Piramida Pepiego I

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Piramida Pepiego Ipiramida zbudowana przez władcę starożytnego Egiptu Pepiego I z VI dynastii na nekropoli w południowej Sakkarze.

Nazwa Piramidy[edytuj | edytuj kod]

<
Q3
Q3
M17M17
>
Y5
N35
F35O24


Men-nefer-Pepi – Trwały i piękny jest Pepi.

Nazwa całego kompleksu grobowego brzmiała Men-nefer-Pepi. Kompleks ten dał później (za XVIIII dynastii) nazwę nieopodal położonemu miastu ("miasto przy piramidzie"), Memfis. Jest to grecka transkrypcja nazwy egipskiej Memfi.

Zespół grobowy[edytuj | edytuj kod]

Plan całego kompleksu grobowego nawiązywał do planów obiektów wzniesionych przez poprzedników Pepiego, szczególnie zespołu grobowego Tetiego.

Piramida pierwotnie miała długość boku prawie 79 m, wysokość prawie 52,5 m, a kąt nachylenia – 53°13'. Jej rdzeń składał się z 6 stopni i był zbudowany z małych bloków wapiennych spojonych glinianą zaprawą. Do budowy rdzenia użyto m.in. bloków pochodzących z kompleksu Seszseszet, matki Tetiego. Piramida była, podobnie jak i inne piramidy, pokryta okładziną z białego wapienia. Wejście do niej znajdowało się od północnej strony. Stała tu prawdopodobnie kaplica wejściowa, z której jednak nic się nie zachowało. Podziemne pomieszczenia są podobne do podobnych pomieszczeń we wcześniejszych piramidach z V i VI dynastii. Od wejścia biegnie schodzący w dół korytarz, który kończy się westybulem. Za nim ciągnie się poziomy korytarz, prowadzący do przedsionka, w którego wschodniej części znajduje się wejście do komory grobowej, po zachodniej zaś serdab z 3 niszami. Strop przedsionka i komory grobowej zbudowany jest z 3 warstw potężnych bloków, z których każda składa się z 16 elementów. Na suficie tych pomieszczeń wymalowane są białe gwiazdy na tle czarnego nieboskłonu.

W południowo-wschodniej części kompleksu znajdowała się niewielka piramida kultowa.

Na południe od piramidy Pepiego odkryto kompleksy grobowe żon Pepiego I.

Archeolodzy w kompleksie Pepiego I[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy piramida była penetrowana przez Perringa w latach 30. XIX w., ale do podziemnych pomieszczeń piramidy wszedł jako pierwszy Gaston Maspero w 1880 r. Piramida była dokładnie badana przez francuską misję archeologiczną pod kierownictwem Lauera i Garnota, a od 1963 r. przez Leclanta i Labrousse'a.

Odkrycia[edytuj | edytuj kod]

Największym i najsłynniejszym odkryciem w kompleksie Pepiego były tzw. Teksty Piramid, znajdujące się na ścianach korytarzy, przedsionka i komory grobowej. To właśnie w piramidzie Pepiego I po raz pierwszy na nie natrafiono.

Z jego świątyni grobowej pochodzą posążki jeńców ze związanymi z tyłu rękami, stanowiące prawdziwa galerię typów etnicznych z Azji i Afryki, z którymi stykali się starożytni Egipcjanie.

Z wyposażenia grobu zachowały się: mały krzemienny nóż, 14 fragmentów waz kanopskich z żółtego alabastru, fragmenty płótna i sandał z czerwonawego drewna, prawdopodobnie z sykomory[1]. Sarkofag władcy uległ zniszczeniu, we wnętrzu piramidy zachowały się tylko nieliczne jego fragmenty. Poza tym odkryto tam fragmenty mumii, nie jest jednak pewne, czy jest to mumia Pepiego I czy też pochodzi z jakiegoś innego, późniejszego pochówku.

Stan obecny[edytuj | edytuj kod]

Cały kompleks jest obecnie mocno zniszczony, gdyż był traktowany jako kamieniołom i źródło budulca dla późniejszych inwestycji. Z zachowanych fragmentów tekstu restauracyjnego Chaemuaseta wiemy, że jeszcze za XIX dynastii piramida była w dobrym stanie. Obecnie sama piramida ma nie więcej jak 12 m wysokości, a w jej środku znajduje się wielki krater po wybranym surowcu.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Schneider podaje, że zachowała się trumna i skrzynka na kanopy z 3 dzbanami.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Nicolas Grimal, Dzieje starożytnego Egiptu, Adam Łukaszewicz (tłum.), Warszawa: PIW, 2004, s. 92, ISBN 83-06-02917-8, OCLC 749417518.
  • Bogusław Kwiatkowski, Poczet faraonów, Warszawa: Iskry, 2002, s. 184-185, ISBN 83-207-1677-2, OCLC 830308044.
  • Lipińska J. – „W cieniu piramid”, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 2003, s. 87–88, ISBN 83-04-04604-0
  • Schneider Th. – „Leksykon faraonów”, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa-Kraków 2001, s. 220, ISBN 83-01-13479-8

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]