Przejdź do zawartości

Przewlekły ból odbytu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Przewlekły ból odbytu (zespół dźwigaczy odbytu, kurcz dźwigaczy, zespół mięśnia łonowo-odbytniczego, zespół mięśnia gruszkowatego, bolesne napięcie mięśni miednicy) – zaburzenie czynnościowe przewodu pokarmowego objawiające się występującym głównie w pozycji siedzącej tępym bólem lub wrażeniem ucisku umiejscowionym w górnej części odbytnicy.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy zespół dźwigaczy odbytu opisał Simpson w 1859. W 1936 po publikacji Thielego zaczęto łączyć objawy zaburzenia ze skurczem mięśni. W 1964 Wasserman, a następnie w 1968 Wallace i Madden powiązali dolegliwości bólowe ze skurczem mięśnia dźwigacza odbytu[1].

Epidemiologia

[edytuj | edytuj kod]

Zespół dźwigaczy odbytu występuje pięciokrotnie częściej u kobiet, zwykle po ukończeniu 30. roku życia.

Etiopatogeneza

[edytuj | edytuj kod]

Za prawdopodobną przyczynę zespołu dźwigaczy odbytu uważa się nadmierną kurczliwość mięśni dna miednicy, a szczególnie łonowo-odbytniczej części mięśnia dźwigacza odbytu. W piśmiennictwie można znaleźć pogląd, że zespół dźwigaczy odbytu może mieć związek z zaburzeniami nastroju[2]. Ponadto przewlekłym czynnościowym zaburzeniom bólowym odbytu sprzyja siedzący tryb życia, częsta i długotrwała jazda samochodem, przebyte porody, zabiegi operacyjne (zwłaszcza przednia niska resekcja odbytnicy) oraz urazy miednicy. Dokładna etiologia i patofizjologia przewlekłego bólu odbytu nie została jednak dotychczas poznana.

Objawy

[edytuj | edytuj kod]

Pacjenci skarżą się na tępy ból zlokalizowany w odbytnicy, nasilający się w pozycji siedzącej i w ponad połowie przypadków lokalizujący się po lewej stronie. Ból może promieniować do kości krzyżowej, pośladka albo uda. Chorzy często określają dolegliwość jako uczucie rozpierania, obecności "piłki w odbytnicy". Dolegliwościom bólowym może towarzyszyć zaparcie albo nietrzymanie stolca o charakterze czynnościowym.

Kryteria rozpoznania

[edytuj | edytuj kod]

Według kryteriów rzymskich III z 2006 roku przewlekły ból odbytu dzieli się na podstawie badania per rectum na:

  • zespół dźwigaczy odbytu
  • nieokreślony czynnościowy ból odbytu i odbytnicy

W wielu opracowaniach podział ten nie jest jeszcze uwzględniony i zespół dźwigaczy odbytu należy w nich rozumieć jako synonim przewlekłego bólu odbytu.

Rozpoznanie według kryteriów rzymskich III

[edytuj | edytuj kod]

Początek objawów musi występować co najmniej 6 miesięcy przed postawieniem diagnozy. Konieczne jest spełnienie wszystkich poniższych warunków przez co najmniej ostatnie 3 miesiące:

  1. Ból w okolicy odbytnicy o charakterze przewlekłym lub nawracającym
  2. Czas trwania incydentu bólowego wynoszący co najmniej 20 minut
  3. Wykluczone inne przyczyny bólu odbytnicy: nieswoiste zapalenia jelit, niedokrwienie, szczelina odbytu, guzki krwawnicze, zapalenie krypt, ropień wewnątrzmięśniowy, zapalenie gruczołu krokowego, kokcygodynia (ból kości guzicznej)

Dodatkowo w przypadku zespołu dźwigaczy odbytu musi występować bolesność podczas pociągania ku tyłowi podczas badania per rectum mięśnia łonowo-odbytniczego. W przypadku niewystępowania takiej bolesności rozpoznaje się nieokreślony czynnościowy ból odbytu i odbytnicy.

Badania dodatkowe

[edytuj | edytuj kod]

W badaniu manometrycznym może występować zwiększone napięcie zwieraczy odbytu.

Leczenie

[edytuj | edytuj kod]

W leczeniu przewlekłego bólu odbytu próbowano stosować wiele różnych metod, nie potwierdzono jednak skuteczności żadnej z nich w badaniu z grupą kontrolną. Stosowano między innymi leki zmniejszające napięcie mięśni, stymulację elektrogalwaniczną, biofeedback, masaż mięśni dźwigaczy odbytu, gorące kąpiele. W piśmiennictwie przedstawiono wynik badania, w którym stwierdzono skuteczność toksyny botulinowej w leczeniu przewlekłego bólu odbytu[3], choć inne źródła tej skuteczności zaprzeczają[4]. W terapii nie zaleca się postępowania operacyjnego.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. SR Grant, EP Salvati, RJ Rubin. Levator syndrome: an analysis of 316 cases.. „Diseases of the colon and rectum”. 18 (2), s. 161-3, Mar 1975. 
  2. S Heymen, SD Wexner, AD Gulledge. MMPI assessment of patients with functional bowel disorders.. „Diseases of the colon and rectum”. 36 (6), s. 593-6, Jun 1993. PMID: 8500378. 
  3. JA Abbott, SK Jarvis, SD Lyons, A Thomson i inni. Botulinum toxin type A for chronic pain and pelvic floor spasm in women: a randomized controlled trial.. „Obstetrics and gynecology”. 108 (4), s. 915-23, Oct 2006. DOI: 10.1097/01.AOG.0000237100.29870.cc. PMID: 17012454. 
  4. AE Bharucha, A Wald, P Enck, S Rao. Functional anorectal disorders.. „Gastroenterology”. 130 (5), s. 1510–8, Apr 2006. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Krzysztof Bielecki, Adam Dziki (red.): Proktologia. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2000, s. 204–6. ISBN 83-200-2412-9.
  • Agata Mulak, Ewa Waszczuk: Zaburzenia czynnościowe odbytu i odbytnicy. W: Leszek Paradowski (red.): Zaburzenia czynnościowe przewodu pokarmowego. Wrocław: Cornetis sp. z o.o., 2007, s. 154–5. ISBN 83-919540-8-0.
  • Choroby czynnościowe przewodu pokarmowego. Wytyczne rzymskie III.. „Medycyna Praktyczna”. 8/2007 (wydanie specjalne), s. 69–70, 2007. Kraków: Medycyna Praktyczna. ISSN 0867-499X. (pol.). 
  • Rome III Diagnostic Criteria for Functional Gastrointestinal Disorders. romecriteria.org, 2006. s. 892–3. [dostęp 2009-09-22]. (ang.).