Schronisko w Zaborzu
50°40′40″N 19°19′48″E/50,677778 19,330000| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel |
prywatny |
| Długość |
8 m |
| Głębokość |
0 m |
| Deniwelacja |
0 |
| Wysokość otworów |
380 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
15 m |
| Ekspozycja otworów |
ku południowemu zachodowi |
| Kod |
J.Cz.III-03.01 |
Położenie na mapie gminy Żarki  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu myszkowskiego  | |
| 50°40′40″N 19°19′48″E/50,677778 19,330000
| |
| Strona internetowa | |
Schronisko w Zaborzu – jaskinia we wsi Zaborze w województwie śląskim, w powiecie myszkowskim, w gminie Żarki. Znajduje się w wapiennej skale na szczycie wzniesienia Hajduczka, po północnej stronie drogi z Zaborza do Suliszowic[1]. Pod względem geograficznym jest to obszar Wyżyny Częstochowskiej wchodzący w skład Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej[2].
Opis obiektu[edytuj | edytuj kod]
Skała z jaskinią wznosi się nad niewielką i zarastającą polanką. Są w niej dwie jaskinie: Jaskinia Lisia w Hajduczce i Jaskinia w Zaborzu. Jaskinia w Zaborzu ma duży, z daleka widoczny otwór o południowej ekspozycji w najwyższych skałach wzniesienia. Ma on trójkątny przekrój, wysokość 2,5 m, szerokość 3,5 m. Za otworem jest podobnej wysokości i podobnego kształtu korytarz o długości 7 m. Jego końcowa część jest zawalona zaklinowanymi głazami, za którymi korytarz zacieśnia się. Ma jednak dalszą kontynuację. Jest niedostępna dla człowieka, ale chodzą nią zwierzęta, o czym świadczą wykopane przez nie nory w namulisku[1].
Schronisko ma skaliste ściany bez nacieków. Namulisko obfite, próchniczne. Być może stanowiłoby interesujący teren badań dla archeologów. Na ziemi w otworze schroniska bujnie rozwija się roślinność; trawy i turzyce, poziomki, malina, trzmielina europejska, a na ścianach skalne paprocie: zanokcica skalna, zanokcica murowa i paprotnica krucha. Na stropie i ścianach w głębi schroniska rozwijają się już tylko glony[1].
Schronisko opisał Kazimierz Kowalski w 1951 r.[3] Dokumentację i plan sporządził J. Zygmunt w maju 2009 r.[1]
-
Skała z otworem schroniska -
Otwór pod okapem -
Tylna część korytarza -
Widok z korytarza
.jpg)
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Jerzy Zygmunt, Schronisko w Zaborzu, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2021-07-26].
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ Kazimierz Kowalski, Jaskinie Polski. Tom I, Warszawa: Państwowe Muzeum Archeologiczne, 1951.