Pekarczyk czakoański
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
| Catagonus wagneri[1] | ||
| (Rusconi, 1930) | ||
| ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ssaki | |
| Podgromada | żyworodne | |
| Rząd | parzystokopytne | |
| Podrząd | świniokształtne | |
| Rodzina | pekariowate | |
| Rodzaj | pekarczyk (Catagonus) Ameghino, 1904 | |
| Gatunek | pekarczyk czakoański | |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | ||
 | ||
| Zasięg występowania | ||
| ||
Pekarczyk czakoański[3] (Catagonus wagneri) – gatunek ssaka z rodziny pekariowatych (Tayassuidae), jedyny przedstawiciel rodzaju pekarczyk (Catagonus). Występuje w Paragwaju, Boliwii i Argentynie. Charakteryzuje się dłuższymi uszami, nosem i ogonem od pozostałych gatunków pekari, jest też z nich największy. Żyje w stadach liczących do 10 osobników. Żywi się głównie kaktusami, gdyż występuje w regionie suchym. Po raz pierwszy został opisany, na podstawie skamieniałości, w 1930. Uważano go za gatunek wymarły[4]. Jest zagrożony wyginięciem w wyniku utraty naturalnych siedlisk.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Catagonus wagneri, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Catagonus wagneri. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Darren Naish: New, obscure, and nearly extinct rodents of South America, and... when fossils come alive. W: Tetrapod Zoology [on-line]. 2008-11-24. [dostęp 2008-12-13].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wetzel, R. M. (1977a). "The extinction of peccaries and a new case of survival." Annals of the New York Academy of Science 288, 538-544.
