SS Puck (1935)
 „Puck” w kwietniu 1935 r. | |
| Bandera | |
|---|---|
| Znak wywoławczy |
SPAN |
| Port macierzysty | |
| Armator | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Data wodowania |
21 lutego 1935 |
| Data zatonięcia |
2 grudnia 1943 |
| Dane techniczne | |
| Nośność (DWT) |
1545 |
| Liczebność załogi |
23 |
| Liczba pasażerów |
2 |
| Długość całkowita (L) |
73,6 m |
| Szerokość (B) |
11,1 m |
| Zanurzenie (D) |
4,6 m |
| Pojemność |
brutto: 1066 BRT |
| Napęd mechaniczny | |
| Silnik |
2-cylindrowa tłokowa maszyna parowa podwójnego rozprężania[1] |
| Moc silnika |
1050 KM |
| Liczba śrub napędowych |
1 |
| Prędkość maks. |
10 w. |
SS Puck – polski parowy drobnicowiec, jeden z dwóch bliźniaczych statków zbudowanych dla armatora Żegluga Polska w roku 1935 w Wielkiej Brytanii (drugim był SS „Hel”). Zatopiony w 1943 roku podczas II wojny światowej, po wojnie wydobyty i eksploatowany przez armatorów włoskich pod nazwami „Carola M”, „Torres” i „Campidano”. Nazwę „Puck” przejął następnie bliźniaczy statek zbudowany po wojnie według zmodyfikowanych planów.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Drobnicowiec „Puck” wodowany został 21 lutego 1935, przybył po raz pierwszy do Gdyni 27 marca 1935[1]. Pływał początkowo do portów Europy Zachodniej, a od lutego 1939 roku na linii śródziemnomorskiejdo Włoch[1].
W czasie II wojny światowej pływał w konwojach. „Puck” i „Morska Wola” znajdowały się w konwoju HX-84 zaatakowanym 5 listopada 1940 roku przez niemiecki „pancernik kieszonkowy” „Admiral Scheer”. Oba statki (i wiele innych) ocalały dzięki samobójczej akcji brytyjskiego krążownika pomocniczego „Jervis Bay”. Pływał następnie m.in. między Islandią a Wielką Brytanią jako transportowiec ryb[1].
2 grudnia 1943 roku, podczas niemieckiego nalotu bombowego na zajęty przez aliantów włoski port w Bari, „Puck” – podobnie jak 27 innych statków (był wśród nich także drobnicowiec SS „Lwów”) – został trafiony i zatopiony. Na statku zginął III oficer (Polak) i kilku artylerzystów (Anglików)[1].
Po wojnie (prawdopodobnie w roku 1946) statek został wydobyty przez Włochów, wyremontowany i przywrócony w 1948 roku do służby. Pływał pod nazwą „Carola M” u armatora Fratelli Maggi fu Stefano z Genui, następnie od 1950 przemianowany na „Torres”, a od 1956 na „Campidano” (u armatora Soc. per Azioni di Navigazione z Neapolu)[1]. Pływał do roku 1964, kiedy to oddany został na złom.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jan Piwowoński: Flota spod biało-czerwonej. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1989. ISBN 83-10-08902-3.
- Jerzy Pertek: Druga mała flota. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1983. ISBN 83-210-0371-0.
- Jerzy Miciński, Stefan Kolicki: Pod polską banderą. Gdynia: Wydawnictwo Morskie, 1962.