SS Puck (1948)
| Bandera | |
|---|---|
| Znak wywoławczy |
SPAT |
| Armator | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Data wodowania |
4 października 1948 |
| Data oddania do eksploatacji |
maj 1949 |
| Data wycofania ze służby |
13 stycznia 1962 |
| Dane techniczne | |
| Nośność (DWT) |
1471 |
| Liczebność załogi |
23 |
| Liczba pasażerów |
6 |
| Długość całkowita (L) |
75,9 m |
| Szerokość (B) |
11,1 m |
| Zanurzenie (D) |
3,9 m |
| Pojemność |
brutto: 1166 BRT |
| Napęd mechaniczny | |
| Silnik |
2-cylindrowa tłokowa maszyna parowa podwójnego rozprężania |
| Moc silnika |
1050 KM |
| Liczba śrub napędowych |
1 |
| Prędkość maks. |
10,5 w. |
SS Puck – polski parowy drobnicowiec, zbudowany po II wojnie światowej w Wielkiej Brytanii dla zastąpienia utraconego podczas wojny statku „Puck”, według jego zmodyfikowanych planów.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Przed II wojną światową armator Żegluga Polska zamówił w brytyjskiej stoczni Swan, Hunter and Wigham Richardson Ltd. dwa bliźniacze statki: „Puck”, i SS „Hel”. Pierwszy z nich został utracony podczas wojny, wobec tego po wojnie armator, w celu szybkiego uzupełnienia utraconego tonażu, zamówił w stoczni kolejny statek według nieco tylko zmodyfikowanych planów. Otrzymał on również nazwę „Puck”. Został wodowany 4 października 1948 roku, a przybył po raz pierwszy do Gdyni 16 maja 1949 roku[1].
Początkowo pływał w barwach Żeglugi Polskiej, a od 1951 roku armatorem były Polskie Linie Oceaniczne[1]. Pływał na regularnych liniach, głównie do portów Europy Zachodniej, m.in. Antwerpii[1]. Wycofany z eksploatacji 13 stycznia 1962 roku[2].
W 1953 roku Marynarka Wojenna rozważała przejęcie statku i jego przebudowę na stawiacz min, przenoszący około 170 min w komorach minowych. Projekt przebudowy opracowano w styczniu 1954, lecz na skutek odprężenia w stosunkach międzynarodowych, z przejęcia statku i przebudowy zrezygnowano[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Miciński, Stefan Kolicki: Pod polską banderą. Gdynia: Wydawnictwo Morskie, 1962.