Przejdź do zawartości

Siedmiu mędrców

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Siedmiu mędrców – nazwa używana do określenia grupy wybitnych działaczy i reformatorów, żyjących w starożytnej Grecji pomiędzy końcem VII i połową VI wieku p.n.e.

Mędrcy działali w czasach bezpośrednio poprzedzających pojawienie się filozofii. Sami nie byli filozofami, ale raczej mężami stanu, działaczami, prawodawcami, reformatorami życia społecznego. Głoszone przez nich mądrości życiowe wynikały nie tyle z systematycznych przemyśleń, ile z bogatego doświadczenia życiowego. Okres ich działalności nazywany bywa okresem siedmiu mędrców.

Trudno ustalić, jakie postaci historyczne zaliczane były przez Greków do grupy siedmiu najwybitniejszych mędrców – w zachowanych przekazach istnieją w tej kwestii rozbieżności i wymienianych jest więcej nazwisk. Według Platona mędrcami byli[1]:

O ile wszystkie źródła wymieniają cztery pierwsze nazwiska, o tyle często zamiast Kleobulosa, Myzona i Chilona wymienia się inne postacie. Wśród nich pojawiają się na przykład:

  • Periandertyran, uznawany za mądrego władcę, który doprowadził do rozkwitu ekonomicznego i kulturalnego Koryntu,
  • Ezop z Frygii – półlegendarny bajkopisarz grecki, uważany za twórcę klasycznej bajki zwierzęcej, wywodzącej się bezpośrednio z ludowej tradycji ustnej,
  • Anacharsisscytyjski filozof, który w VI wieku p.n.e. przybył do Aten,
  • Epimenides z Krety – legendarny kreteński poeta, cudotwórca i teolog, znany dzięki tzw. „paradoksowi Epimenidesa”.

Mądrości głoszone przez mędrców sprowadzały się do wychwalania rozsądku i umiaru. Typowe zalecenia i sentencje to „Nie mówić źle o umarłych” (Chilon ze Sparty) czy „Wszystko, co posiadam, noszę ze sobą” (Bias z Prieny).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. siedmiu mędrców, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-10-01].
  2. Giovanni Reale: Historia filozofii starożytnej. T. 1. Lublin: Wydawnictwo KUL, 1994, s. 71.