Siklawa
49°12′53″N 20°02′43″E/49,214722 20,045278
| |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Województwo | |
| Typ |
kaskadowy |
| Wysokość |
65 m |
| Liczba strug |
2–4 |
| Rzeka zasilająca | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°12′53″N 20°02′43″E/49,214722 20,045278
| |
Siklawa, Wielka Siklawa (niem. Siklawafall, Siklawa-Wasserfall, słow. Siklawa, węg. Siklawa-vízesés) – wodospad w Tatrach Wysokich na potoku Roztoka.
Wodospad spada z progu ściany stawiarskiej oddzielającej doliny: Pięciu Stawów Polskich i Roztoki dwiema lub trzema strugami (w zależności od wysokości poziomu wody w Wielkim Stawie). Nachylenie ściany wynosi około 35°, a wysokość progu – około 65–70 metrów. Jest to największy wodospad w Tatrach, lecz nie najwyższy. Walery Eljasz-Radzikowski w swoich „Szkicach z podróży w Tatry” (1874) pisał: Siklawa jest w całych Tatrach najznakomitszym wodospadem, a tylko mała stosunkowo ilość wody spadającéj przeszkadza jéj mierzyć się z najrozgłośniejszemi wodospadami w Europie[1]. Najwyższym wodospadem w całych Tatrach jest Ciężka Siklawa w Dolinie Białej Wody, na Słowacji. Siklawa jest najwyższym wodospadem w Polsce[2].
Nazwa wodospadu Siklawica w Tatrach Zachodnich pochodzi od Siklawy[2].
Opis
[edytuj | edytuj kod]Wielka Siklawa najpiękniej wygląda w słoneczne dni, po obfitych opadach deszczu. Wokół niej, w rozpylonych kroplach wody, tworzą się wielobarwne tęcze. Siklawa była celem wycieczek górskich już na początku XIX wieku. Opisywana przez poetów, uwieczniana przez malarzy. Seweryn Goszczyński w swym „Dzienniku podróży do Tatrów” (1832) pisał o wodospadzie, nazywanym przez niego Siklawą Wodą: O sto kroków od nas przewalał się, grzmiał wodospad i rosił nas swoimi mgłami. Przekrojony od sterczącej na wierzchu opoki, rzuca się on prostopadle dwóma pasmami kilkunastołokciowej szerokości (...) Lecąca woda, połamana, pokłębiona, wrząca, zdaje się być tylko pianą i brylantami. Rodzi się z niej wieczny deszczyk i zlewa pobliższe miejsca. W niektórych położeniach słońca zachwycający widok mają tu tworzyć liczne tęcze[3]. Tak z kolei przedstawił Siklawę wspomniany W. Eljasz-Radzikowski w „Szkicach...”: Wodospad przedstawił nam się jak srebrna wstęga snująca się po skale. Tym razem tém piękniejszy niż zwykle, bo po deszczu wezbrany toczył w szalonym pędzie znaczniejszą ilość wody, która spadając w przepaść z wysokości 204 stóp, spieniona, parą otoczona, wypływa od dna spadu tworząc potok wśród dzikiej doliny, płynący prawie ciągle po progach, a śnieżna barwa jego odznacza go od skał i zarośli[1].
Szlak turystyczny prowadzi po orograficznie prawej stronie wodospadu przez długi pas wygładzeń polodowcowych (tak zwane Danielki). Są to miejsca niebezpieczne, gdy są oblodzone. W 1924 r. poślizgnął się tutaj i poniósł śmierć przewodnik tatrzański Jan Gąsienica Daniel (i stąd właśnie pochodzi nazwa tego miejsca)[4].
od Wodogrzmotów Mickiewicza (przy szosie Palenica Białczańska – Morskie Oko) nad Wielki Staw. Czas przejścia: 2:05 h, ↓ 1:40 h[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Walery Eljasz: Szkice z podróży w Tatry, w Poznaniu nakładem Tygodnika Wielkopolskiego, Dodatek w Krakowie, nakładem autora, 1874, s. 149-150
- ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Seweryn Goszczyński, Dziennik podróży do Tatrów, Wrocław - Warszawa: Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo, De Agostini Polska Sp. z o.o., s. 182-183, ISBN 83-04-04762-4.
- ↑ Józef Nyka, Tatry Polskie. Przewodnik, wyd. 13, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 2003, ISBN 83-915859-1-3.
- ↑ Tatry. Zakopane i okolice. Mapa w skali 1:27 000, Warszawa: ExpressMap Polska, 2005, ISBN 83-88112-35-X.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Poszerzony opis oraz zdjęcia wodospadu Siklawa
- Siklawa, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 605.