamowicz Marzenna, Toruń 2013.
- Wizerunek twórczych pedagogicznie nauczycieli, Magda-Adamowicz Marzenna, Zielona Góra 2007.
- Uwarunkowania efektywności kształcenia nauczycieli klas I-III w zakresie twórczości pedagogicznej, Magda-Adamowicz Marzenna, Zielona Góra 2009.