STS-66
| |
| Dane misji | |
| Indeks COSPAR | 1994-073A |
|---|---|
| Zaangażowani |  NASA
|
| Oznaczenie kodowe | STS-66 |
| Pojazd | |
| Wahadłowiec | Atlantis |
| Załoga | |
 Od lewej: Jean-François Clervoy, Scott Parazynski, Curtis Brown, Joseph Tanner, Donald McMonagle, Ellen Ochoa | |
| Dowódca | Donald McMonagle |
| Start | |
| Miejsce startu | Stany Zjednoczone, KSC, LC39-B
|
| Początek misji | 3 listopada 1994 16:59:43 UTC |
| Orbita okołoziemska | |
| Apogeum | 310 km |
| Perygeum | 296 km |
| Okres orbitalny | 90,6 min |
| Inklinacja orbity | 57° |
| Lądowanie | |
| Miejsce lądowania | EAFB, Pas startowy 22 |
| Lądowanie | 14 listopada 1994 15:33:45 UTC |
| Czas trwania misji | 10 dni, 22 godz, 34 min, 2 sek[1] |
| Przebyta odległość | 7 330 226 km |
| Liczba okrążeń Ziemi | 174[1] |
| Program lotów wahadłowców | |
STS-66 (ang. Space Transportation System) – trzynasta misja wahadłowca kosmicznego Atlantis i sześćdziesiąta szósta programu lotów wahadłowców.
Załoga[edytuj | edytuj kod]
- Donald McMonagle (3)*, dowódca (CDR)
- Curtis Brown (2), pilot (PLT)
- Ellen Ochoa (2), dowódca ładunku (MS1)
- Scott Parazynski, M.D. (1), specjalista misji (MS4)
- Joseph Tanner (1), specjalista misji (MS2)
- Jean-François Clervoy (1), specjalista misji (MS3) (ESA, Francja)
- *(liczba w nawiasie oznacza liczbę lotów odbytych przez każdego z astronautów)
Parametry misji[edytuj | edytuj kod]
- Masa:
- startowa orbitera: - kg ?
- lądującego orbitera: - kg ?
- ładunku: 10 544 kg[1]
- Perygeum: 296 km[4]
- Apogeum: 310 km[4]
- Inklinacja: 57°[4]
- Okres orbitalny: 90,6 min[4]
Cel misji[edytuj | edytuj kod]
Specyficzny typ misji promów to loty, w których z ładowni wahadłowca wypuszczano satelitę, by pod koniec misji ponownie go złapać i przywieźć na Ziemię. W ten sposób realizowano badania naukowe, wymagające oddalenia się od promu. Jego obecność mogła negatywnie wpływać na wyniki badań. Tego typu ładunki określano mianem free-flyer (swobodnie latający)[5].
Był to lot poświęcony badaniom atmosfery ziemskiej przy pomocy zestawu aparatury ATLAS-03 (Atmospheric Laboratory of Applications and Science). Ponadto umieszczono na orbicie, a po ośmiu dniach misji przechwycono satelitę CRISTA-SPAS również służącego do badań atmosfery[1][3]. Satelita CRISTA-SPAS (Cryogenic Infrared Spectometers & Telescopes for the Atmosphere) to platforma służąca do badań naukowych. Do jej wypuszczenia i złapania wystarczył manipulator wahadłowca. Spacery kosmiczne nie były już konieczne[5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Mark Wade: STS-66 (ang.). W: Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2017-07-25].
- ↑ Robert Godwin: Space Shuttle. Warszawa: Prószyński Media Sp. z o.o., 2011, s. 71, seria: Historia podboju Kosmosu. ISBN 978-83-7648-973-5.
- ↑ a b Tomáš Přibyl: Dzień, w którym nie wróciła COLUMBIA. Bielsko-Biała: Wydawnictwo >DEBIT<, 2003, s. 169. ISBN 83-7167-224-1.
- ↑ a b c d STS 66 (ang.). W: NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2014-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].
- ↑ a b Misje free-flyer. T. 108. Poznań: Amermedia Sp. z o.o., 2014, s. 21, seria: Kosmos. Tajemnice Wszechświata. Encyklopedia Astronomii i Astronautyki. ISBN 978-83-252-2324-3.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- podsumowanie misji STS-66 na stronie KSC (ang.)
- Mark Wade: STS-66 (ang.). W: Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2017-07-25].
- Spaceflight mission report: STS-66 (ang.). Spacefacts. [dostęp 2017-07-25].