Poziomy Fibonacciego
Ten artykuł od 2016-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Poziomy Fibonacciego (poziomy zniesienia Fibonacciego, potocznie: "poziomy Fibo") – jedna z metod analizy technicznej opierająca się na zasadzie złotej proporcji (złotego podziału) (ang. golden ratio).
Wstęp[edytuj | edytuj kod]
Metoda opiera się na założeniu, że występujące w licznych przypadkach w przyrodzie "złote proporcje" pojawiają się również na wykresach cen instrumentów finansowych lub indeksów takich jak np. akcje, kontrakty terminowe i inne[1].
Jak w wielu innych przypadkach analizy technicznej zdania co do skuteczności tej metody są podzielone. Jest jednak faktem, że metoda istnieje w świadomości wielu inwestorów giełdowych, co może powodować jej użyteczność w znaczącej liczbie przypadków.
Poziomy Fibonacciego na osi cen[edytuj | edytuj kod]
Podstawowe i najprostsze zastosowanie metody to wyznaczenie na wykresie cen analizowanego waloru znaczącego maksimum i znaczącego minimum w ostatnim okresie. Jest to w dużym zakresie decyzja uznaniowa jaki czas jest brany pod uwagę i zależy również od tego czy analizujemy dany walor w krótkim czy długim terminie.
Bezwzględna różnica tych poziomów (czyli odległość) uznana jest za odcinek jednostkowy. Odcinek ten można następnie podzielić w proporcjach będących współczynnikami Fibonacciego, a także przedłużać go, również zachowując "złote proporcje".
Punkty podziału wyznaczają poziomy Fibonacciego, które uważane są za wsparcia i opory na wykresie danego waloru.
Odcinki Fibonacciego na osi czasu[edytuj | edytuj kod]
Analogicznie jak w przypadku poziomów Fibonacciego dla osi pionowej wykresu (cen), można również dokonywać "złotego" podziału czasu na osi poziomej (czasu). Czas będący w tym przypadku okresem podstawowym (jednostkowym) to okres pomiędzy kolejnymi ekstremami na wykresie.
Można na tej podstawie próbować wyznaczać prawdopodobne momenty zwrotne ruchu cen w przyszłości.
Istnieją również metody będące połączeniem i rozwinięciem dwóch powyższych, podstawowych metod wykorzystania poziomów Fibonacciego w analizie technicznej.
Wartości ważniejszych współczynników[edytuj | edytuj kod]
Współczynniki do wyznaczenia poziomów Fibonacciego oblicza się korzystając z definicji "liczby złotej" φ (czyt. "fi"), podnosząc ją do kolejnych potęg (w większości całkowitych).
Najczęściej używane (w programach do komputerowej analizy technicznej) poziomy zawarte są w poniższej tabeli.
wykładnik potęgi | współczynnik Fibonacciego (zaokrąglony do trzech miejsc) |
---|---|
-3 | 0,236 (23,6%) |
-2 | 0,382 (38,2%) |
-1,44 * | 0,5 (50,0%) |
-1 | 0,618 (61,8%) |
-0,5 | 0,786 (78,6%) |
1 | 1,618 (161,8%) |
2 | 2,618 (261,8%) |
3 | 4,236 (423,6%) |
* Dokładnie: ln(1/2)/ln(φ). Ze względów praktycznych i tradycyjnych współczynnik 0,5 zaliczamy do poziomów Fibonacciego.
Krytyka metody[edytuj | edytuj kod]
Krytycy metody[kto?] wskazują, że przy wyznaczeniu wielu minimów i maksimów na wykresie a następnie poziomów Fibonacciego rośnie prawdopodobieństwo odbicia lub zatrzymania się ceny na którymś z nich. W niektórych mutacjach metody stosowane są oprócz podstawowych współczynników ich rozmaite kombinacje, co w oczywisty sposób wpływa na wzrost "trafności".
Stosowane są również metody wyznaczania zagęszczeń takich poziomów na wykresie, które to zagęszczenia traktuje się jak pojedyncze poziomy wsparcia lub oporu.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Analiza techniczna - wykorzystanie linii Fibonacciego, "XBinOp.com/pl", 30 kwietnia 2016 [dostęp 2017-09-07] (pol.)