Przejdź do zawartości

Pięciornik wyprostowany

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pięciornik wyprostowany
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

różowce

Rodzina

różowate

Rodzaj

pięciornik

Gatunek

pięciornik wyprostowany

Nazwa systematyczna
Potentilla recta L.
Sp. Pl.: 497 (1753)[3]
Synonimy
  • Fragaria recta (L.) Crantz
  • Hypargyrium rectum (L.) Fourr.
  • Pentaphyllum rectum (L.) Nieuwl.
  • Potentilla hirta var. recta (L.) Ser.
  • Potentilla hirta proles recta (L.) Rouy & E.G.Camus
  • Potentilla hirta subsp. recta (L.) Briq.
  • Tormentilla recta (L.) Wahlenb.[3]

Pięciornik wyprostowany (Potentilla recta) – gatunek rośliny należący do rodziny różowatych. Występuje naturalnie w północno-zachodniej Afryce, w południowej i środkowej Europie oraz zachodniej i środkowej Azji. Jako introdukowany obecny jest w północnej Europie, Ameryce Północnej, w Argentynie, Australii, Nowej Zelandii i Japonii[3]. W Polsce jest gatunkiem rodzimym na południu – przez Polskę przebiega północna granica jego zasięgu (mniej więcej na linii LublinPoznań). Poza nią na północy gatunek spotykany jest jako introdukowany[4].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kwiat
Liście
Łodyga
Wzniesiona wysokości 30–70 cm, w górnej części widlasto rozgałęziająca się. Pokryta jest gęstymi i krótkimi szczecinkami oraz dwoma rodzajami włosków: prostymi, wyrastającymi na brodawkach i licznymi skręconymi.
Liście
Duże, dłoniasto złożone z 5–7 listków (górne mają tylko 3 listki). Listki są podługowate, ząbkowane, obustronnie zielone i obficie owłosione (ale bez kutneru). Na spodniej stronie mają wyraźnie widoczną nerwację. Przylistki górnych liści są jajowate lub jajowatolancetowate, czasami tylko dłoniasto wcinane. W czasie kwitnienia rośliny brak płonnych różyczek liściowych.
Kwiaty
Na zakończeniu kłącza wyrasta kwitnący pęd z żółtymi kwiatami o średnicy powyżej 1,5 cm. Zebrane są w luźny kwiatostan nie oddzielony wyraźnie od dolnej części łodygi. Kwiaty zbudowane z 10 owłosionych szydlastych działek kielicha, 5 sercowato wyciętych na szczycie płatków i licznych słupków i pręcików. Szyjki słupków osadzone są niemal na szczycie zalążni i są najgrubsze przy samej nasadzie i stopniowo zwężają się stopniowo ku górze.
Owoce
Całkiem nagie niełupki.

Biologia i ekologia

[edytuj | edytuj kod]

Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od lipca do sierpnia. Rośnie na trawiastych zboczach, w zaroślach, na skałach i w siedliskach ruderalnych. W górach występuje tylko w niższych położeniach. Liczba chromosomów 2n= (28, 35), 42[5].

Zmienność

[edytuj | edytuj kod]

Zagrożenia i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek umieszczony na polskiej czerwonej liście w kategorii NT (bliski zagrożenia)[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-29] (ang.).
  3. a b c Potentilla recta L., [w:] Plants of the World Online [online], Royal Botanic Gardens, Kew [dostęp 2024-02-06].
  4. Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, Adam Zając, Maria Zając (red.), Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 432, ISBN 83-915161-1-3, OCLC 831024957.
  5. a b Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  6. Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.