Piotr de Lamar

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr de Lamar
Herb rodowy
Lamar

Piotr de Lamar herbu Lamar (zm. po 1739) – generał adiutant królewski, pułkownik wojsk koronnych, dyplomata polski pochodzenia włoskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Franciszka i bratem Mikołaja Lamara (zm. 1748), generała lejtnanta[1][2]. Przodek Piotra – Franciszek Dellamare, szlachcic neapolitański i ujeżdżacz koni królewskich, w 1578 otrzymał od króla Stefana Batorego dyplom eques auratus i dopuszczony został do używania praw i prerogatyw szlacheckich, a do herbu własnego dodał orła białego na czerwonym polu[1][3].

W 1695 został rotmistrzem wojsk koronnych[4]. 3 listopada 1713 został pułkownikiem regimentu konnego wojsk koronnych[4][2]. W tym samym roku posłował do Krymu[4][2]. W 1718 został generałem adiutantem królewskim[4]. W 1726 został przywrócony do indygenatu, nadanego w 1578 jego przodkom[4][1][2]. W 1728 został stolnikiem inflandzkim[4]. Był też starostą mednickim[2].

Był żonaty z Anną z Czechowiczów, z którą miał sześć córek i trzech synów: Barbarę (zm. przed 1749), Teofilę (zm. 1718), zamężną z Jerzym Dunin-Borkowskim, kasztelanem gostyńskim, Konstancję zamężną z Franciszkiem Gostyńskim, Izabelę, po mężu Dłuską, Katarzynę (ur. 1703), zamężną z Stanisławem Łosiem, podstolim żydaczowskim, Ludwikę, po mężu Ciemniewską, podstolinę krasnostawską, Konstantego Kazimierza, stolnika inflanckiego oraz Franciszka (ur. 1704) i Jana Władysława (ur. 1707)[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Boniecki 1901 ↓, s. 188.
  2. ↑ a b c d e f Boniecki 1909 ↓, s. 329.
  3. ↑ Szulc 1988 ↓, s. 78.
  4. ↑ a b c d e f Encyklopedia Wojskowa 1934 ↓, s. 720.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. IV: Karabin – Lehmann. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1934.
  • Adam Boniecki: Herbarz Polski. T. IV: Czetwertyńscy - Dowiakowscy. Warszawa: Adam Boniecki, 1901.
  • Adam Boniecki: Herbarz Polski. T. XIII: Krzemieniowscy - Lasoccy. Warszawa: Adam Boniecki, 1909.
  • Tadeusz Szulc. Eques Auratus w dawnej Rzeczypospolitej. „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica”. 38, 1988. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. 
  • Hr. Seweryn Uruski, "Rodzina. Herbarz Szlachty polskiej", (tom 8,str. 267, de Lamar herbu własnego)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_de_Lamar&oldid=72904366”