Prawo Wiena
Prawo Wiena – prawo dotyczące promieniowania elektromagnetycznego emitowanego przez ciało doskonale czarne: ze wzrostem temperatury ciała maksimum mocy promieniowania przesuwa się w stronę fal krótszych, zgodnie ze wzorem[1]:

gdzie:
- – długość fali promieniowania o maksymalnej mocy mierzona w metrach,
- – temperatura ciała doskonale czarnego mierzona w kelwinach,
- – stała Wiena.
Prawo Wiena zostało odkryte przez Wilhelma Wiena, który sformułował je na podstawie danych doświadczalnych w 1893 roku. Teoretycznie prawo to można wyprowadzić z rozkładu Plancka promieniowania ciała doskonale czarnego, które Planck sformułował w 1900 roku.
Prawo Wiena znajduje liczne zastosowania, np. pozwala określić temperatury gwiazd na podstawie pomiaru ich światła, przy założeniu, że promieniują one jak ciało doskonale czarne (co jest bliskie prawdy).
Rozkład Wiena[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie danych doświadczalnych Wien sformułował także wzór, zwany drugim prawem Wiena, określający rozkład promieniowania ciała doskonale czarnego:
gdzie:
- – stałe wyznaczane doświadczalnie.
Wzór ten ma obecnie jedynie znaczenie historyczne, nie opisuje bowiem promieniowania ciała doskonale czarnego dokładnie. Max Planck zauważył niepoprawność wzoru i poprawił go (uzupełniając mianownik o -1), a następnie uzasadnił teoretycznie; wzór poprawny ma postać (por. prawo Plancka)
Stąd Planck teoretycznie wyprowadził stałe doświadczalne
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wiena prawo przesunięć, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-09-10] .
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Bodzenta: Wykłady z fizyki. Gliwice: Wydawnictwo Pracowni Komputerowej Jacka Skalmierskiego, 2004, s. 155–160.