Radomir (miasto)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Radomir
ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Bułgaria

Obwód

Pernik

Kmet

Krasimir Borisow

Wysokość

766 m n.p.m.

Populacja (2004)
• liczba ludności


16.503

Nr kierunkowy

0777

Kod pocztowy

2400

Tablice rejestracyjne

PK (Пк)

Położenie na mapie obwodu Pernik
Mapa konturowa obwodu Pernik, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Radomir”
Położenie na mapie Bułgarii
Mapa konturowa Bułgarii, po lewej znajduje się punkt z opisem „Radomir”
Ziemia42°33′N 22°57′E/42,550000 22,950000
Strona internetowa

Radomir (bułg.: Радомир) – miasto w Bułgarii w obwodzie pernickim.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Miasto jest wymieniane po raz pierwszy w źródłach XV wiecznych jako Uradmur. Współczesna nazwa pojawia się po raz pierwszy w 1488 roku. Nazwa pochodzi wprost od imienia Radomir albo jest formą przymiotnikową tego imienia[1].

W drugiej połowie sierpnia 1918 roku po bitwie pod Dobro Polje, po nieudanych próbach wyjścia z okrążenia stutysięczna armia bułgarska poddała się. Front w Macedonii przestał istnieć, a żołnierze zaczęli masowo powracać do Bułgarii. Zaczęto tworzyć komitety wojskowe, które po aresztowaniu sztabu głównego skupiły się w Radomirze. Na wieść o powstaniu cesarz Ferdynand uwolnił z więzienia przywódcę partii chłopskiej Stambolijskiego, który wraz z grupą posłów i ministrem udał się do zbuntowanych oddziałów. Po przybyciu do Radomira Stambolijski nieoczekiwanie stanął na czele oddziałów powstańczych. 27 września powstańcy proklamowali w Radomirze utworzenie republiki. Prezydentem republiki został Stambolijski. Naczelny wódz sił powstańczych Rajko Daskałow na czele ośmiotysięcznej armii ruszył na Sofię, żądając od rządu sofijskiego podania się do dymisji. 30 września oddziały powstańcze zostały rozbite. Stambolijski ukrył się w Sofii[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Анна М. Чолева-Димитрова: Селищни имена от Югозападна България: Изследване. Речник. София: Пенсофт, 2002, s. 160. ISBN 9546421685. OCLC 57603720. (bułg.).
  2. J. Skowronek, M. Tanty, T. Wasilewski: Historia Słowian południowych i zachodnich. s. 585.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]