SM U-47 (1915)
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Początek budowy |
sierpień 1914 |
| Wodowanie |
16 sierpnia 1915 |
 Kaiserliche Marine
| |
| Wejście do służby |
28 lutego 1916 |
| Los okrętu |
zniszczony 28 października 1918 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
65 m |
| Szerokość |
6,2 m |
| Zanurzenie testowe |
50 metrów |
| Napęd | |
| 2 silniki Diesla (2x1200 KM), 2 silniki elektryczne (2x600 KM), 2 wały | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
powierzchnia: 9400 Mm / 8 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 6 torped, działo 88 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe |
4 x 500 mm (dziób-rufa) |
| Załoga |
36 |
SM U-47 – niemiecki okręt podwodny typu U-43 zbudowany w Kaiserliche Werft w Gdańsku w latach 1914-1916. Wodowany 16 sierpnia 1915 roku, wszedł do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej 28 lutego 1916 roku. Służbę rozpoczął w III Flotylli pod dowództwem kapitana Heinricha Metzgera[1]. U-47 w czasie dwóch patroli zatopił 14 statków o łącznej pojemności 23 931 BRT oraz trzy uszkodził i jeden zajął jako pryz.
Pierwszym zatopionym statkiem był fiński parowiec pasażerski „Wellamo” o pojemności 1050 BRT, który 30 sierpnia 1916 roku został zatopiony około 9 mil na północny wschód od latarni morskiej na wyspie Tankar. Ostatnim statkiem zatopionym przez załogę U-47 był francuski parowiec „Vaulcanus” o pojemności 1470 BRT. W grudniu 1916 roku okręt przepłynął na Morze Śródziemne i został przydzielony do Pola Flotylli.
28 sierpnia 1917 roku kapitan Metzger został zastąpiony na dwa miesiące przez kapitana Johannesa Feldkirchnera[2]. W okresie od połowy stycznia do połowy czerwca 1918 roku dowódcą okrętu był Wilhelm Canaris. W czerwcu 1918 roku okręt uległ awarii i do końca wojny nie brał udziału w walkach. W czasie wycofywania się wojsk niemieckich z półwyspu Pula w końcu października 1918 roku okręt został zatopiony.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Uboat.net WWI U-boat commanders - Heinrich Metzger (1884 -) później dowódca SM U-63, SM U-39 oraz SM U-163.
- ↑ Johannes Feldkirchner (1884-1950) dowódca m.in. SM U-17, SM U-72, SM UC-25.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 27. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 176. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).