Samochodowe Mistrzostwa Europy
.jpg)
| |
| Dyscyplina | |
|---|---|
| Organizator rozgrywek | |
| Data założenia |
1931 |
| Data rozwiązania |
1939 |
| Zwycięzcy | |
| Pierwszy zwycięzca |
Ferdinando Minoia (1931) |
| Ostatni zwycięzca |
Rudolf Caracciola (1938) |
Samochodowe Mistrzostwa Europy, International Grand Prix, oficjalnie European Championship – coroczny cykl wyścigów samochodowych typu Grand Prix, organizowany przez AIACR w latach 1931–1939. Celem Mistrzostw było wyłonienie mistrza w kategorii kierowców, tj. kierowcy, który zdobył najmniej punktów w całym sezonie. Wyścigi składające się na Mistrzostwa Europy nazywane były Grandes Épreuves.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze Mistrzostwa Europy odbyły się w 1931 roku według przepisów Formuły Libre, które zakładały minimalną masę samochodu na poziomie 900 kg. Był to typ wyścigów długodystansowych, które trwały przynajmniej dziesięć godzin, a każda załoga liczyła dwóch kierowców. W roku 1932 wyścigi trwały od pięciu do dziesięciu godzin. W latach 1933–1934 nie rozgrywano mistrzostw. Na sezon 1935 zmieniono przepisy, ograniczające masę pojazdów do 750 kg[1]. W tym czasie Hitler rozpoczął finansowe wspieranie niemieckich konstruktorów wyścigowych, co zaowocowało dominacją Mercedesa i Auto Uniona w drugiej połowie lat 30.[2]. Od 1938 roku obowiązywała nowa formuła, dopuszczająca stosowanie silników wolnossących (o poj. do 4,5 litra) oraz doładowanych (o poj. do 3 litrów)[1]. II wojna światowa uniemożliwiła AIACR wyłonienie mistrza w roku 1939[3]. Korpsführer Adolf Hühnlein, prezydent Oberste Nationale Sportbehörde für die Deutsche Kraftfahrt (Niemieckiego Związku Motorowego) ogłosił mistrzem Hermanna Langa, chociaż według oficjalnej punktacji zostałby nim Hermann Paul Müller[4].
Punktacja[edytuj | edytuj kod]
W przeciwieństwie do wyścigów Formuły 1, mistrzostwo otrzymywał kierowca z najmniejszą liczbą punktów; w przypadku, kiedy więcej kierowców miało tę samą liczbę punktów, zwyciężał zawodnik z największym pokonanym dystansem. Za pierwsze, drugie i trzecie miejsce przyznawano odpowiednio 1, 2 i 3 punkty. Kierowcy, którzy pokonali przynajmniej trzy czwarte dystansu, otrzymywali 4 punkty. Zawodnicy z przejechaną minimum połową wyścigu zdobywali 5 punktów. Tym, którzy pokonali przynajmniej ćwierć wyścigu, przyznawano 6 punktów. Kierowcy, którzy przejechali poniżej ćwierci dystansu, zdobywali 7 punktów. Zawodnicy, którzy nie wystartowali w wyścigu, otrzymywali 8 punktów[5].
Wyścigi[edytuj | edytuj kod]
| Sezon | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
|---|---|---|---|---|---|
| 1931 |  ITA
|
 FRA
|
 BEL
|
||
| 1932 | ITA
|
FRA
|
 DEU
|
||
| 1935 | BEL
|
 DEU
|
 SUI
|
ITA
|
 ESP
|
| 1936 |  MCO
|
 DEU
|
SUI
|
ITA
|
|
| 1937 | BEL
|
DEU
|
MCO
|
SUI
|
ITA
|
| 1938 | FRA
|
DEU
|
SUI
|
ITA
|
|
| 1939 | BEL
|
FRA
|
DEU
|
SUI
|
Mistrzowie[edytuj | edytuj kod]
| Sezon | Mistrz | Zespół | PP | Zw. | Pod. | NO | Pkt. |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1931 | Ferdinando Minoia
|
Alfa Romeo | 0 | 0 | 2 | 0 | 9 |
| 1932 | Tazio Nuvolari
|
Alfa Romeo | 0 | 2 | 3 | 2 | 4 |
| 1935 | Rudolf Caracciola
|
Mercedes-Benz | 0 | 3 | 4 | 1 | 11 |
| 1936 | Bernd Rosemeyer
|
Auto Union | 1 | 3 | 3 | 3 | 10 |
| 1937 | Rudolf Caracciola
|
Mercedes-Benz | 3 | 3 | 4 | 2 | 13 |
| 1938 | Rudolf Caracciola
|
Mercedes-Benz | 0 | 1 | 4 | 0 | 8 |
| 1939 | nie przyznano | ||||||
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Hans Etzrodt: History, Grand Prix-, American- & Other Formulae. [w:] kolumbus.fi [on-line]. [dostęp 2014-09-07]. (ang.).
- ↑ Scott Russell: Motorsport and WWII - The 1939 Belgrade Grand Prix. [w:] cfm.globalf1.net [on-line]. [dostęp 2014-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-07-18)]. (ang.).
- ↑ Leif Snellman, Don Capps: AIACR EUROPEAN CHAMPIONSHIP 1939. [w:] kolumbus.fi [on-line]. [dostęp 2014-09-07]. (ang.).
- ↑ Richard Armstrong: Unfinished Symphony: Why the 1939 European Championship was never won. [w:] forix.com [on-line]. 2002-11-07. [dostęp 2014-09-07]. (ang.).
- ↑ Hans Etzrodt: THE 1931 EUROPEAN AUTOMOBILE CHAMPIONSHIP. [w:] kolumbus.fi [on-line]. [dostęp 2014-09-07]. (ang.).