Rezerwat przyrody Bytyńskie Brzęki
52°28′40″N 16°28′52″E/52,477778 16,481111.JPG) Tablica informacyjna | |
| rezerwat florystyczny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Mezoregion | |
| Data utworzenia |
1959 |
| Akt prawny | |
| Powierzchnia |
15,15 ha |
.JPG) Plan rezerwatu | |
Położenie na mapie gminy Kaźmierz  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu szamotulskiego  | |
| 52°28′40″N 16°28′52″E/52,477778 16,481111
| |
Rezerwat przyrody Bytyńskie Brzęki – florystyczny[1] rezerwat przyrody położony w gminie Kaźmierz w powiecie szamotulskim, w województwie wielkopolskim, w kompleksie Las Bytyński na południe od wsi Bytyń[2].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Rezerwat utworzono w 1959 roku, obejmuje obszar 15,15 ha[1] (akt powołujący podawał 14,24 ha). Ochronie podlega, podobnie jak w rezerwacie Brzęki przy Starej Gajówce, las grądowy wraz z okazami jarzębu brekinii[2] (inaczej nazywanego brzękiem).
Drzewostan z udziałem sosny, modrzewia, dębu, brzozy i grabu w wieku 70–120 lat, zawiera 138 zinwentaryzowanych brzęków o pierśnicy od 8 do 42 cm i największej wysokości 24 metry. W podszycie istnieją liczne naloty tego gatunku. Ponadto rosną tu pomnikowe dęby, a także wawrzynek wilczełyko i wiciokrzew pomorski[3].
W lasach bytyńskich znajdują się zbiorowe mogiły rozstrzeliwanych tu w czasie II wojny światowej Polaków z nieznanych miejscowości[4].
W pobliżu znajdują się rezerwaty[2]:
- Rezerwat przyrody Brzęki przy Starej Gajówce
- Rezerwat przyrody Huby Grzebieniskie
- Rezerwat przyrody Duszniczki
Do wszystkich można dotrzeć z 
zielonego szlaku pieszego Bytyń – Duszniki[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Rezerwat przyrody Bytyńskie Brzęki. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2018-06-03].
- ↑ a b c d Jan Maj, Alicja Dziewulska: Mapa topograficzna Polski N-33-129/130: Poznań (z treścią turystyczną). Warszawa: Wojskowe Zakłady Kartograficzne, 1997. ISBN 83-7135-150-X.
- ↑ tablica informacyjna in situ
- ↑ Romuald Krygier: Ziemia szamotulska. Wyd. 1. Wydawnictwo Poznańskie, 1972, s. 57.