Silverpilen
 C5 Silverpilen | |
| Producent |
Hägglund |
|---|---|
| Lata budowy |
1963-1965 |
| Układ osi |
Bo 'Bo' |
| Wymiary | |
| Masa służbowa |
20 t |
| Długość |
17 620 mm |
| Szerokość |
2780 mm |
| Wysokość |
3670 mm |
| Średnica kół |
864 mm |
| Napęd | |
| Liczba silników |
1 × 264 (kW) |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Prędkość konstrukcyjna |
80 km/h |
| Parametry użytkowe | |
| Liczba miejsc siedzących |
48 |
| Liczba miejsc ogółem |
96 |
Silverpilen (srebrna strzała) – popularna nazwa pociągu sztokholmskiego metra składającego się z prototypowych wagonów typu C5 produkowanych w latach 1963–1965 przez firmę Hägglund w Örnsköldsvik. W przeciwieństwie do pozostałych typów ówczesnych wagonów malowanych na zielono lub niebiesko, wagony typu C5 posiadały niepolakierowaną a jedynie wypolerowaną aluminiową karoserię nadającą im srebrzysty kolor. Wyprodukowano zaledwie 8 sztuk tego wagonu, co stanowiło jeden pełny zespół trakcyjny (ezt). Były to wagony silnikowe mogące być łączone z wagonami innego typu, dlatego też w późniejszym okresie eksploatacji były spotykane w jednym składzie wraz z innymi wagonami[1].
Początkowo były ponumerowane odpowiednio od 3001 do 3008, lecz po wprowadzeniu ich do użytku w 1966 roku, zmieniono ich numeracje na 2901–2908.
W połowie lat 90. XX wieku złomowano siedem z nich. Wagon wyprodukowany jako pierwszy, oznaczony numerem 2901 został przetransportowany w 1996 do Örnsköldsvik, gdzie dziś jest siedzibą lokalnego biura turystycznego i stanowi obiekt muzealny[2].
Legendy[edytuj | edytuj kod]
W latach 80. XX wieku powstało na temat Silverpilen wiele legend, które rozpowszechniał w mediach szwedzki etnolog Bengt af Klintberg i następnie opisał w książce Råttan i pizzan[3]. Większość z tych legend jest ściśle powiązana z Kymlinge – nieczynną stacją sztokholmskiego metra. Opowiadają one o Silverpilen zatrzymującym się na tej stacji. Według tych legend jedynie martwi wysiadają w Kymlinge – (szw. Bara de döda stiger av i Kymlinge)[4].
Jedna z legend opowiada o dziewczynie wracającej w nocy z dyskoteki. Pomimo że metro już było nieczynne, na stację przyjechał Silverpilen, do którego wsiadła. Wewnątrz napotkała błędny wzrok pasażerów i przeraziła się widząc, że pociąg nie zatrzymał się na stacji, na której zamierzała wysiąść, tylko jechał dalej aż do Kymlinge. Wszyscy pasażerowie opuścili pociąg i udali się do wyjścia. Gdy dziewczyna podążyła za nimi, okazało się, że drzwi wyjściowe były zamurowane. Pasażerami miały być duchy osób, które popełniły samobójstwo lub z innych przyczyn zmarły w sztokholmskim metrze[5]. Ciało dziewczyny znaleziono później w pobliskim lesie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ sparvagssallskapet.se. [dostęp 2011-01-10]. (szw.).
- ↑ Dzieje poszczególnych wagonów. [dostęp 2011-01-10]. (szw.).
- ↑ Bengt af Klintberg, Råttan i pizzan. Stockholm: Norstedts Förlag, 1992. ISBN 91-1-893831-0.
- ↑ Bara de döda stiger av i Kymlinge. [dostęp 2012-09-10]. (ang.).
- ↑ paranormal.nu. [dostęp 2011-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-24)]. (szw.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Dane techniczne wraz ze zdjęciem [dostęp 10 stycznia 2011]