Schronisko pod Szczytem Zielonej Góry
50°46′41″N 19°14′02″E/50,778056 19,233889| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
27[1] m |
| Deniwelacja |
1 m |
| Wysokość otworów |
319 m n.p.m. |
Położenie na mapie gminy Olsztyn  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu częstochowskiego  | |
| 50°46′41″N 19°14′02″E/50,778056 19,233889
| |
Schronisko w Zielonej Górze lub Schronisko pod Szczytem Zielonej Góry – schronisko na wzniesieniu Zielona Góra w miejscowości Kusięta w województwie śląskim, w powiecie częstochowskim, w gminie Olsztyn. Znajduje się w lesie, nieco poniżej szczytu wzniesienia, w obrębie rezerwatu przyrody Zielona Góra[1].
.jpg)
Opis[edytuj | edytuj kod]
Znajduje się przy szlaku turystycznym po wschodniej stronie pasa skał poniżej szczytu Zielonej Góry. Po przeciwległej stronie tych skał znajduje się otwór wejściowy Jaskini w Zielonej Górze.
Schronisko to jedna olbrzymia komora w całości znajdująca się pod wielkim okapem i na całej długości otwarta w kierunku wschodnim (z odchyleniem na południe) na połogi stok. Ma długość 12 m, szerokość 9 m, wysokość 3 m, jest suche i jasne. Namulisko jest obfite, próchniczne, w głębszych częściach piaszczysto-ilaste z rumoszem skalnym. Tuż nad dnem schroniska, w górnej jego części znajduje się opadający w dół mały i ciasny korytarz rozkopany przez poszukiwaczy kalcytu. Schronisko częściowo podzielone jest pochyłą płetwą skalną. W jej tylnej części ukryta jest niska nisza sięgająca do 6 m w głąb skały. Po przeciwległej jej stronie znajdują się dwie ślepe wnęki. Jedna z nich ma postać ciasnego korytarza o długości 4 m. Obydwie są zamulone piaszczysto-ilastym namuliskiem[1].
Powstało w wapieniach z okresu jury. Nie ma nacieków, a jego strop i ściany są wygładzone, ale ze śladami wietrzenia. W całości jest widne, zimą przemarzające[1].
Historia poznania i eksploatacji[edytuj | edytuj kod]
Schronisko znane było od dawna. Po raz pierwszy opisał go Kazimierz Maślankiewicz w 1937 roku. Pisze: wszystkie niemal ściany i strop zajęte są wyrytymi lub wymalowanymi napisami zwiedzających. Zinwentaryzował je Kazimierz Kowalski w 1951 r.[1]
Znajduje się w obrębie rezerwatu i podlega ochronie prawnej.