Rokitnica (Białoruś)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rokitnica
Ракітніца
Ракитница
Państwo

 Białoruś

Obwód

 brzeski

Rejon

żabinecki

Sielsowiet

Rokitnica

Populacja (2023)
• liczba ludności


872[1]

Kod pocztowy

225116

Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Rokitnica”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Rokitnica”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Rokitnica”
Ziemia52°07′53″N 23°59′40″E/52,131389 23,994444

Rokitnica[2] (biał. Ракітніца, Rakitnica; ros. Ракитница, Rakitnica) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodzie brzeskim, w rejonie żabineckim, w sielsowiecie Rokitnica, nad Osipówką i przy drodze magistralnej M1.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W XIX i w początkach XX w. położona była w Rosji, w guberni grodzieńskiej, w powiecie kobryńskim, w gminie Rohoźna.

W dwudziestoleciu międzywojennym leżała w Polsce, w województwie poleskim, w powiecie kobryńskim, do 18 kwietnia 1928 w gminie Rohoźna, następnie w gminie Żabinka[3][4]. W 1921 miejscowość liczyła 537 mieszkańców, zamieszkałych w 104 budynkach, w tym 261 Rusinów, 247 Polaków, 25 Żydów i 4 Białorusinów. 511 mieszkańców było wyznania prawosławnego, 25 mojżeszowego i 1 rzymskokatolickiego. Była wówczas największą miejscowością w gminie Rohoźna[4].

Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.

Urodził tu się białoruski polityk Hienadź Fiadynicz.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Ракитницкий сельсовет. Żabinecki Rejonowy Komitet Wykonawczy. [dostęp 2023-02-27]. (ros.).
  2. Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2019. ISBN 978-83-254-2578-4.
  3. Dz.U. z 1928 r. nr 46, poz. 452
  4. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – Tom VIII – Województwo Poleskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924. ISBN 978-83-254-2578-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]