Ryk

Herb Ryk i jego odmiany

Ryk (Reck, Recke, Rück, Rek, Ryck, Rueck) – inflancki herb szlachecki, baronowski i hrabiowski.

Opis herbu

Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego^[1]. Istnieją drobne sprzeczności u różnych autorów w kwestii wyglądu tego herbu. Według Baltisches Wappenbuch, herb ten powinno się blazonować następująco^[2]:

„W polu błękitnym pas srebrny z czterema słupami czerwonymi. Klejnot: nad hełmem w koronie dwa skrzydła orle, błękitne, na każdym pas jak w godle. Labry czerwone, podbite srebrem”.

Juliusz Karol Ostrowski zamieścił natomiast dwa warianty tego herbu, nieco się różniące. Wedle niego, wyglądały one następująco^[3]:

Ryk I (Rek, Ryck, Reck, Recke, Rueck): „W polu srebrnym pas srebrny z trzema słupami czerwonymi. W klejnocie nad hełmem w koronie skrzydła orle czarne, prawe ze skosem lewym, lewe ze skosem, każdy ze słupami jak w godle. Labry czerwone, podbite srebrem”.
Ryk II: „W polu błękitnym pas czerwony z trzema słupami srebrnymi. W klejnocie nad hełmem w koronie (albo zawoju czerwono-srebrnym) skrzydła orle czarne, każde obarczone godłem. Labry z prawej błękitne, z lewej czerwone, podbite srebrem^[4]”.

Najwcześniejsze wzmianki

Według Ostrowskiego, herb przynależał westfalskiej rodzinie von der Reck-Volmerstein, znanej już w XIII wieku, z której Maciej osiadł w XVI wieku w Inflantach i wstąpił do zakonu niemieckiego. Tam też miał otrzymać od Stefana Batorego dobra lenne Karkus. Rodzina otrzymała tytuł baronowski w Cesarstwie w 1437 i 1623, w Rosji w 1834 i 1863 oraz hrabiowski w Prusach w 1817^[5].

Herbowni

Ryk (Reck, Recke, Rück, Rek, Ryck, Rueck).

Przypisy

↑ Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104–108. ISBN 978-83-247-0100-1.
↑ Carl Arvid von Klingspor: Baltisches Wappenbuch. Wappen sämmtlicher, den Ritterschaften von Livland, Estland, Kurland und Oesel zugehöriger Adelsgeschlechter. Sztokholm: F&G Beijer, 1882, s. 89. (niem.).
↑ Juliusz Ostrowski red.: Księga herbowa rodów polskich. T. 1. Warszawa: Józef Sikorski, gł. skł. Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1897–1906, s. 554.
↑ Opisy za rysunkami u Ostrowskiego, opisy słowne nieco od nich odbiegają.
↑ Juliusz Ostrowski red.: Księga herbowa rodów polskich. T. 2. Warszawa: Józef Sikorski, gł. skł. Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1897–1906, s. 335.

[1] Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104–108. ISBN 978-83-247-0100-1.

[2] Carl Arvid von Klingspor: Baltisches Wappenbuch. Wappen sämmtlicher, den Ritterschaften von Livland, Estland, Kurland und Oesel zugehöriger Adelsgeschlechter. Sztokholm: F&G Beijer, 1882, s. 89. (niem.).

[3] Juliusz Ostrowski red.: Księga herbowa rodów polskich. T. 1. Warszawa: Józef Sikorski, gł. skł. Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1897–1906, s. 554.

[4] Opisy za rysunkami u Ostrowskiego, opisy słowne nieco od nich odbiegają.

[5] Juliusz Ostrowski red.: Księga herbowa rodów polskich. T. 2. Warszawa: Józef Sikorski, gł. skł. Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1897–1906, s. 335.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

Herby	szlachecki mieszczański chłopski własny państwowy miejski korporacji fantazyjne mówiący
Elementy herbu	tarcza herbowa godło (figury heraldyczne, mobilia herbowe) klejnot herbowy zawój (tortillon) korona heraldyczna korona rangowa hełm heraldyczny labry ostrew płaszcz heraldyczny trzymacze heraldyczne podpory heraldyczne postument heraldyczny order herbowy dewiza herbowa zawołanie
Oznaki godności	świeckie kościelne
Inne	herbarz rola herbowa herold blazonowanie szrafowanie tynktura krzyż heraldyczny totem kamon
Działy heraldyki	heraldyka francuska (heraldyka napoleońska) heraldyka polska (heraldyka kaszubska) heraldyka brytyjska (heraldyka angielska, heraldyka szkocka) heraldyka kościelna heraldyka szachowa heraldyka fantazyjna