Przełączka pod Kaczą Turnią
Widok z Niżnych Rysów | |
Państwo | |
---|---|
Wysokość |
ok. 2170 m n.p.m. |
Pasmo | |
Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Karpat | |
Położenie na mapie Tatr | |
49°10′39″N 20°06′19″E/49,177500 20,105278 |
Przełączka pod Kaczą Turnią (słow. Sedielko pod Galériou, ok. 2170 m[1]) – niewielka przełączka znajdująca się w Pustej Grani, odchodzącej na północ od wschodniego skraju Galerii Gankowej w słowackiej części Tatr Wysokich[2]. Oddziela Kaczą Turnię od Kaczego Dziobu. Najłatwiejsze wejście na przełęcz jest z Pustej Ławki drogą nr 2 (jest to fragment najłatwiejszej drogi na Gankową Galerię)[1].
Ku północnemu zachodowi z przełączki opada głęboko wcięty żleb, w dolnej części przechodzący w komin opadający na piargi Doliny Ciężkiej. W dolnej części komin zaklinowany jest kilkoma skalnymi blokami, wyżej jest w nim kilka niewielkich przewieszek. Łączna deniwelacja żlebu wynosi około 150 m. Na przeciwległą stronę, do Doliny Kaczej z przełączki opada depresja będąca lewym odgałęzieniem olbrzymiej Rynny Szczepańskich (przez Władysława Cywińskiego nazywanej Żlebem Świerza)[1].
Polska nazwa Przełączki pod Kaczą Turnią pochodzi od sąsiadującej Kaczej Turni, słowackie nazewnictwo wywodzi się natomiast od Galerii Gankowej[2].
Taternictwo
[edytuj | edytuj kod]- Pierwsze wejścia turystyczne
- Jerzy Maślanka i Józef Gąsienica Tomków, 15 października 1907 r. – letnie,
- Włodzimierz Gosławski i Kazimierz Paszucha, 13 kwietnia 1939 r. – zimowe (drogą nr 1)[2].
- Północno-zachodnią depresją; III w skali tatrzańskiej, czas przejścia 1 godz. 30 min;
- Z Pustej Ławki, omijając Kaczą Turnię po zachodniej stronie; I, 15 min;
- Z Pustej Ławki, omijając Kaczą Turnię po wschodniej stronie; I, dwa miejsca II, 30 min;
- Z Kaczej Zatoki przez lewy filar Kaczej Turni; II lub III, 2 godz.[1]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Władysław Cywiński, Tatry. Przewodnik szczegółowy. Ganek, t. 16, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2011, ISBN 978-83-7104-042-9 .
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część IX. Rumanowa Przełęcz – Wschodnie Żelazne Wrota, Warszawa: Sport i Turystyka, 1962 .