Sōfuku-ji (Fukuoka)

Sōfuku-ji
崇福寺
	; Fragment klasztoru (pawilon Ksitigarbhy)
Państwo	Japonia
Miejscowość	Fukuoka
Rodzaj klasztoru	klasztor buddyjski
Właściciel	rinzai
Prowincja	Prefektura Fukuoka
Typ zakonu	męski
Założyciel klasztoru	Tan’e
Materiał budowlany	drewno, cegła, kamień
Data budowy	1241
	Położenie na mapie Fukuoki Sōfuku-ji
	Położenie na mapie Japonii Sōfuku-ji
	Położenie na mapie prefektury Fukuoka Sōfuku-ji
	33°36′21″N 130°24′50″E/33,605703 130,413942
	Multimedia w Wikimedia Commons

Sōfuku-ji (jap. 崇福寺; Klasztor Czczenia Szczęścia; pełna nazwa, wraz z honoryfikatywnym użyciem nazwy góry jako przedrostkiem (jap. sangō), to Yokodakezan Sōfuku-ji 横岳山崇福寺) – klasztor szkoły zen tradycji rinzai w rejonie Fukuoki, uważany za najstarszy klasztor zen w Japonii.

Historia klasztoru[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy budynek nowej świątyni zależnej od dawnego regionalnego rządu w Kiusiu dazaifu, został wybudowany przez mnicha Tan’e w 1240 roku. W następnym roku mnich Enni Ben’en (1201–1280), który powrócił z Chin, wygłosił mowę inauguracyjną z okazji ukończenia tego budynku. W 1272 roku w tej świątyni zamieszkał Nampo Jōmyō (znany także jako Daiō Kokushi), który poważnie ją rozbudował. Nampo spędził w niej trzydzieści lat. Uważa się, że klasztor został wybudowany właśnie dla niego^[1]^[2].

W 1331 roku Shūhō Myōchō opuścił na sto dni Daitoku-ji, tylko po to, aby spędzić je w Sōfuku-ji^[3].

Świątynia ta stała się znanym punktem łączącym Japonię z Chinami. Przewinęło się przez nią wielu mnichów chińskich przybyłych do Japonii i wielu mnichów japońskich udających się do Chin. Również i sam Nampo okazał się mistrzem, który przyciągnął tu wielu uczniów, zachęconych jego oddaniem w nauczaniu zen. Swoją praktykę w Sōfuku-ji mistrz Nampo opisał w Sōfuku-ji goroku. Właśnie w tej świątyni Nampo rozwinął swoją narodową odpowiedzialność wyrażaną w takich określeniach jak „Wielki Naród Japonii” czy „Wielkie Państwo Japonii"^[1].

W 1600 roku klasztor ten został przeniesiony przez Kurodę Nagamasę na nowe miejsce, w którym znajduje się do dzisiaj, i stał się świątynią związaną z rodziną Kuroda.

Była to także rodzinna świątynia Gibona Sengaia.

Na początku XX wieku opatem klasztoru był znany malarz i dyrektor Uniwersytetu Rinzai (obecny Uniwersytet Hanazono) Matsuoka Kankei.

Obecnie klasztor należy do linii przekazu klasztoru Daitoku.

Obiekty architektoniczne i inne klasztoru[edytuj | edytuj kod]

Sanmon – pierwotnie była główną bramą dawnego zamku w Fukuoce. Budowla ta jest jednopiętrowa; dach pokryty jest dachówkami, a z lewej strony znajdują się boczne drzwi, które są pozostałością po dawnej funkcji bramy. Jest uważana za ważną własność kulturalną prefektury.
Karamon – uważa się ją za część dawnego zamku Najima. W okresie Edo została odnowiona. Jest uważana za ważną własność kulturalną prefektury^[2].
Grób Shimaia Soshitsu, znanego kupca okresu Edo.
Liczne ważne przedmioty należące do mnichów, między innymi do Sengaia Gibona.
Stary koreański dzwon „korai”.
Wotywna tablica przekazana klasztorowi przez cesarza Go-Toba (jap. 後鳥羽, pan. 1183-1198).